RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 13

bernska
RM
hárið og horfði í áttina til legu-
bekkjarins, þar sem móðir mín
lá upp í loft. — Hvernig fór in jólk-
urflaskan svona í gær? Uss, tal-
aðu ekki hátt.
Rödd hennar var með liátt-
bundnu liljoðfallL, sem geymdist
vel í minni mínu; orð hennar líkt-
ust blómum, þau voru svo vina-
leg, björt og safamikil. Þegar
hún brosti, stækkuðu svört sjá-
öldur hennar og stöfuðu ósegj-
anlega fögrum ljósgeislum; þegar
hún talaði eða brosti, skein á hvít-
ar sterkar tennur, og þrátt fyrir
óteljandi hrukkur í dökkri liúð
hinnanna virtist allt andlit hennar
hjart og æskulegt. Nefið óprýddi
hana, það var gljúpt og rautt í
hroddinn — hún tók í nefið úr
lítilli, svartri, silfurbúinni tóbaks-
dós og fékk sér einnig neðan í því,
ef svo bar undir. Hún var öll dökk
yfirlitum, en úr augum hennar
geislaði óslökkvandi glóð lífsgleði
°g hlýju. Hún var lotin í lierðum,
nærri því með kryppu og mjög
gild, en hún var létt og liðug í
hreyfingum eins og köttur — og
nijúk var hún og sveigjanleg eins
°g þetta ástúðlega dýr.
Áður en hún birtist á lífsbraut
niinni, hafði ég lifað sem í svefni,
í niðamyrkri. Koma liennar vakti
niig, leiddi mig til ljóssins, batt
niig lífinu órjúfanlegum böndum,
gerði heiminn að marglitum, smá-
gerðum kniplavef; ég tók ástfóstri
við liana alla ævi frá þeirri stundu,
er ég sá hana fyrst, hún var mér
nákomnari, hún var allri veru
minni skiljanlegri og hjartfólgnari
en nokkur önnur manneskja. Hin
óeigingjarna ást hennar á öllu því,
sem lífsanda dró, varð auður minn
og veitti mér þrek og mátt í við-
ureign lífsins.
Á þessum árum voru gufuskipin
sein í förum; við vorum lengi á
leiðinni til Nisjni Novgorood, og
enn er mér í minni hin íburðar-
mikla fegurð, sem ég naut hér
ómælt í fyrsta sinni.
Það heiðaði til; frá morgni til
kvölds var ég uppi á þilfari hjá
Babúsku, yfir höfði mínu livelfd-
ist dimmblár himinn, en til beggja
hliða lágu bakkar Volgu í gullinni
dýrð haustsins, eins og þeir væru
ofnir inn í dýran silkivefnað. Sólin
siglir liægt yfir Volgu; með hverri
stundu, sem líður, brevtist allt og
endurnýjast umliverfis okkur; hin
grænu fjöll liggja eins og felling-
ar á skrautlegum klæðum jarð-
arinnar; á bökkunum eru borgir
og þorp og ljóma í fjarskanum
eins og dásamlegustu hunangs-
kökur; bleikt liaustlauf flýtur á
öldum fljótsins.
— Líttu á, hvað þetta er fallegt,
— segir Babúska á liverju augna-
bliki; það ljómar af lienni, augu
hennar eru galopin af gleði.
Stundum gleymir hún mér með
öllu, þegar liún virðir fyrir sér
fljótsbakkann — liún stendur við
borðstokkinn með handleggina
11