Morgunblaðið - 03.12.2015, Blaðsíða 58

Morgunblaðið - 03.12.2015, Blaðsíða 58
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2015 BÆKUR Eftir stuttan stans í Osh héldumvið út á þjóðveginn aftur oghjóluðum þessa fáu kílómetratil landamæranna. Fylltum tankana í litlum bæ og hjóluðum svo í síðdegissólinni í átt að snæviþöktum fjöllunum sem aðskilja Kyrgistan og Tajikistan. Endalaus fegurð. Grænt gras upp í miðjar fjallshlíðar, rauðir klettar og snjóhvítir fjallatoppar. Sömu litir og í Tajik-fánanum þó að röðin sé önnur. Eftir því sem innar dró í dalinn minnkaði gróðurinn en ilmurinn í loftinu jókst. Það var eins og sjálf fjöllin ilmuðu. Landamærin voru afgreidd á engri stundu. Hermaðurinn benti okkur á hvar tollarinn var til húsa. Við bönk- uðum hjá honum og syfjulegur maður á joggingbuxum og hlýrabol kom til dyra. „Eruð þið með skotvopn?“ spurði hann á rússnesku og táknmáli. „Nei,“ svöruðum við á sama hátt. „Ókey,“ sagði hann – veifaði okkur í burtu og fór aftur inn til að leggja sig. Svo tók við einskismannslandið milli hinna eiginlegu landamæra. Klifur upp í fjöllin eftir vondum mold- ar- og malarvegi sem hefði verið hryllingur í rigningu. Það var hægt að sjá hvernig forin hafði storknað í hryggjum og rásum eftir síðustu úr- komu. Allt í einu komum við að fossandi á sem hafði brotið sér leið yfir veginn og flæddi niður í gilið á vinstri hönd. Virtist vera bara nýskeð því hún var full af leir og drullu og leit hreint ekki vel út. Högni óð yfir til að tékka á botninum og svo hjólaði ég á eftir með hjartað í brókunum. Áfram héldum við hærra og hærra. Á einum stað sáum við hvar tvær ár, sín úr hvorum dalnum runnu saman, önnur eldrauð og hin grænleit. Upp, upp, upp – hrikalegir klettar og fjöll í öllum regnbogans litum. Hærra og hærra og verri og verri vegur. Önnur á var að ryðja sig, búin að rjúfa veginn. Breið og drullug og straumþung. Þá skiptum við með okkur verkum. Högni keyrði og ég var á myndavélinni. Og allir sáttir. Stuttu seinna komum við að Tajik- landamærunum eftir að hafa farið yf- ir Kyzyl-Art, fjallaskarð í 4.200 m.y.s.. Landamærastöðin var á fer- lega hrjóstrugu, köldu og óvistlegu svæði með nokkrum skúrum á stangli og fáeinum köllum. Okkur var vísað inn á funheita skrifstofu þar sem við sátum á bekk meðan gengið var frá pappírum. Kallarnir voru hinir kátustu. Spurðu hvort við værum hjón og hvað við ættum af börnum. Þessari spurn- ingu svörum við yfirleitt með því að við eigum 7 börn en sundurliðum það ekkert nánar. Íslenskt fjölskyldu- mynstur er heldur flókið til að út- skýra á tungumáli sem maður talar ekki. Þeir óskuðu okkur til hamingju með árangurinn og stungu upp á að við myndum leggja í það 8 í Tajik- istan. Þeim fannst ég frekar verkleg í brynjunni og töldu það minnsta mál fyrir mig að koma bara jafnvel með nokkur í viðbót. Við kvöddum með hlátri og glensi. Við tók Tajikistan. Hér eru bara klettar og grjót. Varla stingandi strá. Þessir fáu, pínulitlu, skorpnu runnar sem vaxa upp úr grjótinu eru um- svifalaust slitnir upp með rótum og hent beint inn í kamínurnar enda ekki margt annað í boði til að brenna til húshitunar og eldamennsku. Þorpið Kara-kol stendur við sam- nefnt vatn skammt frá landamær- unum. Þar héldum við kannski svona einhvernveginn að væri mögulega einhver gróður og eitthvað en um það leyti sem sólin var að setjast og við renndum inn í þorpið sáum við að þar var ekkert frekar en annars staðar. Ekkert gras, engin tré – ekkert nema elskuleg fjölskylda með heimagist- ingu nefnda eftir einkadótturinni Ai- gerim, 5 ára skottu sem endaði á að verða besta vinkona mín og flétta á mér hárið. Húsið var fullt af pólskum mót- orhjólaferðalöngum á leið til Kirg- istan og frúin gaf öllu þessu liði að éta og hýsti okkur öll. Klósettið var úti- kamar með dúandi gólfi yfir holunni og svo horfði maður upp í stjörnurnar gegnum loftið og þvílíkar stjörnur. Við vorum líka ansi nálægt himn- inum í 4.000 metra hæð. (Ég læt fylgja með byrjunina á kaflanum sem fjallar sérstaklega um Tajikistan. Bls. 81). Þetta gerist nokkrum dögum seinna. Högni er kominn á stjá. Hann vaknar alltaf á undan mér enda leitun að manni sem nýtir svefntímann sinn eins vel og hann. Ef hann er andvaka þá má merkja það á því að hann nær að klára setninguna „Góða nótt elsk- an“ áður en hann sofnar. Hann vorkennir mér næturvökur og svefnleysi en stundum er ljóst að hann nennir ekki lengur að bíða eftir að ég rumski á morgnana. Þá er skröltið í honum eins og leikhúshvísl; tónninn er hvíslkenndur en greini- lega má heyra orðaskil aftur á aftasta bekk. Þessi nótt var í erfiðara lagi fyrir okkur bæði. Sjóðheit í framan með bólgnar varir eftir brennandi sólina og rykið daginn áður, stífluð í nefinu með munnþurrk og höfuðverk af há- fjallaveiki. En það var ekkert í boði að liggja í bælinu. Fólkið sem átti yurtið – samskonar tjaldhús og notuð eru í Mongólíu og hýsti okkur þessa nótt – vildi sjálfsagt losna við okkur sem fyrst. Við brutum saman þessi litríku og fallegu teppi sem við höfð- um hlaðið undir okkur og sofið á á gólfinu, pökkuðum dótinu okkar sam- an og röðuðum á hjólin. Tanktöskurnar voru festar á bens- íntankinn og gengið úr skugga um að í þeim væri það sem þar átti að vera. Ljósmyndabúnaður, sími, sólarvörn, hleðslugræjur. Þar sem ekkert raf- magn hafði verið í yurtinu okkar þurfti nú að hlaða öll rafmagnstækin í 12V tenglinum á hjólinu. Með tímanum skapast venjur í pökkuninni, að hluta til byggðar á skynsemi og að hluta til á sérvisku. Það er skynsemi í að hafa þunga hluti neðarlega á hjólinu til að tryggja að þyngdarpunkturinn sé sem lægstur. Því voru lásakeðjurnar okkar og verkfæri í litlum skjóðum sem Högni hafði fest á veltigrindina á hjólinu hjá sér. Svefnpokar, dýnur og föt fóru í annan hliðarkassann og eldhúsdót og matur í hinn. Afturkassinn var nýttur undir það sem nauðsynlegt var að hafa til að grípa í yfir daginn. Smá nesti, vatnsflaska, aukaföt – þó að þau væru sannarlega ekki nauðsyn- leg þessa dagana. Hjólin voru yfirfar- in, tékkað á olíustöðunni, keðjur smurðar, athugað hvort skrölti óeðli- lega í einhverju sem gæti þýtt að bolti hefði losnað eða eitthvað væri brotið, dekkin skoðuð. Allt leit vel út. Hluti af morgunrútínunni hvern dag er að fara yfir birgðastöðu mat- vælanna. Þurfum við að kaupa inn? Er verslun í grenndinni? Getum við keypt okkur morgunverð á leiðinni eða eigum við að malla okkur eitthvað áður en við förum af stað? Staðan þennan morguninn var frekar léleg. Ég fór af stað og svip- aðist um eftir búð. Sá ekkert í fljótu bragði sem minnti á verslun. Spurði góða fólkið á veitingahúsinu um mag- asín. Var bent á hús og þangað arkaði ég. Barði að dyrum og ungur drengur tók á móti mér og fylgdi mér að skúr þar sem einn poki af lauk og annar af kartöflum lá á gólfinu ásamt hrúgu af vatnsmelónum í yfirstærð. Þær voru reyndar gríðarlega freistandi en bara ekkert svo auðvelt að flytja þær á mótorhjóli. Bak við búðarborðið var kexpakki, tvær fernur af ávaxtasafa og nammi í kassa. Ekkert vatn. Ég keypti ávaxtasafa og kexpakka, svona til að koma ekki tómhent til baka og það var nestið okkar inn í þann dag- inn ásamt dós af sardínum frá Rúss- landi. Á leiðinni heim úr kaupfélaginu sá ég nágrannakonu okkar koma gang- andi með leirtau í vaskafati. Hún kraup niður við grunna vatnsrás sem hoggin hafði verið í jarðveginn og lá í gegnum þorpið. Þarna vaskaði hún upp eftir morgunverð fjölskyldunnar en ofar í læknum stóð geit og fékk sér sopa. Rennandi vatn? Jújú það vant- aði ekki. Lá bara ofanjarðar milli húsanna. Það örlaði aðeins á smá sting í ristl- inum við þessa sjón enda teið sem við drukkum á veitingahúsinu kvöldið áður sjálfsagt lagað upp úr þessu sama vatni. Grænt gras og snjóhvítir fjallstoppar  Hjónin Unnur Sveins- dóttir og Högni Páll Harð- arson lýsa bifhjólaferð sinni um Mið-Asíu í bókinni Vega- bréf, vísakort og lyklar að hjólinu  Hvað fær venju- legt fólk á miðjum aldri til að pakka á mótorhjól tjaldi, núðlupakka og nærfötum til skiptanna og hjóla svo í fimm mánuði?  Bókin er ríkulega myndskreytt  Allsherji gefur út. Á ferðalagi Hjónin Unnur Sveinsdóttir og Högni Páll Harðarson lýsa ferða- lagi sínu um Mið-Asíu í bókinni Vegabréf, vísakort og lyklar að hjólinu. Munið að slökkva á kertunum Kerti úr sama pakka geta brunnið mis- munandi hratt og á ólíkan hátt Slökkvilið höfuborgasvæðisins
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.