RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 71

DÝRKEYPT FERÐALAG
meira að sjá. Þegar lengra er kom-
ið. Síðar meir, þegar flugfiskarnir
koma til skjalanna, og við komum
auga á hnísur og ef til vill liá-
karl. Ó, sjáðu, mig langar einna
helzt til að dansa hér um og
syngja, er ég hugsa urn, að þú
skulir ekkert liafa séð af þessu og
ég fæ að sýna þér það allt saman!
Svona liamingjusamar eru ekki
tvær manneskjur af þúsundi.
Segðu það líka, lítil. Nei, ekki
tvær af milljón! Já, segðu það,
sagði liann lágt og hvíslandi og
laut að henni. Segðu það. Eru
nokkrar manneskjur í heimi okk-
nr hamingjusamari?
— Nei, sagði liún og fann, að
varir lians snertu vanga hennar.
Nei! Hana langaði allt í einu til
að öskra nei. Hún vildi slengja því
framan í hann, slengja því í þetta
stóra, kvapmikla andlit! Hiin
varð að taka á því, sem liún átti
til og reyna að stilla þessa löngun,
°g því kreisti lxún hönd hans fast,
afar fast, um leið og liún sveiflaði
ser í skyndi frá honum. Haixn
skildi þetta svo, að hún væri að
stíga dansspor, og liann fékk sér
óðara snúning, steig Hamborgara,
nokkur fótmál og hló við liátt. —
Ó, hvort ég skil ekki, liugsaði
l*ann. Hún liefur verið svolítið
kvíðin og hrædd við þessa för, —
enda hefur liún. aldrei fyrr komið
ut fyrir landssteinana, litla hnyðr-
an! Nú hefur hún aftur tekið gleði
RM
sína. Nú finnst lienni dýrðlegt að
lifa. Ó, þessi litla hnátg!
Hún vissi ekki, hvort liún átti
fremur að hlæja eða gráta, — en
allt í einu fann liún, að eitthvað
vott rann niður kinnarnar. Hún
krcisti aftur augun og heyrði að-
eins nið hafsins og fann titringinn
á þilfarinu, og titringurinn gagn-
tók líkama hennar, og axlir lienn-
ar bifuðust. Ó, guð minn góður,
livar var liún, og hvert liafði hann
lokkað hana, og hvað ætlaði hanii
sér með liana? Gat hann ekki skil-
ið, að hún vildi, að liann léti liana
afskiptalausa, að hún vildi ekki
láta liann kalla sig ,,litlu“, að hún
liafði andstyggð á þessari lilægi-
legu dansiðkun lians og heimsku-
legu vísum, og að hún vildi lield-
ur deyja en láta þetta ofsafeita
andlit snudda framan í sig og
livása dag eftir dag.
— Nú er þér þó orðið kalt, lítil,
sagði hann.
Rödd Iians var svo ákveðin, að
hún stirðnaði upp af skelfingu.
Hún skotraði augunum að horð-
stokknum, sem glórði í í myrkr-
inu, og allt í einu þreif hún í
hann og stamaði:
— Þii — það er skrítið, — ég
hef ekki orðið viir við það áður,
en ...
— Nei, lieyrðu nú, lítil! sagði
liann kvíðinn og studdi liana og
fann þá hve hún skalf. Ertu sjó-
veik, væna?
65