RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 67

DÝRKEYPT FERÐALAG
skipi er ekki hætt. Og svo hugs-
aði liún um skipstjórann, sem var
svo breiður um bakið, að hægt
var að fljóta á lionum, ef illa
færi, og svo var í rauninni ekkert
að óttast, því að það, 6em lesa
mátti um í blöðunum, kom aldrei
fyrir þann, sem las. Og hugsa sér
alla þessa nýbreytni! Og gleðin
svall í brjósti hennar, er henni
varð hugsað um hið nýja og
ókomna og bægði í burt öllum
öðrum liugsunum, og hún' sveifl-
aði fótunum og leit á nýju sand-
eðluskóna og liugsaði: Svona fín
verð ég alla leiðina og héðan í frá,
og nú var hún svo hrein og vel
á sig komin, að hún fann livernig
vellíðanin gagntók líkama hennar,
fett eins og hún væri nýstigin upp
úr hressandi baði.
— Og ég fékk að fylgja henni
heim, sagði hann og hló. Lítið
herbergi, sjáðu, ekki stærra en
klefinn sá arna, — nei, snöggt um
niinna. Og hugsaðu þér horngrýt-
>ð litla! Átti að borga, sjáðu! Þá
hrundu draumaborgir tvítugs ungl-
mgs. —i En, hélt hann áfram og
í'ló, en indæl var hún og elskuleg
eigi að síður, og síðan skemmti ég
mér án þess að gera mér nokkrar
tyllivonir. En nú skal ég ekki
tala frekar um þetta, bætti hann
við og hnippti af rælni í síðu
hennar. Það er ekki nærgætnislegt
af mér, — gegi ég ekki satt? Er
ekki svo, litla grjónið mitt! En
8jáðu nú til, þú mátt ekki þykkj-
RM
ast af þessu. Þú varst ekki einu
sinni fædd þá, elskan litla!
— Nei, sagði hún og kippti
fótunum að sér. Ég er ekki
hrædd um þig. Það er líka svo
langt síðan þetta var. — Og raun-
ar varð honum tíðtalað um stúlk-
urnar sinar. Og liún minntist þess
ekki, að henni hefði þótt miður,
að Iiann skyldi hafa verið í tygjum
við konur, nei ekki einu sinni í
fyrsta skipti, er þær bar í tal. En
hún liafði líka haft um svo margt
að hugsa um þær mundir, velt
fyrir sér, hvort honum væri í raun-
inni alvara í liug, — livort hann
væri ekki eins og hver annar óval-
inn kvennabósi og svikari, sem
væri giftur fyrir og ætti sex börn,
og svo var það þetta með efna-
haginn, hvort liann væri eins rík-
ur og af var látið, eða hvort sann-
leikurinn væri sá, að hann liéldi
sig aðeins ríkmannlega annað veif-
ið eða lifði langt um efni fram.
En hann var ríkur. Já, að minnsta
kosti svo ríkur, að ekki var sann-
gjarnt að ætlast til, að hann væri
ríkari. Hún og mamma hennar
höfðu fengið áreiðanlegar upplýs-
ingar um efnaliaginn. Hún man,
hve glaðar þær voru daginn þann,
er þær fengu sannanir fyrir því!
— Nú skulum við þó sannarlega
fá okkur eitthvað gott í matinn!
hafði mamma hennar sagt. Ó,
telpan mín, mikið gleðst ég nú
þín vegna.
Hún fann, að liann smeygði
61