Morgunblaðið - 03.12.2015, Blaðsíða 73

MINNINGAR 73
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2015
Nú hef ég fylgt
afa síðasta spölinn,
árin orðin 92 og
hann orðinn hvíld-
inni feginn. Afi
sagði oft frá því að hann hafi beð-
ið Guð um að fá að lifa a.m.k. til
sextugs en væri svo alltaf að fá ár
í bónus sem urðu að lokum 32
talsins. Á mínum fyrstu æviárum
var afi skólastjóri í sveitinni og
nutum við bræður góðs af því þó
ég hafi einu sinn reynt að strjúka
heim. Afi og amma flytja svo suð-
ur en komu alltaf á Mela á sumr-
in þar sem sem afi dundaði sér í
málningarvinnu og ýmsu öðru.
Hann lét aldrei fötlun sína trufla
sig og óð út í sjó í klofstígvélum
til að leggja silunganet og tók
með sér stól niður að hliði til að
skrapa það og mála.
Þegar við bræður kláruðum
grunnskólann fórum við að sjálf-
sögðu til ömmu og afa og var ég
hjá þeim í þrjá vetur. Ég þurfti
talsverða aðstoð við námið og afi
reyndist mér vel enda kennari
fram í fingurgóma. Hann var
eitthvað farinn að ryðga í stærð-
fræðinni og skellti sér á nám-
skeið fyrir foreldra og sagðist
vera eini afinn sem mætti. Öll
þessi ómælda vinna sem afi lagði
á sig, öll prófin sem hann lagði
fyrir mig skiluðu árangri því ég
náði öllum samræmdu prófunum
og á afi stóran þátt í því.
Fimm árum seinna flutti ég
svo í kjallaraherbergið hjá þeim
og var þar í dekri eins og áður.
Afi var þá kominn á fullt í end-
urminningar sínar og sat öll
kvöld fyrir framan tölvuna með-
an við amma horfðum á sjónvarp-
ið.
Svo kom að því að ég flytti að
„heiman“ en ég reyndi að vera
duglegur að heimsækja þau og
koma með þau hingað í Þorláks-
höfn þar sem þeim fannst gaman
að koma. Síðustu árin hefur verið
erfiðara fyrir afa að vera á ferð-
inni en hann var alltaf með allt á
hreinu í þjóðmálunum og hvernig
búskapurinn gengi á Melum.
Afa verður sárt saknað en
hann getur verið frekar sáttur
við sitt æviverk. Ég og við fjöl-
skyldan þökkum fyrir samfylgd-
ina. Hvíl í friði elsku afi.
Torfi Hjörvar.
Elsku afi. Nú ert þú farinn yfir
móðuna miklu. Það var svo
skyndilegt því þú hafðir verið svo
hress alveg fram á síðasta dag.
Samt varstu tilbúinn til ferðar,
varst búinn að vera það lengi.
Orðinn þreyttur. Við erum bara
þakklát fyrir að þú hafir bara
sofnað og fengið að fara þannig.
Nóg varstu búinn að ganga í
gegnum þar sem þú varðst fatl-
aður ungur að árum. En þú lést
fötlun þína ekki stöðva þig neitt,
þú gerðir það sem þú vildir gera.
Fórst bara hægar en aðrir en lést
það ekki á þig fá. Þú vildir hreyfa
þig og gerðir eins mikið af því og
þú gast. Alltaf varstu með staf til
að hjálpa þér að ganga og sér-
smíðaða skó sem vöktu mikla at-
hygli yngri kynslóðarinnar. Sér-
staklega var stafurinn vinsælt
leikfang. Afa-og langafabörnin
hafa mörg hver fengið að leika
sér með hann. Fram á síðasta
dag hífðir þú þig í og úr stólnum
þínum og alltaf dáðist maður að
þér að geta þetta því þú varst
orðinn svo veikburða.
Þú varst mikill sögumaður og
hafðir frá svo mörgu áhugaverðu
að segja. Enda gafstu út tvær
bækur hér um árið sem var mjög
Torfi Þorkell
Guðbrandsson
✝ Torfi fæddist22. mars 1923.
Hann lést 21. nóv-
ember 2015.
Útför Torfa fór
fram 30. nóvember
2015.
skemmtilegt að
lesa. þær voru m.a.
um þína erfiðu ævi
sem barn, sem fékk
þann hræðilega
sjúkdóm sem berkl-
ar voru. Mjög átak-
anlegt fyrir okkur
sem standa þér
næst að lesa en mik-
ið var gott að fá að
kynnast þér sem
ungum dreng og
hvernig þú komst í gegnum þetta
erfiða verkefni. Það sem við er-
um þakklát fyrir að þú lifðir þetta
af þar sem það var ekki sjálfgefið
á þessum tíma.
Þú hafðir mikinn áhuga á söng
og tónlist og hafðir unun af því að
hlusta á afkomendurna syngja og
spila og varst óhræddur við að
gagnrýna ef þér fannst þetta ekki
nógu vel gert.
Hafðir mikinn metnað fyrir
þeirra hönd enda er mikið af
hæfileikaríku tónlistarfólki í fjöl-
skyldunni sem þú varst svo stolt-
ur af.
Þú áttir þín uppáhaldslög sem
voru sungin við hvert tækifæri
sem gafst. Þau eiga eftir að
hljóma áfram í fjölskyldusam-
komum þar sem við syngjum til
þín og minnumst þín með bros á
vör.
Þú fylgdist vel með þínu fólki
og varst með alla hluti á hreinu.
Þér fannst sérstaklega ánægju-
legt að heyra fréttir að „heiman“.
Árneshreppur var þitt heima.
Þar áttirðu þín bestu ár. Þar hitt-
irðu ömmu og þar fæddust börn-
in ykkar sex. Þú hafðir svo mikið
yndi af því að umgangast fjöl-
skylduna sem þú varst svo stolt-
ur af. Enda eru þetta einstaklega
vel heppnuð eintök hjá ykkur og
eru margrómuð fyrir að vera gott
fólk þannig að þú máttir sko al-
veg vera stoltur. Þið amma voruð
líka einstök. Ást ykkar hvors til
annars skein í gegn.
Eftir situr amma en hún er
ekki ein. Hún á stóran hóp af
fólki að sem mun hjálpast að við
að hugsa um hana. Við pössum
upp á hana fyrir þig.
Við gætum skrifað enn lengri
minningar um þig en þær varð-
veitast í hjörtum okkar.
Við kveðjum þig með bæn sem
minnir okkur á þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ástar og saknaðarkveðja,
Svandís, Aðalbjörg, Hafþór
og Harpa Óskarsbörn.
Þegar mamma hringdi á laug-
ardagsmorgni til að segja mér að
afi hefði dáið þá um nóttina var
ég hreinlega ekki viss um hvort
að ég ætti að syrgja eða gleðjast.
Syrgja afann sem hefur verið
mér leiðarljós alla tíð eða gleðj-
ast yfir því að hann hefði loksins
fengið langþráða hvíld.
Afi og amma hafa alltaf átt
sérstakan stað í mínu lífi. Allt frá
unga aldri sótti ég í að vera hjá
þeim í skólanum þar sem fjörið
var og kunna amma og mamma
margar sögur af strokudrengn-
um sem var margoft hirtur upp í
Hvalvík eða við Árnes á leið til
ömmu og afa. Hjá ömmu komst
maður oftar en ekki í veislu með
heitu súkkulaði og pönnukökum
og hjá afa var alltaf að finna góða
sögu. Ekki var síðan verra að fá
að kúra uppí hjá þeim ef vind-
urinn gnauðaði mikið í skólahús-
inu.
Það var því mikið áfall þegar
amma og afi tóku sig upp og
fluttu á mölina og var þeirra sárt
saknað. Það kom sér hinsvegar
vel að eiga þau að þegar kom að
því að fara í níunda bekk sem
ekki var til staðar í Árneshreppi.
Þetta var góður tími, afi var ætíð
vanafastur og það brást ekki að
hafragrautur með súru slátri var
kominn á borð á hverjum morgni
til að neminn væri klár í skóla-
daginn. Reglulega var tekið í
skákborðið en afi var einkar erf-
iður við að eiga og það voru ekki
margar skákirnar sem hann tap-
aði.
Afi hafði gaman af því að fylgj-
ast með íþróttum og horfðum við
saman á ófáa leikina. Hann var
kröfuharður áhorfandi og fór
fram á að menn spiluðu áferðar-
fallega en ekki bara upp á úrslit.
Rifjaði hann oftar en ekki upp til-
þrif liðs Tungusveitunga á árun-
um í kringum 1950 og er ekki
laust við að lýsingarnar hafi
minnt mann á leik Börsunga nú í
seinni tíð. Handboltastrákarnir
fengu líka stundum að heyra það
ef sóknarleikurinn gekk erfiðlega
og voru þeir vinsamlegast beðnir
um að „hætta þessu hnoði“. Afi
var alltaf mikill grúskari og
áhugamaður um að varðveita
sögu Strandasýslu. Hann var
lengi vel ritstjóri Strandapóst-
sins og vann mikið starf við heim-
ildavinnu fyrir byggðasögu
Strandamanna. Við eyddum
mörgum stundum saman við að
rýna í gömul blöð, lesa yfir og
ræða. Afi var líka ávallt mjög
pólitískur og ræddi ætíð af mikl-
um eldmóð um það sem var í
brennidepli hverju sinni og um
mikilvægi framfara sem hann
hafði sjálfur upplifað mjög
sterkt.
Afi var mikið fyrir að humma
þegar hann var búinn að sökkva
sér ofan í eitthvert verkefni en
þetta var mjög róandi og gott að
leika sér eða lesa inni á skrifstofu
á meðan afi hummaði.
Afi og amma nutu þess ávallt
að vera saman og það var alltaf
stutt í blikið í augunum á afa þeg-
ar hann leit á ömmu, nánast eins
og hann væri að sjá hana í fyrsta
skipti. Honum varð oft tíðrætt
um þá röð tilviljana sem að leiddu
þau saman og hvernig amma
heillaði hann uppúr skónum með
snilli sinni í eldhúsinu. Ef ég
kemst á hans aldur og verð hálft
eins ástfanginn og hann þá yrði
ég sáttur.
Elsku afi, megir þú hvíla í friði
og guð geymi elsku ömmu. Við
afkomendurnir munum hafa
mottóið þitt og Bubba að leiðar-
ljósi, „það er gott að elska“.
Guðmundur.
Síðustu orð afa mánudaginn
26. október sem ég heyrði voru:
„Ég vil fá hvíldina fljótlega, ég er
orðinn blindur, með lélega heyrn
og get rétt svo talað. Ég er þakk-
látur Guði, hann gaf mér góða
konu sem hefur sinnt mér í 60
ár.“ Afi kenndi mér margt, t.d. að
heilsa að Strandamannasið: „Þeir
heilsa þéttingsfast en meiða
ekki.“ Svo kvaddi hann mig alltaf
með kossi. Svo skyndilega á laug-
ardagsmorgun þá vaknaði ég rétt
fyrir sjö og gat ekki sofnað aftur,
fékk mér að borða og fór svo á
æfingu klukkan hálfellefu.
Mamma sótti mig eftir æfingu og
ég ætlaði að segja henni hvað mig
langaði að fá í jólagjöf. Þá stopp-
aði hún mig og sagði að hún hefði
ekki góðar fréttir að segja mér,
því afi væri látinn. Ég tók um
höfuðið og grét, ég hafði ekki séð
afa svo lengi.
Mamma og Torfi bróðir minn
fóru svo til ömmu og hálftíma síð-
ar hringdi pabbi og sagðist koma
að sækja mig og Jón Arnar til að
vera við húskveðju á Hjúkrunar-
heimilinu Ísafold. Ég fór í sturtu
og snyrti mig aðeins og þegar
pabbi kom spurði ég hann klukk-
an hvað afi hefði dáið. „Enginn
veit það en læknirinn taldi að
hann hefði dáið um klukkan sjö.“
Ha? Það var skrítið, einmitt þá
vaknaði ég. Kannski afi hafi þá
verið að kveðja mig.
Róbert Guðbrandsson.
Við áttum ekki von á því að fá
símtal frá pabba þar sem hann
sagði að þú værir farinn. Þú áttir
svo skilið að fá að fara eins og þú
fórst. Ekkert að kveljast eða vera
rúmliggjandi, þú vildir hreyfa þig
og gerðir eins mikið af því og þú
gast. Þú vildir alltaf vita hvað var
að frétta frá Drangsnesi, hvort
bátarnir væru að fiska og hvort
það væri nóg að gera. Varst alveg
með hlutina á hreinu. Þú lagðir
mikla áherslu á að ég talaði rétt,
segði ekki ógeðslega gott heldur
ótrúlega gott. Þú nefndir það oft-
ar en einu sinni að ég talaði hratt
og ég hef ekki ennþá náð stjórn á
því. Seinast þegar við hittumst
varstu að spjalla við Óskar Atla,
hann hafði reyndar meiri áhuga á
göngugrindinni þinni en spurn-
ingunum þínum en hann kom
alltaf til þín aftur og vildi taka í
höndina þína og þú leyfðir honum
að tosa þig í allar áttir án þess að
kvarta.
Eitt sem ég man alltaf eftir er
þegar þið amma bjugguð í Boga-
hlíðinni og buðuð okkur Drangs-
nesfjölskyldunni í mat. Þá var
amma með kjúkling í ofninum og
við krakkarnir fengum pening til
að hlaupa í Suðurver og kaupa
franskar, það var alltaf rosaleg
stemning að fara í sendiferð fyrir
ykkur.
Þú varst búinn að bíða lengi
eftir því að losna úr líkamanum,
sem var búinn að halda aftur af
þér í öll þessi ár. Þú varst tilbú-
inn að fara og eins erfitt og það er
að missa þig vitum við innst inni
að þér líður betur núna. Það sést
langar leiðir að þú skilur eftir þig
góða og fallega fjölskyldu sem
stendur saman í gegnum súrt og
sætt. Svona eins og þið amma,
það á ekki að gefast upp, heldur
halda áfram þótt erfiðleikar séu.
Þið amma voruð svo ástfangin,
svona ást vilja allir eignast.
Við munum sakna þín en aldr-
ei gleyma þér og sögunum þín-
um.
Saknaðarkveðjur,
Freyja, Tómas
og Óskar Atli.
Löng var orðin vakan
ljúf er því hvíldin
þeim sem alla ævi
elska ljós og frið.
Silfurregn á sumri
sindur stjörnu um vetur
allt að einu vísar
upp á hærra svið.
(A. Pétursd.)
Torfi starfaði í stjórn Vestfirð-
ingafélagsins í 19 ár og var for-
maður þess 1995-2001. Um leið
og Vestfirðingafélagið þakkar
Torfa vel unnin störf kveðja fé-
lagarnir hann með virðingu og
þökk. Hvíl í friði.
Syrgjendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
F.h. Vestfirðingafélagsins,
Hrund Ýr Óladóttir,
formaður.
Kveðja frá bekkjarfélögum.
Enn er einn horfinn úr hópn-
um sem útskrifaðist frá Kennara-
skóla Íslands 1951. Torfi bekkj-
arbróðir okkar hefur kvatt þessa
jarðvist eftir langa ævi.
Þegar hann kom í Kennara-
skólann hafði hann verið við
kennslu í nokkur ár og hafði því
hlotið meiri þroska og reynslu en
flest okkar. Hann var næstelstur
í hópnum og naut alltaf mikillar
virðingar innan bekkjarins. Torfi
hafði gengið gegnum erfið veik-
indi sem barn, fengið berkla og
dvalið langdvölum á sjúkrahúsi.
Afleiðingar þeirra veikinda ollu
því að hann bjó við bæklun á öðr-
um fæti æ síðan. Það var með
ólíkindum hve þessi fötlun eins
og gleymdist í návist hans enda
virtist hann aldrei láta hana
hindra sig og hlýtur þó oft að
hafa reynt mikið á.
Torfi var sem fyrr segir þrosk-
aðri en mörg okkar. Hann kom
úr dreifbýlinu eins og flest okkar
í bekknum, var Strandamaður.
Hann var vel að sér bæði í bók-
menntum sem og í tónlist og lék
sjálfur á hljóðfæri.
Varð síðar organisti í sinni
sveit. Hann leiddi gjarnan söng-
inn í nemendahópnum og var
vandur að því að sungið væri
raddað.
Eftir kennarapróf hóf hann
kennslu í Reykjavík og síðar í
Hafnarfirði en heimaslóðirnar
kölluðu. Hann fluttist í sína
heimabyggð norður á Strandir og
hóf þar kennslu og varð fljótlega
skólastjóri á Finnbogastöðum í
Árneshreppi. Þar starfaði hann í
28 ár og var forystumaður sveit-
arinnar í menningarmálum. Okk-
ur skólasystkinum hans kom ekki
á óvart að hann skyldi veljast til
stjórnunarstarfa, hann hafði svo
margt til brunns að bera. Mér
persónulega er í minni hve Torfi
var duglegur að sækja fræðslu-
mót skólastjóra. Gamla skóla-
stjórafélagið sem stofnað var
1960 var fyrir skólastjóra barna-
skóla en breyttist síðar þegar
grunnskólinn varð til. Félagið
stóð fyrir þessum mótum þriðja
hvert ár. Þar létu þau hjón, Torfi
og Aðalbjörg, sig aldrei vanta og
Torfi stofnaði þar til vináttu við
marga kollega sína. Þar var mik-
ið sungið og Torfi hrókur alls
fagnaðar.
Nú þegar hann hefur kvatt er-
um við þakklát fyrir að hafa átt
vináttu hans og samfylgd en
hann var mjög duglegur að mæta
á árleg „bekkjarkvöld“ meðan
heilsan leyfði, sem og Aðalbjörg.
Við kveðjum hann með sökn-
uði og sendum Aðalbjörgu sem
og öllum afkomendum og tengda-
fólki innilegar samúðarkveðjur.
Kári Arnórsson.
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir og
afi,
EINAR MAGNÚS EINARSSON
byggingarverkfræðingur,
Breiðvangi 6,
Hafnarfirði,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi föstudaginn
27. nóvember. Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
4. desember klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hans er bent á
minningarkort líknardeildar og Heimahlynningar.
.
Þórdís Stefánsdóttir,
Stefán Einarsson, Elsa Margrét Einarsdóttir,
Gunnar Sigfússon, Júlíus Gunnarsson,
Stefán Gunnarsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ALEXANDER EINBJÖRNSSON,
Lyngbrekku 8, Kópavogi,
lést þann 20. nóvember á Landspítalanum
Fossvogi. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
.
Þóra B. Alexandersdóttir, Ólafur Sturla Hafsteinss.,
Ragnheiður K. Alexandersd.,
Björn E. Alexandersson, Ari Halldórsson,
Örn Alexandersson, Ragnhildur Þórhallsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður,
tengdamóður, ömmu og tvíburasystur,
ÁSU KARENAR ÁSGEIRSDÓTTUR,
Vatnsstíg 21,
Reykjavík,
sem lést hinn 27. október síðastliðinn.
.
Kristín Jóhannesdóttir, Sigurður R. Sveinmarsson,
Jón Ásgeir Jóhannesson, Ingibjörg S. Pálmadóttir,
Ása Karen, Gunnhildur, Anton Felix,
Berglind og Stefán Franz,
Anna Guðlaug Ásgeirsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar