RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 10

RM
MAXIM GORKl
reyndu að skríða upp úr gröfinni,
en moldarhnausarnir hröktu þá
niður.
— Farðu nú, — sagði Babúska
og tók í öxlina á mér, en ég
smaug úr greipum hennar og
vildi ekki fara strax.
— Óþekktar strákurinn þinn, —
œ, mildi drottinn! — sagði Ba-
búska og andvarpaði, og mátti
ekki merkja, hvort andvarp lienn-
ar ætti við mig eða drottinn, og
liún stóð lengi þögul hneigðu
liöfði; nú var búið að moka ofan
í gröfina, og hún stóð enn í sömu
sporum.
Mennirnir börðu skóflunum á
raka jörðina; það var kominn
kaldur vindur og stytt upp, Ba-
búska tók í Ixönd mér og leiddi
mig burt milli þéttra veðurbar-
inna krossa til kirkjunnar, sem
var spölkorn burtu.
— Hvers vegna grætur þú ekki ?
— spurði liún, þegar við vorum
komin út úr kirkjugarðinum. —
Þú ættir að gráta!
— Ég vil það ekki, — sagði ég.
— Jteja, úr því að þú vilt það
ekki, þá skaltu ekki gera það, —
sagði hún stillilega.
Allt var þetta mjög undarlegt;
ég grét mjög sjaldan, og aldrei
nerna mér væri misboðið, aldrei
af sársauka; pabbi hló alltaf að
tárum mínum, en mamma öskraði:
— Þú skalt eiga mig á fæti ef
þú ferð að hrína!
Síðan ókum við í hestvagni um
breiða og illfæra götu fram hjá
dimmrauðum liúsum; ég spurði
Babúsku:
— Skríða froskarnir ekki upp?
— Nei, nú skríða þeir ekki upp
framar, — svaraði hún.
— Drottinn veri með þeim!
Hvorki pabbi né mamma báru
nafn guðs svo oft í munni sér né
með slíku trúnaðartrausti og liún.
Nokkrum dögum 6Íðar sigldi ég
á hrott með gufuskipi ásamt Ba-
búsku og mömmu; við sátum
saman í lítilli káetu; hinn nýfæddi
bróðir minn, Maxím, var dáinn
og lá hjúpaður livítu líni, sem
bundið var rauðu bandi, á borði
iiti í liorni. Ég liafði skriðið upp
á pinklana og ferðakistur okkar
og starði út um kringlóttan káetu-
gluggann, sem líktist lirossauga.
Gráleit og rök þoka liggur yfir
vatninu; einhvernstaðar í fjarska
6ést á dökka strönd, sem hverfur
aftur í þoku og vatni. Allt er á
linnulausri, titrandi hreyfingu. En
marnrna mín, sem liallar sér upp
að veggnum og 6pennir greipum
um linakka sér, er óbifanleg og
róleg. Andlit hennar er blakkt
eins og járn, drættirnir stirðnaðir,
augun lokuð, liún mælir ekki orð
af vörum, hún er öll önnur en hún
var — ég kannast jafnvel ekki við
klæðnað hennar.
Babúska segir við liana aftur
og aftur með lágri röddu:
— Heldurðu þú viljir ekki fá
8