RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 68

RM
PER E. RUNDQUIST
hendinni utan um hana, og hún
hallaði höfðinu að öxl hans.
— Ja, að liugsa sér, hve þú lief-
ur kynnzt mörgu.
— En þó engu á borð við þetta
hérna, anzaði hann. Því máttu
trúa, væna mín! Ég væri vís til
að spretta upp og dansa hérna um
gólfið, — ef ég sæti ekki svona og
héldi utan um þig. Finnst þér gott
að láta mig halda evona utan um
þig? Ha? Segðu mér.
— En hve þú getur verið
heimskur, sagði liún og liló.
— Já, satt er það, ekki er vit-
inu fyrir að fara. En eitt er það,
sem. ég hef þó gert af viti. Gettu,
hvað það er. Viltu?
Hún liristi liöfuðið og kyssti
hann skyndikoss á kinnina. — Og
á morgun verður runninn upp nýr
dagur, hugsaði hún, langur, dýrð-
legur dagur til skemmtigöngu á
þilfari, til að hreiðra um sig í
hægindastól og sitja undir borðum
og hlusta á hljóðfæraleikinn. Og
margir, margir slíkir dagar fram-
undan! Löng, löng ferð — Grips-
holmsferð! Og svo koma fréttirn-
ar í blöðunum heima: Á þriðju-
dagsmorgun kom mótorskipið
Gripsholm til Cadiz. Vellíðan
allra um borð ... hugsaði hún.
Var það venjulega orðað svona?
Hún lilustaði á skellina í vélinni
og hristinginn og brestina í þilj-
unum. Ljórinn var nú ekki annað
en svart gat með gulri látúnsum-
gerð, en það ólgaði og freyddi í
þessu svarta holi, og ólga hljóp í
skapið. Undarlegt, að hafið skuli
vera svona stórt, — og þegar liún
kæmi heim aftur, hefði liún kann-
að fjarlæga stigu! — Já, góða mín,
við vorum sem sagt á Casinot í
Monte Carlo. Og auðvitað spilaði
Gústaf og ég líka. Heldurðu, að
við höfum unnið? — Já .. ., hugs-
aði hún efins. — Nei — nei, við
töpuðum, en það skipti ekki nema
nokkrum þúsund frönkum.
Hann rétti út höndina og saup
á vínglasinu. — Því verður að
venjast gömlum einlífisháttum
mínum, liafði liann sagt. Við hlið
sér hafði hún látið cocktailglas,
en það var þegar tómt. Og raunar
var hún orðin syfjuð. Hún var
komin á fremsta lilunn með að
segja honum það, — en áttaði sig
og kæfði geispa. Skyldi liann liafa
tekið eftir því? Hún teygði úr sér
og reyndi að láta eins og hún væri
glaðvakandi. Ætti liún að stinga
upp á, að þau gengju sér stund-
arkorn til skemmtunar uppi á þil-
fari? Ef þau gengju rösklega
nokkrum sinnum hringinn um
skipið, yrðu þau þreytt. Bæði
þreytt. Og svo var vínsalan kann-
ski opin enn, og þá gat hann feng-
ið sér eitt staup enn til að flýta
fyrir svefnþurftinni. Hún fann
vínblautar varir hans við vanga
sér og sagði flumósa:
— Eigum við ekki að skreppa
upp á þilfar og viðra okkur, áður
en við förum að sofa?
62