RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 39

PABBI OG ÉG
RM
Símastaurarnir risu draugalegir
niót liimni, innan í þeim var
ógreinilegt muldur, eins og ein-
hver hefði talað djúpt niðri í jörð-
inni, hvítu postulínshattarnir sátu
skelfdir í hnipri og lilustuðu á það.
Allt var óhugnanlegt. Ekkert var
rétt, ekkert eðlilegt, allt sem und-
ur. Ég lijúfraði mig upp að pabba
og hvíslaði:
— Pabbi, livers vegna er allt
svona ömurlegt, þegar dimmt er?
— Nei, elsku barn, það er ekki
ömurlegt, sagði liann og leiddi
ntig aftur við liönd sér.
— Jú, pabbi, það er það.
— Nei, harnið mitt, það má þér
ekki finnast. Við vitum þó, að guð
er yfir okkur.
Mér fannst ég ógn einmana,
yfirgefinn. Það var svo undarlegt,
að ég einn var liræddur, ekki
pabbi, að okkur fannst ekki liið
sama. Og undarlegt, að það, sem
hann sagði, huggaði mig ekkert,
svo að ég þyrfti ekki að vera
kræddur lengur. Ekki einu sinni
það, sem liann sagði um guð, liugg-
aði mig. Mér fannst liann líka
ömurlegur. Það var ömurlegt, að
liann skyldi vera allstaðar liér í
myrkrinu, undir trjánum, í síma-
staurunuin, sem mulruðu, — það
var víst hann — allstaðar. Og
svo gat maður samt aldrei séð
hann.
Við gengum hljóðir. Hvor með
sínar hugsanir. Hjartað í mér dróst
saman, eins og myrkrið væri kom-
ið inn og farið að kremjá það.
Þá, þegar við vorum á bugðu,
heyrðum við allt í einu feikilegan
hávaða á bak við okkur! Við vökn-
uðum skelfdir upp af hugleiðing-
um okkar. Pabbi kippti mér niður
af brautinni, niður í djúpið, liélt
í mig þar. Þá brunaði lestin fram
hjá. Svört lest, ljóslaust í öllum
vögnunum, hún fór með ægihraða.
Hvað í ósköpunum var þetta, það
átti engin lest að koma núna! Við
horfðum skelkaðir á hana. Eldur-
inn bálaði í hrikalegum eimvagn-
inum, þegar kolum var riiokað á,
neistarnir þeyttust óðfluga út í
náttmyrkrið. Það var hryllilegt.
Lestarstjórinn stóð þarna fölur,
hreyfingarlaus, með eins og stirðn-
aða andlitsdrætti í eldbjarmanum.
Pabbi bar ekki kennsl á hann,
vissi ekki, liver liann var, hann
bara starði beint fram fyrir sig,
það var eins og liann ætlaði bara
inn í myrkrið, langt inn í myrkrið,
sem átti sér engan endi.
Hálfærður, með andköfum af
liræðslu stóð ég og horfði á eftir
hinni óttalegu sýn. Náttmyrkrið
gleypti hana. Pabbi leiddi mig upp
á brautina. Við hröðuðum okkur
heim. Hann sagði:
— Þetta var undarlegt, hvaða
lest var þetta? Og ég þekkti ekki
lestarstjórann. Svo sagði hann ekki
meira.
Ég nötraði allur frá hvirfli til
ilja. Þetta gerðist fyrir mig, vegna
37