RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 26

RM
WASHINGTON IRVING
er þau hefðu augum litizt, og þann
úrskurð mátti enginn véfengja,
því að hann var byggður á langri
reynslu og óyggjandi speki.
Sátu nú allir þar og átu og
drukku og voru glaðir. Var barún-
inn liinn kátasti og sagði frá öU-
um liinum undarlegu atburðum
er gerzt höfðu í ættinni: mátti þar
lieyra margar skemmtilegar liistor-
íur urn finngálkn og flugdreka,
illþýði og afturgöngur og undur-
samlegar þjóðir, er riddararnir
höfðu unnið á og getið sér af frægð
og frama. Hlýddi allt boðsfólkið
á þessar sögur með alvarlegri eft-
irtekt; við og við kom barúninn
og með snilldarlega fyndni, og þá
kvað við í salnum af ldátri og
gleði; tóku margir sér drjúgum
neðan í því af fögnuði yfir öllu
því ágæti er þeir fengu að lieyra.
Varð gleðin nú smám saman al-
menn, og varð ættingjum barúns-
ins margt hnyttilegt orð á munni,
þótt eigi kæmist slíkt í samjöfnuð
við þann er snjallastur var liinna
snjöllu.
Riddarinn einn var undarlega
alvörugefinn, og aldrei lagði hann
eitt glaðvært orð í með hinum,
ágerðist þessi alvara lians eftir því
sem á kvöldið leið. Var það því
líkast, sem barúninn færðist í ás-
megin, því lionum liafði aldrei
tekizt svo upp á ævi sinni fyrr;
en sál riddarans sökktist æ dýpra
og dýpra í sjálfa sig; var það auð-
sætt, að hugur hans var annars-
staðar en að glaumi og gleði. Hann
talaði einliverju liuliðsmáli við
meyjuna og tók hún til að verða
dauf í bragði, og var eigi öfgrannt
að liún skylfi.
Eigi gat hjá því farið, að boðs-
fólkið tæki eftir þessum lilut;
þótti öllum slíkt undarlegt. Hvor
renndi augunum til annars, menn
yptu öxlum og hristu höfuðin, en
enginn mátti skilja, hvað undir
þessu mundi búa. Varð þögn mikil
í liöllinni, en er drykkurinn tók
til að svífa á, þá glaðnaði við aftur,
og voru sagðar margar undarlegar
sögur; var sú hin seinasta, er bar-
úninn sagði. Það var sagan af
heljarriddaranum, er nam í burtu
Leónóru liina fögru, og sagði bar-
úninn frá henni á svo voðalegan
hátt og með þeim rífandi krafti,
að kvenfólkinu lá við óviti, en
liárið reis á liöfðum manna og stóð
sitt út í hverja áttina.
Riddarinn lilustaði með athygli
á þessa frásögu, og starði á bar-
úninn á meðan á henni stóð. En
er sagan var allt að því á enda, þá
reisti hann sig upp smátt og smátt
liærra og liærra, og þegar barún-
inn lauk sögunni, þá stóð riddar-
inn kerrtur og sýndist liann barún-
inum eins og ógurlegur risi. Ridd-
arinn lineigði sig fyrir boðsfólk-
inu og kvaddi, en allir urðu ótta-
slegnir, og barúninn varð forviða.
„Hverju sætir slíkt?“ mælti bar-
úninn, „nú er þegar komið undir
miðnætti, og þér ætlið á brottu
24