Morgunblaðið - 03.12.2015, Blaðsíða 70

Morgunblaðið - 03.12.2015, Blaðsíða 70
70 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2015 ✝ Dagrún Þor-valdsdóttir fæddist 1. apríl 1934 í Reykjavík. Hún lést á hjúkr- unarheimilinu Hömrum 22. nóv- ember 2015. Foreldrar henn- ar voru Jóna Mar- grét Jónsdóttir, f. 5. september 1910 Stokkseyri, d. 15. september 1990, og Þorvaldur Ármannsson verkamaður, f. 15. júlí 1903, d. 28. mars 1992. Dag- rún var elst fjögurra systkina en þau eru: Viktoría, f. 23. apríl 1937, d. 7. maí 2007, gift Magn- úsi Sigurjónssyni frá Bakka- velli, Guðný, f. 5. september 1943, í sambúð með Þórdóri Pálssyni, og Jóhannes, f. 28. júlí 1946, d. 25. október 1974. Dagrún giftist Björgvin Guð- mundssyni viðskiptafræðingi, fyrrverandi borgarfulltrúa, 12. desember 1953. Eignuðust þau sex börn. Þau eru: 1) Þorvaldur sölumaður, f. 8. júlí 1953. 2) Guðmundur myndlistarmaður, f. 5. ágúst 1954. Börn hans eru: a) Steinunn, f. 1982, barnsmóðir Anna María Hilmarsdóttir. Steinunn er í sambúð með 1980, barnsmóðir Margrét Guð- finnsdóttir. Dagrún er gift Reimari Sigurjónssyni. Þau eiga þrjú börn: Stefaníu Mar- gréti, Unni Vilborgu og Helgu Björgu. c) Ólöf Karla, f. 1988. Barnsmóðir Hrafnhildur Jóna Þórisdóttir. Ólöf Karla á eitt barn, Aron Ísak, með sambýlis- manni sínum Daða Erni Jens- syni. 5) Rúnar framkvæmdastjóri, kvæntur Elínu Traustadóttur grunnskólakennara. Börn þeirra eru Sandra Rún, f. 1985, hún á tvo óskírða tvíburasyni, og Lena Björg, f. 1987. Hún á eitt barn, Hrafntinnu Björk, með sambýlismanni sínum Gunnari Jónssyni. Börn Elínar: a) Jóhann, f. 1978, sambýlis- kona Birgitta Birgisdóttir. Börn þeirra eru Grétar Rafn og Sæ- sól Ylfa. b) Júlía, f. 1982. 6) Hilmar aðstoðarskóla- stjóri, fæddur 28. ágúst 1963, kvæntur Sjöfn Marvinsdóttur verslunarmanni. Börn þeirra eru: a) Dagur, f. 1986. b) Dröfn, f. 1989, gift Arnari Guðjónssyni. Dóttir þeirra er Iðunn. c) Ást- rós, f. 1997. Dagrún ólst upp í Reykjavík. Hún var fyrst í Miðbæjarskól- anum en síðan Melaskólanum og lauk þaðan fullnaðarprófi. Hún gekk síðan í Gagnfræða- skóla Austurbæjar og tók þar gagnfræðapróf. Útför Dagrúnar verður gerð frá Fríkirkjunni í dag, 3. desem- ber 2015, klukkan 15. Cornelius Kelleher. Börn þeirra eru Benjamín Guð- mundur og Kári Harrison. b) Kol- beinn, f. 1985, barnsmóðir Soffía Auður Birgisdóttir. Kolbeinn er í sam- búð með Þórönnu Björnsdóttur. Barn þeirra er Röskva. c) Arngrímur, f. 1998, barnsmóðir Þóra Gunn- arsdóttir. 3) Björgvin mynd- menntakennari, f. 26. nóvember 1955, kvæntur Pirjo Aaltonen myndmenntakennara. Þau búa í Finnlandi. 4) Þórir rafiðnfræð- ingur, kvæntur Unni Kristjáns- dóttur leikskólaliða. Þau eiga saman eina dóttur, Þórunni El- ísu, f. 2001. Fyrir átti Unnur tvo syni: Björn, f. 1988, og Kristin, f. 1990. Þórir eignaðist þrjú börn í fyrri hjónaböndum: a) Sigurjón, f. 1976, barnsmóðir Margrét Guðfinnsdóttir. Sigur- jón á tvö börn með sambýlis- konu sinni Margréti Jónsdóttur: Viktoríu Fjólu og Kristínu Birtu og tvö börn með fyrri sambýlis- konu sinni Jónu Kristínu Gunn- arsdóttur: Margréti Nínu og Alexöndru Ödu. b) Dagrún, f. Elsku mamma mín. Mig lang- ar að þakka þér samfylgdina í þessu lífi, sem hefur reynst þér svo erfitt síðustu níu árin eftir að þú greindist með alzheimers- sjúkdóminn. En þú hefur alltaf staðið þig eins og hetja hversu þungbær sem örlög þín hafa ver- ið og alltaf haldið skapinu þínu góða og brosinu þínu bjarta og fallega, hversu illa sem sjúkdóm- urinn hefur leikið þig. Líf þitt hefur ekki alltaf verið markað erfiðleikum og þjáning- um, því þú hefur fengið þinn ómælda skerf af gleði og ham- ingju, jafnvel síðustu árin, þegar alzheimers-sjúkdómurinn var kominn á hátt stig og þú að mestu hætt að geta tjáð þig með orðum. Þú fæddist í Reykjavík á páskadag 1. apríl 1934. Þú ólst upp í skjóli góðra foreldra, Þor- valdar Ármannssonar verka- manns og Jónu Margrétar Jóns- dóttur húsfreyju. Lengi bjuggu foreldrar þínir ásamt börnunum, sem urðu fjögur, að Bakkastíg 6 í Reykjavík við þröngan húsakost í einu herbergi í íbúð föðurömmu þinnar, Guðnýjar Jónsdóttur, systur sr. Bjarna Jónssonar vígslubiskups. Tæplega 18 ára gömul fluttir þú að heiman og leigðir þér herbergi. Sumarið 1953 eignuðust þið pabbi ykkar fyrsta barn. Í des- ember það ár gaf sr. Bjarni ykk- ur saman í hjónaband. Þið pabbi eignuðust sex syni á 10 árum. Það mæddi því mikið á þér, elsku mamma mín, sem ungri móður að hugsa um okkur syni þína barn- unga, því að pabbi vann fulla vinnu sem blaðamaður, stundum langt fram á nótt ásamt háskóla- námi, fyrstu búskaparár ykkar. Tæplega 25 ára gömul, í febrúar 1959, hafðir þú eignast fimm syni. Í vöggugjöf hlaustu marga góða eiginleika, sem fylgdu þér alla ævi. Sá eiginleiki þinn sem mér er minnisstæðastur er kær- leikur þinn og góðvild. En engum sem þér kynntist duldist hversu góð og vönduð kona þú varst og vildir öllum vel. Þú varst hógvær og af hjarta lítillát. Tillitssöm varstu og nærgætin við alla sem þú umgekkst. Listræn varstu og smekkvís. Þú hafðir mikla unun af fallegum blómum og öðrum gróðri. Þegar þið pabbi höfðuð reist ykkur hús í Hlyngerði, á átt- unda áratugnum, hafðir þú veg og vanda af því að rækta yndis- legan garð með fögrum blómum og trjám, sem þótti einstaklega fallegur. Þar hélstu ásamt pabba með reglulegu millibili garðveisl- ur á sumrin fyrir alla fjölskyld- una. Elsku mamma mín. Allt fram á síðustu daga lífs þíns, þegar þú varst þrotin að kröftum, hélst baráttuþrek þitt óskert og þú barðist eins og hetja fyrir lífi þínu. Daginn, sem þú kvaddir var stór hluti fjölskyldunnar saman kominn við sjúkrabeð þinn. Þú áttir stóran hóp afkomenda, börn, barnabörn og barnabarna- börn sem nutu í ríkum mæli elsku þinnar og umhyggju. Við munum öll sakna þín óend- anlega mikið. Við munum ávallt heiðra minningu þína fyrir allt það góða, sem þú gerðir fyrir okkur. Ég bið Guð að blessa og styrkja föður minn, bræður og alla aðra aðstandendur þína. Ég fel þig Guði á hönd, elsku mamma mín, með þakklæti fyrir allan þinn kærleika og hlýju. Ég trúi því að við munum hittast aft- ur í ríki Guðs og Jesú Krists. Guð blessi þig og varðveiti að eilífu. Þorvaldur Björgvinsson. Ef marka má sjálfsævisögu- legar bækur og viðtöl í blöðum og tímaritum, hafa næstum allir orð- ið fyrir einhverjum óskunda í æsku, allra handa ofbeldi, and- legu og líkamlegu, oft kynferðis- legu. Þá hefur rúmlega annar hver maður búið við mikla óreglu foreldra sinna, drykkjuskap og eiturlyfjaneyslu eða þurft að upp- lifa slys, sjúkdóma og dauða og verið sendir á skuggalegar stofn- anir uppi í sveit. Ég var heppinn, ekkert af slíkum ófögnuði þurfti ég að þola í mínum uppvexti. Mamma og pabbi voru reglufólk, drukku í mesta lagi eitt og eitt rauðvínsglas á margra mánaða fresti. Eina ofbeldið á heimilinu var í sjónvarpskassanum (ókei, ég við- urkenni að ég tók yngri bróður minn nokkrum sinnum hálstaki). Mamma var alltaf til staðar með sína hlýju nærveru og lifandi áhuga á því sem við strákarnir sex vorum að gera eða gera ekki. Þegar ég lít til baka finnst mér að ekkert hafi gerst öll mín uppvaxt- arár, a.m.k. ekkert sem vert er að segja frá í bók eða blaðaviðtali. Ekkert nema lífið í öllum sínum óteljandi blæbrigðum. Einhverjir myndu segja að það sé glatað að hafa átt svo við- burðasnauða æsku, að öllum sé hollt að lenda í hremmingum þeg- ar þeir eru ungir til að herða þá og þroska, einn gekk meira að segja svo langt að segja að næst því að missa móður sína væri fátt hollara ungum börnum en að missa föður sinn. Ég kaupi ekki svona speki þó fyndin sé. Ég kýs að segja að fátt sé hollara ungum börnum en að eiga mömmu eins og mömmu mína, þó það sé ekk- ert fyndið og varla efni í eitt míní- malískt ljóð. Guðmundur Björgvinsson. Síðsumar 1983. Yngsti sonur- inn kemur heim eftir sumarvinnu í Vinnslustöðinni í Vestmanna- eyjum. Veskið er ekki fullt af peningum þegar hann mætir heim í Hlyngerði, það er næstum tómt en með í för er 17 ára stúlka sem hann kynnir fyrir foreldrum sínum. Dagrún, mín elskulega tengdamóðir, og Björgvin tóku vel á móti okkur. Fyrstu kynnin voru góð og ég fann strax hvað ég var innilega velkomin á heimili þeirra. Samband okkar Dagrún- ar varð mjög gott og innilegt og ég leit mjög upp til þessarar glæsilegu konu sem hugsaði um stórt heimili, hús og garð af mikl- um myndarbrag. Árin liðu, við Hilmar stofnuð- um okkar eigið heimili og eign- uðumst börnin okkar. Samskiptin voru alltaf mikil, enda fluttum við ekki langt frá þeim á meðan við bjuggum í Reykjavík. Við meira að segja eltum þau til Noregs þegar Björgvin starfaði í Osló sem sendifulltrúi. Þar áttum við mjög gott ár saman, bæði í Lier og í Osló. Eftir að við Hilmar fluttum á Selfoss þá var hún mjög dugleg að hringja og spyrja frétta. Helst þurfti hún þá að tala við alla, börnunum gleymdi hún ekki. Dagrún elskaði fólkið sitt ofurheitt og var dugleg að sýna það. Löng og góð faðmlög, kossar og knús þegar við hittumst og kvöddumst. Það gladdi hana ekk- ert eins mikið og það að fá fólkið sitt í heimsókn og þá sérstaklega barnabörnin. Þá bar hún á borð dýrindis kræsingar, sem hún hafði dundað sér við í langan tíma. Kaffimeðlæti eða gómsæt- an mat. Hún var listakokkur. Hún var líka dugleg að bjóða stórfjölskyldunni til sín, ekkert endilega af tilefni, en grillveislum afmælum og jólaboðum mátti ekki sleppa. Alltaf var reynt að hafa allan hópinn saman í gleði og söng. Þrátt fyrir veikindin sem hún átti við að stríða síðastliðin níu ár var Dagrún alltaf sama ljúfmennið. Falleg að innan sem utan. Alzheimer er erfiður sjúk- dómur, en alltaf var stutt í hlýjuna og brosið hjá henni, alveg fram á síðasta dag. Það er með miklum söknuði sem ég kveð Dagrúnu eftir rúm- lega 32 ára fallegt samofið líf. Þinn missir, kæri tengdapabbi, er mikill en við hjálpumst að við að halda minningu Dædu á lofti með heimsóknum, myndasýning- um, sögum, söng, faðmlögum og kossum. Og Valdi, þú varst klett- urinn, ásamt tengdapabba, í veik- indum Dagrúnar. Þín hjálp var ómetanleg. Innilegar samúðarkveðjur til allra sem voru svo heppnir að ganga í gegnum lífið með Dag- rúnu. Sjöfn Marvinsdóttir. Hjartkær tengdamóðir mín er fallin frá eftir langvarandi veik- indi. Mín fyrstu kynni af henni voru fyrir rúmum sautján árum þegar Þórir sonur hennar bauð mér í heimsókn í sumarbústað. Þegar þangað kom voru þar fyrir þau heiðurshjón Dagrún og Björgvin en þá fyrr um daginn hafði stórfjölskyldan gert sér glaðan dag í yndislegu veðri. Allir voru farnir nema þau þegar ég mætti og hef ég grun um að þau hafi vitað af komu minni og viljað hitta þessa dömu sem sonur þeirra var búinn að vera að hitta um tíma. Bros, hlýja og yndisleg- heit og svo koss á báðar kinnar voru það fyrsta sem tók á móti mér þegar ég hitti hana þarna í fyrsta sinn og átti ég eftir að njóta þessa um ókomin ár. Hún var sérlega glæsileg kona, tign- arleg, eins og ein vinkona mín orðaði það, hún fór reglulega í lagningu árum saman og var allt- af glæsilega til fara og ekki laust við það að ég væri stolt af því að eiga svona flotta tengdamömmu. Ég átti tvo drengi þegar ég kom í fjölskylduna og sýndi tengda- mamma þeim alla tíð mikla vænt- umþykju og hlýju enda leið ekki á löngu þangað til þeir voru farnir að kalla þau hjónin ömmu og afa og gera enn þann dag í dag. Hún var einstaklega barngóð og nutu barnabörnin þess að fá hlýja faðminn hennar. Stuttu eftir að við Þórir kynntumst gerðist tengdapabbi sendifulltrúi í Osló. Þangað heimsóttum við þau hjón- in og voru þau óþreytandi við að sýna okkur allt það helsta í borg- inni og er sú ferð afar skemmti- leg minning. Tengdamamma var húsmóðir fram í fingurgóma, heimilið alltaf fínt og fágað og þegar við kíktum í heimsókn var fljótlega búið að fylla borðið af kræsingum, það fór aldrei neinn svangur frá þeim hjónum. Nú nálgast jólin óðfluga og þá minn- ist ég allra jólaboðanna í Braut- arásnum, þá var glatt á hjalla, synir, tengdadætur og barnabörn mætt og tengdamamma alsæl með að hafa fólkið sitt hjá sér. Nú er komið að leiðarlokum og gott að ylja sér við allar minningarn- ar. Þó að veikindin hafi smátt og smátt tekið öll völd var alltaf stutt í brosið og góðlegan hlát- urinn. Ég kveð þig með söknuði, kæra tengdamamma. Þín tengdadóttir, Unnur. Okkur systkinin langar að minnast ömmu Dagrúnar, sem nú er látin, með fáeinum orðum. Við kveðjum ömmu með söknuði í hjarta en jafnframt miklu þakk- læti fyrir allar þær góðu stundir sem við áttum með henni. Þrátt fyrir að eiga mikinn fjölda barna- barna hafði amma þann eigin- leika að láta okkur líða eins og við værum þau einu. Hún veitti hverjum og einum mikla ást og athygli og myndaði þannig sterk tengsl við barnabörn sín. Þegar við lítum til baka og hugsum um allar þær góðu stundir sem Hlyn- gerðisfjölskyldan hefur átt sam- an, allar stóru veislurnar, þá var það vissulega amma sem hélt ut- an um allt saman með góðu skipulagi og gestrisni. Hún var sannarlega mikill gestgjafi og það var ekki einungis á stórhátíð- um sem amma hristi veislurnar fram úr erminni heldur beið okk- ar iðulega hlaðborð af kræsing- um þegar við komum í heimsókn. Þó að Hlyngerðisveislurnar hafi sannarlega verið skemmti- legar erum við sammála um það að bestu og nánustu stundirnar sem við áttum með ömmu voru í einrúmi, hvort sem það var þegar við hjálpuðum henni við bakstur eða spjölluðum um daginn og veginn. Amma var einstaklega barngóð kona og fékk aldrei leiða á að spjalla við okkur. Það var alltaf gaman að hjálpa ömmu í eldhúsinu en þar fóru líka fram mun áhugaverðari samræður en í stofunni þar sem málefni á borð við fasteignaverð og gólfefni voru gjarnan reifuð. Það var gott að koma í heim- sókn til ömmu og afa því þar var alltaf tekið vel á móti okkur og andrúmsloftið var ávallt gott og afslappað. Svo afslappað var það að oftar en ekki lengdust heim- sóknir okkar sem hófust með eft- irmiðdagskaffi, þróuðust yfir í kvöldverðarboð og enduðu með því að við sigldum heim á leið þegar fór að nálgast miðnætti. Amma var mikil fjölskyldu- manneskja og lagði mikið upp úr því að stórfjölskyldan hittist sem oftast. Hennar verður auðvitað sárt saknað í Hlyngerðisveislum framtíðarinnar en andi hennar mun þó alltaf svífa yfir, þar sem það var hún sem skapaði það and- rúmsloft sem hefur ríkt innan fjölskyldunnar í áratugi. Við er- um óendanlega þakklát fyrir að hafa átt ömmu Dagrúnu að og munum minnast hennar með hlýju og þakklæti um ókomna tíð. Steinunn, Kolbeinn og Arngrímur. Þegar við hugsum til baka þá er þakklæti okkur efst í huga. Hversu þakklát við erum fyrir að hafa átt þessa yndislegu, góð- hjörtuðu og gullfallegu konu sem ömmu. Þakklát fyrir allar þær stundir sem við áttum saman og þakklát fyrir allar minningarnar. Það má með sanni segja að Dagrún amma eigi stóran og mikilvægan hlut í því góða sem einkennir okkur systkinin í dag. Hún var alltaf svo jákvæð, bros- mild og full af orku. Amma var alltaf svo stolt af okkur systkin- unum og þegar við flettum í gegnum gamlar ljósmyndir í dag, þá má sjá glampann í augunum hennar og hvernig hún blómstr- aði af ást. Amma var góður vinur okkar, vinur sem hægt var að leita til hvenær sem var. Alltaf gaf hún sér tíma til að sinna okk- ur, þá skipti það engu hvort hún var með svuntuna inni í eldhúsi að elda jólamat ofan í sex bræður, maka þeirra og fjöldann allan af barnabörnum. Amma var alltaf til staðar. Dagrúnu ömmu var falið það stóra verkefni síðustu níu árin að lifa með alzheimer. Að veikjast af ólæknandi sjúkdómi getur auð- veldlega valdið reiði, reiði við líf- ið. Aldrei bar á því hjá ömmu og aldrei hrjáði það okkur, því lífs- gleði ömmu var ávallt yfirgnæf- andi. Hvernig hún tókst á við sjúkdóminn, hlédræg en með bros á vör, undirstrikaði mikil- vægi þeirra lífsviðhorfa sem hún tileinkaði sér. Dagrún amma kenndi okkur svo margt. Við kveðjum þig, kæra amma, með kinnar votar af tárum. Á ást þinni enginn vafi, til okkar, við gæfu þá bárum. Horfin er hönd þín sem leiddi á hamingju- og gleðifundum, ástúð er sorgunum eyddi, athvarf á reynslustundum. Margt er í minninga heimi, mun þar ljósið þitt skína. Englar hjá guði þig geymi, við geymum svo minningu þína. (Höf. ók.) Við komum til með að minnast Dagrúnar ömmu allt okkar líf og minning hennar kemur til með að móta afkomendur okkar um ókomna tíð. Elsku amma, við söknum þín. Þín barnabörn, Dagur, Dröfn og Ástrós. Elsku amma. Við minnumst þín með hlýju og brosi á vör, þessi orð ein- kenndu þig svo vel. Þú varst ljúf, glöð og góð öllum þeim sem um- gengust þig. Þú tókst ávallt á móti okkur með fallega brosinu þínu, sama hvað á daga þína hafði drifið. Glæsileiki einkenndi þig sama hvort það var í veislum, heima í eldhúsinu eða við bakst- urinn. Klæðaburður þinn og feg- urð var á við fallegustu drottn- ingu heims sem ilmaði af „ömmu“-ilmvatni sem var toppað með varalit á fallegu andliti þínu. Enginn fór svangur heim frá ykkur afa. Kaffiborðið var ávallt hlaðið af óteljandi sortum af bakkelsi og ósjaldan sem litlir mallakútar borðuðu aðeins yfir sig til að smakka á öllu sem var í boði. Já, hver man ekki eftir möndlukökunni með bleika kreminu? Í aðdraganda jólanna fullviss- um við okkur um að enginn geti slegið þér við í myndarlegheitum í bakstri og fjölda smákökusorta sem beðið var eftir í örvæntingu Dagrún Þorvaldsdóttir Ástkær eiginmaður minn, GUÐNI MARINÓ ÓSKARSSON tannlæknir á Eskifirði, lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtudaginn 26. nóvember. Útförin fer fram frá Eskifjarðarkirkju 5. desember klukkan 13. . Margrét Stefanía Sveinsdóttir. Ástkær faðir okkar, ÞORSTEINN INGÓLFSSON bifreiðarstjóri, lést á Landspítalanum að morgni 1. desember. Fyrir hönd aðstandenda, . Halla Dröfn, Ásta Ingibjörg og Sigurður Óli Þorsteinsbörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.