RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 84

RM
GLENWAY WESCOTT
sýna athygli. Hann lét augun leika
yfir Wisconsinhéraðið öðru hvoru.
Það mátti sjá mun á augum lians
og bróður hans, sem liöfðu þennan
svip sjóndepru sem kyrrð og
þreyta og vítt skyggni setja oft
á bændafólk. Augu Terra báru
einkenni óstyrks tilfinningaleysis,
tilfinningaleysis nautna, sem mað-
ur þráir ekki lengur, fullnægingar
sem maður býr enn að. Það var
einmitt þessi mismunur, sem hann
langaði að útskýra og gat ekki.
Um kvöldið fór hann upp í her-
bergið til Zizi, eitthvað ölvaður,
fann stúlkurnar tvær í faðmlögum
á legubekknum, að því er virtist
að lesa í dagblaði, og hann fann
til einliverskonar æsingar áður en
liann var búinn að loka dyrunum
— nýja stúlkan, föl og full af frjó-
magni, líkt og blóðlaus, með dýpri
skugga hér og þar, og dökka,
granna, gamalkunna Zizi; hann
tróð sér klunnalega milli þeirra,
kaus í bili þá Ijósu, og það var
villimannleg munuð í fátæklegu
herberginu, og þá tók hann þetta
aðeins sem enn eitt stig nautnar
karls af konu, sjómaðurinn á landi
sem finnur til blygðunar í fyrsta
sinn og kann því vel. Hann bærði
ekki á sér um stund, hann hafði
drukkið rétt mátulega til þess að
geta hvorki notið svefns né vöku;
það var erfitt að festa athyglina
við liljóð sem hann heyrði, hreyf-
ingar sem haim fann, en honum
fannst í rnókinu að hann væri á
einhvern hátt vanræktur, og þegar
hann opnaði augun, varð liann að
horfa lengi á stúlkurnar áður en
hann sá það sem hann sá: atlot
sem voru örvæntingarfyllri og ein-
lægari en hann liafði nokkru sinni
þekkt; augu þeirra voru lokuð,
liann liefði jafnvel getað verið
livergi nær; hann lokaði augun-
um, þóttist vera steinsofandi; og
það var eins og um mitti hans
væri bundið stórri lykkju stúlkna-
líkama — með linút kossins —
ekki kossi hans.
„zázi var andskotans sama um
mig eftir það“, sagði liann bróður
sínum. „Hún var vitlaus í henni'.
Þegar liann skoðaði hug sinn
síðar, fannst honum liann liafa
gert hættulega uppgötvun þetta
kvöld, en það gat ekki liafa verið
þá, því að hann hafði verið liam-
ingjusamur og ánægður með Zizi
og hafði liugsað að allt væri gert
honum til ánægju; en innan fárra
daga varð gleðin að tortryggni og
tortryggnin að sjúklegu vonleysi,
fullkomnu vonleysi vizkunnar; því
að hegðun stúlknanna síðar af-
hjúpaði honum þessa nautn, helj-
artak hennar á tveim mannverum,
hún var sterkari vegna þess að
henni varð ekki svalað; hvað gagn-
aði þá að vera sterkur maður, ung-
ur sjóliði ...
„Hún og þessi Minette gerðu
inér marga bölvunina eftir það“.
Hann hafði verið rændur sjálfs-
álitinu, það var nokkurskonar
78