Morgunblaðið - 02.10.2015, Side 69

MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2015
og skemmtilegur faðir og hann
hefur ekki síður notið sín í afa-
hlutverkinu.
Sumarið 1987 lögðum við
Himmi land undir fót, ásamt Óli-
ver, syni hans, og Sunnu og
Sindra, börnum mínum, og fór-
um til Austurríkis. Georg var þá
hjá móður sinni, Claudíu, í Ástr-
alíu.
Það er ógleymanleg ferð, þar
sem við skíðuðum uppi á Kapr-
ún-jökli, syntum í austurrískum
fjallavötnum, Walchsee og Zell
am See, lékum okkur, nutum
lífsins og náttúrunnar. Við höf-
um oft rifjað þá ferð upp, ekki
síst þegar Hilmar kenndi við
Menntaskólann á Laugarvatni,
sem hann gerði nánast allan sinn
starfsferil. Þá var skemmtilegt
að skreppa í helgarferðir til
Himma, ýmist með Sunnu og
Sindra, eða Íris systur og Binna
bróður, spila brids, fara í sund
og göngutúra, spjalla út í eitt,
leika við hundana hans og njóta
konunglegra veitinga, því Himmi
var höfðingi heim að sækja, frá-
bær gestgjafi og afburðakokkur.
Þegar ég vissi hvert stefndi í
síðustu viku skrapp ég vestur á
Ísafjörð til þess að kveðja bróð-
ur minn. Til marks um það hvað
hann var með á nótunum alveg
til hinstu stundar þá vildi hann
horfa með mér á landsleik
stelpnanna í fótbolta, gegn Hvít-
Rússum, á Sjúkrahúsinu á Ísa-
firði.
Hann fagnaði fyrsta markinu,
hann, Claudia og ég skáluðum í
klakavatni og skömmu síðar
sagði hann af veikum mætti:
„þetta var víti“, sem var hárrétt
hjá honum! Seinni hálfleikinn
svaf Himmi af sér, en fékk að
sjá samantekt morguninn eftir
með aðstoð Georgs og tækninn-
ar.
Nú þegar ég kveð ástkæran
bróður minn og þakka honum
allt og allt vil ég votta elsku Óli-
ver, Helgu og dætrum þeirra,
Urði og Iðunni, Georg, Fríðu og
börnum þeirra Brimi, Særúnu
og Claudíu mína dýpstu samúð.
Harmur okkar allra er mikill, en
þeirra er hann mestur. Guð veri
með ykkur öllum.
Agnes Bragadóttir.
Það er svo erfitt að trúa því
að í dag kveðjum við elsku Hilm-
ar frænda í hinsta sinn. Að við
séum ekki að fara í heimsókn á
nýja heimilið hans á Ísafirði við
næsta tækifæri.
Þau voru ófá sumrin í æsku
sem við systkinin, annað eða
bæði, fengum að eyða viku eða
svo á Laugarvatni. Fyrir okkur
borgarbörnin var þetta sannköll-
uð ævintýraveröld þar sem við
komumst í kynni við náttúruna,
tókum upp kartöflur, aðstoðuð-
um við sultugerð, lærðum mann-
ganginn, lékum okkur við vatnið
og einn af hápunktunum var að
fá að taka þátt í hverabrauðs-
gerð. Alltaf vorum við velkomin
og Hilmar til í að bardúsa eitt-
hvað skemmtilegt með okkur.
Eftir því sem við eltumst urðu
heimsóknirnar hóflegri í lengd,
en viðmótið sem tók á móti okk-
ur þegar barið var að dyrum hjá
Hilmari frænda var alltaf jafn
hlýtt og nærveran góð. Ef við
áttum leið um nágrennið, hvort
sem það var á Laugarvatni eða í
Svarfaðardal, tók hann á móti
okkur og galdraði fram kræs-
ingar og skemmtilegar samræð-
ur, enda frásagnargleðin engu
lík. Hann var svo fullur af lífi,
hress og áhugasamur um allt
milli himins og jarðar, og hann
sá jákvæðu og fyndnu hliðarnar
á tilverunni. Þannig er Hilmar
ennþá í okkar huga, og þess
vegna er svo sárt og erfitt að
sætta sig við að hann sé farinn,
eftir hetjulega baráttu við
krabbamein.
Við samhryggjumst ykkur
innilega, Claudia, Óliver, Helga,
Georg, Fríða og börn. Minning
Hilmars mun lengi lifa.
Sunna og Sindri.
Við kveðjum elsku Hilmar
okkar með djúpri sorg sem ekki
verður lýst með orðum. Minn-
umst unaðsstunda í gegnum tíð-
ina. Þær hefðu mátt vera fleiri
hin síðustu ár. Minningarnar eru
ómetanlegar með þessum nátt-
úruunnanda, mann- og dýravini,
heimspekingi, barnagælu,
tryggðatrölli og lífslistamanni.
Og er þá fátt eitt talið. Börnin
okkar, ekki síst strákarnir, eiga
minningu hans sannarlega skuld
að gjalda og þau syrgja hann öll
sárt.
Við sjáumst ekki í sumar
og þó sé ég þig:
er blómin horfa himins til
og hneigja sig
þá yfir í þinn huliðsheim
þú heillar mig.
Því vetrarstríð á enda er
nú undrumst við
hve dauðinn veitir dýra hvíld
og djúpan frið
og heyrum lífið líða hjá
sem lækjarnið.
Og allir þeir sem unnir þú
og unnu þér
þeir sjá hvar logi lífs þíns rís
og lyftir sér
í þessa lygnu líknarnótt
sem ljómar hér.
Er birtan sendir bláan draum
í bæinn inn?
og geislaflugið fellur létt
á fagurkinn
það vermir litlar ljúfur þrjár
sem lófi þinn.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Óliver, Georg, Claudiu og fjöl-
skyldum þeirra sendum við sam-
úðarkveðjur og allar okkar bestu
hugsanir.
Viggó og Hulda.
Kynni okkar hjóna og Hilm-
ars Bragasonar hófust haustið
1984 þegar við komum aftur til
kennslu við Menntaskólann að
Laugarvatni eftir árs frí í
Reykjavík en Hilmar hafði byrj-
að kennslu sína þar haustið áð-
ur.
Hafa þau góðu kynni staðið
óslitið síðan og ekki spillti fyrir
að drengir Hilmars og drengir
okkar voru á svipuðum aldri og
urðu góðir félagar.
Hilmar var glaðsinna og fé-
lagslyndur, hafði gaman af
íþróttum, var góður skíðamaður
og hafði yndi af allri útivist og
ferðum um landið og hafði mik-
inn áhuga á jarðfræði og nátt-
úrufræði. Hilmar var og liðtæk-
ur skákmaður og má segja að
hann hafi um árabil haldið uppi
skáklífi í Laugardalnum en þar
bar hið svonefnda Lindarmót
hæst en á það mættu ekki ein-
ungis Laugdælir heldur einnig
skákmenn frá Selfossi og ná-
grenni og úr Reykjavík.
Á þessum árum kenndi ég
esperanto í vali og 12. mars
1989, á afmælisdegi esperantist-
ans mikla, Þórbergs Þórðarson-
ar, byrjaði ég að gefa út lítið
tímarit með þýðingum á og úr
esperanto. Fyrsta ritið samdi ég
einn en fékk síðan nemendur
mína í esperanto til að spreyta
sig á að þýða ýmsa íslenska
texta á esperanto fyrir ritið og
slóst Hilmar þegar í þann hóp.
Birtist fyrsta hópvinnuþýðingin
þegar í 2. hefti tímaritsins þá um
sumarið, þjóðsagan af Búkollu á
esperanto.
Blaðið kom út næstu árin uns
komin voru af því 60 hefti og var
það einkum Hilmari að þakka
sem sá einn um fjölritun þess og
dreifingu eftir að ég var farinn
frá Laugarvatni haustið 1992.
Síðasta heftið kom út 12. mars
2010 en þá um vorið lét Hilmar
af störfum við skólann og flutti
að Tjarnargarðshorni í Svarfað-
ardal þá um haustið í nágrenni
við Óliver son sinn og fjölskyldu
hans sem þá var flutt að Más-
stöðum í Skíðadal.
Saman unnum við Hilmar að
þýðingum bókmennta úr ís-
lensku á esperanto, stundum
ásamt fleirum úr esperanto-
hópnum á Laugarvatni. Má þar
meðal annars nefna Dimmalimm
eftir Mugg og Opinskánandann
eftir Þórarinn Eldjárn. Þá þýddi
Hilmar einn ýmis verk á esper-
anto, til dæmis: Jón í Brauð-
húsum eftir Laxness og Þetta
kvöld eftir Fríðu Sigurðardóttur
og einnig birti Hilmar í La Tra-
dukisto kínverskar matarupp-
skriftir þýddar úr esperanto á
íslensku en matargerð var eitt af
fjölbreyttum áhugamálum hans
og hjá honum nutum við jafnan
hinnar mestu gestrisni. Eins og
margir sem hrifist hafa af frið-
arhugsjónum esperantohreyf-
ingarinnar sótti Hilmar nokkur
alþjóðaþing esperantista. Sótti
hann meðal annars Alþjóðaþing-
ið í Montpelier í Frakklandi og
kynntist þá fyrst vinkonu sinni,
Taeko Osioka frá Japan á for-
þinginu í París. Hélst sú góða
vinátta þeirra alla tíð síðan. Síð-
ast hittumst við Hilmar og
Taeko á Alþjóðaþinginu í Lille í
sumar.
Sambandið milli okkar Hilm-
ars hélst eftir að hann flutti
norður í Svarfaðardal ýmist sím-
leiðis eða í tölvupósti og oftast
kom Hilmar við hjá okkur á
Drafnarstígnum þegar hann átti
leið til Reykjavíkur.
Sonum Hilmars, fjölskyldum
þeirra og öðrum aðstandendum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristján, Sigurborg, Steinn,
Eiríkur og Sigrún.
Æskuvinur minn, Hilmar
Bragason, er látinn. Í hugann
streyma minningar frá uppvaxt-
arárum okkar í Hólmgarðinum
upp úr miðri síðustu öld. Þangað
fluttum við fjögurra ára gamlir
og urðum strax leikfélagar og
vinir. Sameiginleg áhugamál og
skólaganga treystu vináttubönd-
in enn frekar. Við lékum hand-
bolta og fótbolta með Víkingi og
urðum samstúdentar frá MR
1968. Eftir það skildu leiðir eins
og gengur en sambandið rofnaði
aldrei. Tilviljun réð því að við
fórum báðir til náms í Þýska-
landi, hann í München en ég í
Hannover.
Hilmar var glaðlyndur og
góður félagi. Hann lagði meira
upp úr innihaldinu en umbúð-
unum og tók ekki þátt í lífs-
gæðakapphlaupinu svokallaða.
Vandvirkni og trúmennska í öllu
sem honum var falið voru hans
aðalsmerki.
Áhugamálin voru fjölmörg.
Hann var mikill „Víkingur“ alla
tíð, skíðamaður góður og nátt-
úruunnandi. Hann var bók-
hneigður, tefldi mikið og spilaði.
Þá var hann virkur félagi í al-
þjóðahreyfingu esperantista og
talaði málið reiprennandi.
Ævistarf Hilmars varð
menntaskólakennsla, lengst af á
Laugarvatni. Átti starfið vel við
hann. Auk þess fór hann nokkur
sumur sem leiðsögumaður með
útlenda ferðamenn um landið.
Í Þýskalandi kynntist Hilmar
fyrrverandi sambýliskonu sinni,
Claudiu, og eignaðist með henni
tvo syni, Óliver og Georg. Þó
sambúð þeirra yrði ekki löng,
hélst vináttan allt til hinsta dags.
Hilmar tók mikinn þátt í uppeldi
sona sinna og var félagi þeirra
og vinur. Hann var afi af guðs
náð og lét sér annt um barna-
börnin.
Að leiðarlokum kveð ég mæt-
an vin með söknuði og þakklæti.
Fjölskyldu hans votta ég mína
dýpstu samúð.
Rúnar.
Hilmar Braga, eins og hann
var oftast nefndur meðal nem-
enda og samstarfsfólks, starfaði
við Menntaskólann að Laugar-
vatni frá árinu 1983 til 2010 er
hann lét af störfum vegna ald-
urs. Hilmar var afburðakennari,
kröfuharður, ekki síst á sjálfan
sig, en sanngjarn gagnvart nem-
endum sínum.
Hann kenndi aðallega efna-
fræði, en einnig stærðfræði,
jarðfræði og fleiri raunvísinda-
tengdar námsgreinar þegar þörf
var á. Eins kenndi hann esper-
anto sem valgrein í nokkur
skipti, enda esperantisti og virk-
ur á þeim vettvangi.
Fyrrverandi nemendur Hilm-
ars hafa haft orð á því hversu
góðan undirbúning hann veitti
þeim til háskólanáms. Það er
þakkarvert að hafa fengið góða
leiðsögn gegnum frumskóg
fræðanna.
Stéttvísi var Hilmari í blóð
borin enda valdist hann til ým-
issa trúnaðarstarfa í Kennara-
félagi ML og sinnti hann þeim af
alúð og festu. Samstarfsmaður
var hann góður, traustur, með
mikla reynslu og víða sýn.
Það er með söknuði sem ég
kveð góðan samstarfsmann til
margra ára og vin.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég sonum hans,
Óliver og Georg, og fjölskyldum
þeirra.
Minningin um góðan mann lif-
ir.
Halldór Páll Halldórsson.
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
var fædd í Hafnar-
firði 19. júní 1926.
Hún lést 25. sept-
ember 2015.
Sigríður var
dóttir hjónanna
Guðmundar Ágúst-
ar Jónssonar og El-
ísabetar Einars-
dóttur. Systkini
hennar voru 1. Ein-
ar, f. 19.4. 1924, d. 20.12. 2005, 2.
Hrefna, f. 27.5. 1925, 3. Jóhann-
es, f. 1.7. 1928, d. 6.12. 2002, 4.
Guðjón, f. 17. 9. 1932, 5. Birgir, f.
29.3. 1936.
Sigríður giftist Ingvari Helga-
syni, forstjóra, 13. nóvember
rún, f. 7.8. 1952, gift Markúsi
Möller. 5. Áslaug Helga, f. 21.6.
1954. 6. Guðrún, f. 20.7. 1955,
gift Jóhanni G. Guðjónssyni. 7.
Elísabet, f. 20.7. 1955, d. 24.6.
1958. 8. Elísabet, f. 5.9. 1957, gift
Gunnari Haukssyni. 9. Ingvar, f.
5.6. 1960, kvæntur Helgu H. Þor-
leifsdóttur. Barnabörn Sigríðar
og Ingvars eru 24 og barna-
barnabörnin 27.
Sigríður gekk í Barnaskóla
Hafnarfjarðar og lauk þaðan
fullnaðarprófi. Á 6. og 7. ára-
tugnum sinnti hún húsmóður-
störfum en eftir því sem fyrir-
tæki þeirra Ingvars óx á sviði
bílainnflutnings, tók hún við
stjórn í gjafavöru- og leikfanga-
deildinni Bjarkey, sem upp-
haflega var kjarni rekstursins.
Sigríður missti mann sinn 1999
og glímdi síðustu árin við
alzheimers-sjúkdóminn.
Sigríður verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju í dag, 2. októ-
ber 2015, klukkan 15.
1948. Ingvar lést 18.
september 1999.
Hann var sonur
hjónanna Helga
Ingvarssonar, yfir-
læknis á Vífils-
stöðum, og konu
hans Guðrúnar Lár-
usdóttur. Börn Sig-
ríðar og Ingvars: 1.
Helgi, f. 9.4. 1949, d.
13.7. 2005. Fyrri
kona hans var Hall-
dóra G. Tryggvadóttir, d. 1988.
Seinni kona hans (1990) var Sig-
ríður Gylfadóttir. 2. Guðmundur
Ágúst, f. 13.4.1950, kvæntur
Guðríði Stefánsdóttur. 3. Júlíus
Vífill, f. 18.6. 1951, kvæntur
Svanhildi Blöndal. 4. Júlía Guð-
Sigríður tengdamóðir mín
var glæsileg kona og á góðum
degi geislaði af henni. Ég
kynntist henni þegar upp komst
um samdrátt okkar Júlíu dóttur
hennar. Hún mældi mig út eins
og til að sjá hvort mér væri
treystandi fyrir stúlkunni. Ég
var, held ég, kominn í náðina
eftir sautján ár og þrjú börn.
Hún ólst upp í foreldrahúsum
í Hafnarfirði og gekk snemma
til vinnu. Hún var ung og glöð
og spilaði handbolta með Hauk-
um í Engidal og söng svo undir
tók í Fríkirkjunni. Svo kom
lukkan í líki renglulegs pilts frá
Vífilsstöðum sem hún kallaði
Inda. Hann féll fyrir rauðhærðu
glæsipíunni úr Firðinum. Þau
fóru að búa og fengu inni vestur
á Hávallagötu í 50 fermetra
íbúð sem líklega var rúm þegar
þau fluttu inn. Hún þrengdist er
þau eignuðust sjö börn á sjö ár-
um og Ingvar stofnaði heildsölu
í stofunni. Sigríður naut sín við
að hlúa að hópnum sínum, elda í
hann og sauma, og til þess var
tekið hve börnin hennar voru
vel klædd og snyrtileg þótt efn-
in væru ekki mikil. Það var fyr-
ir næturvökur og myndarskap
Sigríðar.
En þá kom áfall. Næstyngsta
telpan var með hjartagalla, sem
reyndist óviðráðanlegur. Hún
lést rétt fyrir þriðja afmælis-
daginn. Þessi missir sat í Sigríði
alla ævi. Hún mátti ekki aumt
sjá, en síst veik börn. Eftir að
efnin jukust, sendi hún árum
saman veglegar jólagjafir á
barnadeild Landkotsspítala.
Enginn mátti vita hver send-
andinn var. Sigríður bar ekki
góðverk sína á torg.
Árið 1956 fluttu Ingvar og
Sigríður í stærri íbúð við Lyng-
haga og eignuðust þar tvö börn.
1961 fluttu þau að Vonarlandi
við Sogaveg, fyrst í húshluta en
eignuðust smám saman allt hús-
ið. Heildsalan óx og fékk umboð
fyrir hinn austur-þýska Trabant
1963, fyrir Nissan 1971 og Sub-
aru 1976. Eftir því sem bílasal-
an efldist og og börnin stækk-
uðu, tók Sigríður við leikfanga-
og gjafavörusölunni, sem var
rótin að rekstrinum.
Síðustu árin þeirra Ingvars
voru þeirra gullöld. Þau höfðu
snemma lagst í ferðalög því
Ingvar fór ekki út fyrir poll án
Siggu sinnar. Með tímanum
lengdu þau ferðirnar og fóru
víða, sem átti vel við þetta ævi-
langa kærustupar. 1986 keyptu
þau Valshamar á Skógaströnd
og gerðu upp, svo þar mátti
hýsa her manns. Frá Valshamri
eiga börn þeirra og barnabörn
dýrmætar minningar.
Sigríður missti Inda sinn eft-
ir skamma sjúkdómsglímu árið
1999, eiginmann, einkavin og fé-
laga í öllu. Áfallið var gríðar-
legt, en hún bar það eins og
hetja og hélt sér uppi á
vinnunni og börnunum sínum.
En sjaldan er ein báran stök.
Fyrirtæki þeirra Ingvars lentu í
hremmingum og voru seld árið
2004. Svo veiktist elsti sonur-
inn, Helgi, og lést árið 2005,
langt fyrir aldur fram. Eftir slík
áföll hlaut nokkuð undan að
láta. Fáeinum árum síðar
greindist Sigríður með alzheim-
erssjúkdóminn, sem allir skelf-
ast. Hún flutti svo á hjúkrunar-
heimilið Skógarbæ og naut þar
umönnunar til æviloka. Hún
hélt reisn sinni og ljúfmennsku
ótrúlega lengi, en að lokum bar
sjúkdómurinn hana ofurliði.
Hún lést 25. september sl. Við
sem nutum glaðværðar hennar,
umhyggju og hlýju, minnumst
hennar með söknuði og þakk-
læti.
Markús Möller.
Við Sigríður hittumst í fyrsta
sinn á fæðingardeild Landspít-
alans, þar sem við Júlía, dóttir
hennar, vorum hlið við hlið í
vöggu og mæður okkar sambýl-
ingar. Júlía og fjölskylda flutt-
ust í Smáíbúðahverfið þegar við
vorum báðar níu ára. Þá sagði
mamma okkur Júlíu þessa sögu
og bætti við að þetta hefði verið
í fyrsta sinn sem hún sá ban-
ana, þegar Ingvar, pabbi Júlíu,
færði Siggu banana á sængina.
Heimili Siggu og Ingvars var
mér ætíð opið. Þar ríkti frábær
heimilisandi. Einstök hlýja,
gestrisni, glaðværð og einstakur
og frábær húmor. Sigga stjórn-
aði sínu heimili með öllum sín-
um börnum, skipti aldrei skapi
og allir voru velkomnir, stór-
glæsileg eins og fegurðar-
drottning. Vildi mér allt það
besta. Ég var kölluð „tengda-
dóttir“ á heimilinu og ég mátti
velja, alla nema Ingvar, sem var
yngstur. Í fermingarveislunni
hans var ég kynnt sem tengda-
dóttir, en átti bara eftir að
velja.
Mér var boðið í ferð með fjöl-
skyldunni upp að Heklurótum
þegar Hekla gaus 1970. Þá
bjargaði Sigga höndunum á mér
þegar ég ætlaði að grípa gló-
andi hraunmola. Notaði ég tref-
ilinn minn og á hann kom stórt
gat. Sigga og Ingvar seldu mér
fyrsta bílinn minn, sem var nýr
Datsun, á hagstæðu verði, og
sýndi það einstakan hug til mín.
Sigga studdi okkur Júlíu til
að fara sem au pair til Hann-
over. Hennar stuðningur gerði
gæfumuninn. Við Júlía vorum
að fara okkar fyrstu utanlands-
ferð.
Mín kæra vinkona stóð þétt
við hlið móður sinnar til hinstu
stundar. Dótturkærleikurinn
var tær og hreinn. Ég votta Júl-
íu og fjölskyldunni allri mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Sigríðar
Guðmundsdóttur.
Jórunn Sigurjónsdóttir.
Mikil merkis- og heiðurskona
er látin, tæplega níræð. Hún
hafði átt við vanheilsu að stríða
síðustu árin.
Hennar lífsstarf var að eiga
og ala upp átta mannvænleg
börn, sem var ærið starf, auk
þess sem hún stóð við bakið á
eiginmanni sínum, Ingvari, í
hans umsvifamikla rekstri og
voru þau hjón mjög samrýnd.
Var sá stuðningur ómetanleg-
ur, en hún var rólynd, glaðlynd
og ævinlega bjartsýn á hverju
sem gekk. Yndisleg og glæsileg
manneskja á allan hátt.
Hún var ekki í neinu, eða
litlu félagsmálavafstri, en var
forstjóri fyrir gjafavöru og leik-
fangaversluninni Bjarkey með-
an það fyrirtæki starfaði á Sæv-
arhöfða 2.
Ég þekkti fyrirtækið hjá
Ingvari mjög vel fyrstu árin.
Var þar fyrsti starfsmaður 1960
og starfaði þar í um 12 ár og
síðar oft í ígripavinnu allt þar
til um 1990, er þau tengsl slitn-
uðu.
Hlíf starfaði þar líka smátíma
á upphafsárunum. Synir okkar
unnu einnig hjá þeim, lengst og
mest þeir Jóhannes og Hjálmur
Ingvar og voru þar í allmörg ár.
Þeir báru mikla virðingu og
væntumþykju til Sigríðar.
Sem dæmi um náin tengsl
þeirra, þá kölluðu þeir hana
ávallt ömmu.
Þau hjón voru miklir vinir
okkar og söknum við þeirra sár-
lega, en allt hefur sinn gang.
Við þökkum Siggu, og þeim
hjónum báðum, fyrir áralanga
vináttu og samstarf og sendum
innilegar samúðarkveðjur til
barna þeirra og fjölmargra af-
komenda og aðstandenda.
Hlíf og Agnar.
Sigríður
Guðmundsdóttir