Morgunblaðið - 25.02.2016, Side 75

MINNINGAR 75
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2016
Gunnar bróðir
fæddist á Hverfis-
götunni árið 1941.
Foreldrar okkar leigðu litla íbúð
og deildu aðgangi að eldhúsi með
annarri íbúð. Samband Gunnars
og mömmu var alla tíð afar sterkt,
hún sagði mér „að strákurinn
hefði alltaf vaknað um leið og hún
lokaði hurðinni“ þegar hún þurfti
að fara frá honum þegar hann var
lítill.
Barnaskólagangan var í Aust-
urbæjarskóla, síðan lá leiðin í 1. og
2. bekk gaggó í Lindargötuskóla,
og svo verknámið í Skipholti.
Gunnar og Nonni, skólabróðir
hans úr Lindargötuskóla, fóru
saman í Iðnskólann í rafvirkjun en
ákváðu síðan að hætta námi og
fara að vinna. Æskuvinurinn
Nonni fór á sjóinn en Gunnar hóf
störf hjá Rafveitu Reykjavíkur.
Gunnar var 7 ár í sveit í Króki
hjá Guðmundi afa og Ingólfi móð-
urbróður. Hann var á Króki þegar
Ingólfur kom með fyrsta traktor-
inn á bæinn. Fram að því hafðir þú
farið með mjólkina á hestakerru
fram að hliði.
Elsku bróðir. Fyrstu minning-
ar mínar með þér eru í Blöndu-
hlíðinni en þangað fluttum við
1959 þegar ég var tveggja ára og
þú orðinn átján. Ég man að vinir
þínir, þeir Nonni, Lúlli, Steini og
Rúnar, komu oft í heimsókn til
okkar.
Ég er níu ára þegar þið Sirrý
genguð í hjónaband og fluttuð inn
á Laugalæk til Sigríðar og Jóns,
ömmu og afa Sirrýjar. Þá fórstu
að vinna hjá Bræðrunum Orms-
son, með Hallgrími syni þeirra, við
lyftuviðgerðir og starfaðir við það
þangað til þú gerðist öryggisvörð-
ur á Borgarspítalanum 1999. Það
var lengi mitt fyrsta verk þegar ég
fór í lyftur að athuga hvort nafnið
þitt væri ekki skráð inni í lyftunni.
Magnús fæddist þegar þið
bjugguð á Laugalæknum og svo
fluttuð þið í Grýtubakkann og Ari
fæddist þremur árum seinna.
Litla systir fékk það hlutverk að
passa strákana sem síðar leiddi til
þess að þeir komu oft með mér á
handboltaleiki og æfingar hjá Val
Gunnar Friðrik
Magnússon
✝ Gunnar Frið-rik Magnús-
son fæddist 7.
mars 1941. Hann
lést 13. febrúar
2016.
Útför Gunnars
fór fram 23. febr-
úar 2016.
og svo urðu þeir Vals-
arar eins og frænkan.
Þið Sirrý skilduð
og strákarnir fylgdu
þér. Þú hélst heimili
fyrir þá og annaðist
þá meðan þeir uxu úr
grasi, þar til þeir
stofnuðu eigin heim-
ili. Við ferðuðumst
saman, horfðum á fót-
bolta, spiluðum, döns-
uðum og spjölluðum.
Við tengdumst sterkum vinabönd-
um sem hafa reynst mér og minni
fjölskyldu dýrmæt.
Elsku Gunnar. Líf þitt var ekki
alltaf auðvelt, þú flíkaðir ekki til-
finningum þínum en varst alltaf
tilbúinn að veita aðstoð og rétta
fram hjálparhönd. Allir sem um-
gengust þig, hvort sem var í vinnu
eða leik, áttuðu sig á manngæsku
þinni. Þú máttir ekkert aumt sjá
og varst alltaf boðinn og búinn.
Fram á síðasta dag leituðu til þín
hjálparþurfi einstaklingar og eng-
inn fór tómhentur frá þér ef eitt-
hvað var til.
Of snemma er nú komið að
kveðjustund, ég kveð þig með
þakklæti og söknuði og bið fyrir
kveðju til ættingja okkar sem
farnir eru yfir móðuna miklu. Það
verður tómlegt í Blönduhlíðinni án
þín.
Halldóra Kristín
Magnúsdóttir.
Það var á degi síðla vetrar þeg-
ar sólar var farið gæta, um páska-
leytið, að húsbóndinn og verka-
maðurinn í risíbúðinni að
Blönduhlíð 25 var búinn að setja
sólborðið sitt út og finna sér stað á
svölunum með bók í hönd.
Þú varst stríðsárabarn, fæddur
á því herrans ári þegar átökin
stóðu sem hæst milli Breta og
Þjóðverja á hafinu kringum Ís-
land. Sem ungur maður varst þú
mikið í fót- og handbolta. Framari,
mjög efnilegur og á framabraut,
kominn í hóp þeirra efnilegustu.
En örlögin kipptu þér út úr íþrótt-
unum þar sem þú sem verkamað-
ur hjá Rafveitunni í Reykjavík
varst ásamt fleirum að hengja upp
jólabjölluna þar sem mætast
Hafnarstræti, Aðalstræti og Vest-
urgata. Þar sem þú stendur í stiga
til að tengja bjölluna slitnuðu línur
sem halda áttu bjöllunni. Þú held-
ur á gríðarþungri bjöllunni með
uppréttar hendur í stiganum þar
til menn komu til aðstoðar og
tengdu bjölluna. Reykvíkingar
fengu sín jól, en þú fórst í bakinu
og áttir í því alla ævi og hættir í
íþróttum.
Þegar þú vannst hjá Bræðrun-
um Ormsson við lyftuviðgerðir
gerist það að lyfta sem þú varst að
gera við á 5. hæð fór í frjálsu falli
niður í kjallara og þú með. Þú
stóðst af þér fallið með brotinn
hæl. Gunnar minn, þú varst
kraftakarl, það hefðu engir venju-
legir menn gengið uppréttir eftir
þau áföll sem þú lentir í.
Undanfarin sumur höfum við
sonur minn verið á skaki og róið
frá Brjánslæk. Þú hafðir mikinn
áhuga á þessum sjóferðum og
fylgdist með í tölvunni heima. Oft
að loknum sjóferðum ræddum við
í síma hvar hann hafði gefið sig.
Einhverju sinni erum við í fiski út
af Austurboðunum þegar það
rennir fram með borðstokknum
hjá okkur bátur af Snæfellsnesi.
Við bölvum tillitsleysinu og allan
fisk tekur undan í einni svipan, en
í því hringir síminn og þú spyrð
hverju sæti. Þú varst orðinn nokk-
uð kunnugur fiskimiðum á Breiða-
firði og hringdir gjarnan er hann
tók undan við Prestsskerið og við
á leið niður að Oddleifsskerjum
eða á leið út að Flötuflögu.
Þú sagðir mér að þú hefðir ver-
ið með tengdaföður þínum að
reyna við lúðu á lítilli skektu frá
Reykjavík. Það eru lúðumið, sagð-
ir þú, þar sem er opinn Baróns-
stígur og Viðeyjarstofa í Úlfars-
felli. Máski róum við saman síðar
meir, Gunnar minn, á þetta mið.
Kæri vinur og mágur, ég þakka
þér samfylgdina sem varð styttri
en til stóð. Ég man margar
ánægjustundir okkar saman og í
minningunni lifir sá dæmigerði Ís-
lendingur sem fer í vinnuna á til-
settum tíma, kemur heim að lokn-
um vinnudegi hvílir sig, safnar
kröftum fyrir næstu vinnulotu
sem allt þrek og kraftur er lagður
í án þess að mögla. Skáldið frá
Fagraskógi kemst vel að orði í
frægu ljóði sínu en þar segir:
fáir njóta eldanna er fyrstir kveikja þá.
Það verður ekki frá ykkur tekið
að þú og þínir líkar byggðuð upp
það velferðarsamfélag sem við Ís-
lendingar búum að í dag. Engar
bónusgreiðslur til ykkar, en þið
kveiktuð eldana.
Gunnar minn, nú er hækkandi
sól og senn kemur að því að koma
sólborðinu út á svalir. Með vorinu
væri gott að sitja þar við lestur
góðrar bókar og draga í sig orku
sólarinnar, lífgjafa alls er lifir.
Unnar Þór Böðvarsson.
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
(J.Á.)
Haustið 2004 kynnist ég Gunn-
ari tengdaföður mínum. Við
urðum fljótt mjög náin og góðir
vinir og gátum rætt um allt milli
himins og jarðar. Við hlógum mik-
ið saman og gátum gert grín hvort
að öðru og hlegið að vitleysunni í
okkur. Það skemmdi nú ekki fyrir
að nýja tengdadóttirin var Fram-
ari eins og hann. Gunnar tók börn-
um mínum, þeim Svavari Inga og
Lenu Margréti, strax eins og sín-
um eigin barnabörnum sem mér
þótti óendanlega vænt um. Það
var svo mikið Gunnar, með stórt
hjarta og hlýja nærveru. Af þeim
og Rögnu Mist, dóttur okkar Ara,
var Gunnar alltaf kallaður afi
Gunn. Alltaf var hann reiðubúinn
að gera allt sem í hans valdi stóð
til að hjálpa öðrum. Sem dæmi þá
hef ég farið nokkrar handbolta-
ferðir, með Fram, um landið síð-
astliðin ár og hefur hann alltaf
verið tilbúinn að lána mér bílinn
sinn. Hann vildi að við værum
örugg og á góðum bíl að þvælast
um landið.
Hann kom oft í heimsókn til
okkar í Heiðargerðið eftir vaktirn-
ar á Landspítalanum til að heilsa
upp á okkur og spjalla. Og oftar en
ekki sátu feður okkar Ara og
ræddu lífið og tilveruna yfir kaffi-
bolla á meðan við Ari vorum að
vinna í garðinum. Eitt skiptið
þegar Gunnar kom til okkar
vorum við að fella nokkur tré í
garðinum og sat hann á stól rétt
við húsið. Nema það að tréð sem
við felldum féll rétt á milli fóta
Gunnars þar sem hann sat með
kaffibollann og dauðbrá. Það sem
við gátum hlegið að þessu lengi á
eftir þar sem enginn slasaðist.
Hann gerði mikið grín að því að
við værum að gefa honum einhver
skilaboð með þessu. Það finnst
mér einkenna Gunnar hvað hann
var alltaf tilbúinn að sjá skemmti-
legu hliðarnar á hlutunum. Það
var nú bara tveimur dögum fyrir
andlátið að hann spurði mig hvort
ég væri ekki að haga mér almenni-
lega og hló svo bara og glotti. Þá
var hann að vísa í atvik sem gerð-
ist ekki alls fyrir löngu. Hann ætl-
aði sér greinilega að nota það á
mig aðeins lengur. Það var ótrú-
lega stutt í léttleikann þrátt fyrir
þessi erfiðu veikindi hans sem
hann bar með reisn fram á síðasta
dag.
Ég á svo margar ljúfar og góð-
ar minningar um Gunnar og finnst
ég einstaklega heppin að hafa
kynnst honum og fengið að verða
tengdadóttir hans og eiga margar
góðar stundir með honum.
Það er sárt að sjá á eftir honum
en nú er hann kominn á betri stað
þar sem honum líður betur.
Far þú í friði, elskulegasti
tengdafaðir minn.
Jónína Kristmanns.
Í dag er 25. febr-
úar. Í dag hefðir þú,
elsku Sólveig systir
okkar, orðið 48 ára.
Þú varst ekta miðjubarn, þrjár
eldri systur, síðan komst þú og
þrjár yngri systur, Hildur, Sól-
rún, Guðbjörg, Sólveig, Eiríka,
Stefanía og Ásgerður.
Elsku Sólveig okkar, það sem
við söknum þín, því er ekki hægt
að lýsa, en við yljum okkur við
minningar um þig og þær góðu
samverustundir sem við höfum
átt með þér í gegnum ævina.
Það er svo sárt að þunglyndið
hafi haft betur og sigrað þig sem
varst svo dugleg, ákveðin og ein-
beitt í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur.
Það sem þið Kári voruð dugleg
að fara í gönguferðir í sumar og
hvað þú varst dugleg að drífa þig
á hestbak í fyrsta skiptið eftir að
elsku Linda Hrund okkar tapaði
sinni baráttu við þunglyndið.
Þú sem varst svo dugleg að
vera með ömmu- og afastelpuna
ykkar Kára, litla sólargeislann
ykkar.
Það er svo sárt til þess að
Sólveig
Pálsdóttir
✝ Sólveig Páls-dóttir fæddist
25. febrúar 1968.
Hún lést 27. októ-
ber 2015.
Útförin fór fram
í kyrrþey 7. nóv-
ember 2015.
hugsa að við fáum
ekki að hitta þig oft-
ar.
Systrahittingur-
inn verður aldrei sá
sami án þín. Þú sem
hélst alltaf uppi
húmornum. Alltaf
til í að grínast og
gantast í okkur
systrum þínum. Þú
með þinn smitandi
hlátur og snilldar
komment.
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í systrahópinn. Lífið verð-
ur aldrei samt án þín, elsku Sól-
veig okkar.
Hlökkum til að fá að skála í
rauðvíni við þig eins og þú ætlaðir
að gera þegar við værum komnar
inn á elliheimili og knúsa þig þeg-
ar okkar tími kemur.
Til hamingju með afmælið,
elsku Sólveig okkar.
Þegar raunir þjaka mig,
þróttur andans dvínar,
þegar ég á aðeins þig,
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn, lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Við elskum þig. Þínar systur,
Hildur, Sólrún, Guðbjörg,
Eiríka, Stefanía og Ásgerður.
✝ Helga Harð-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 30.
október 1936. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík
8. febrúar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Ragnheiður
Sveinsdóttir skrif-
stofumaður, f. 1900,
d. 1987, og Hörður
Gestsson bifreið-
arstjóri, f. 1910, d. 1975. Þau
skildu og ólst Helga upp hjá móð-
ur sinni. Systir Helgu var Vil-
borg Harðardóttir blaðamaður,
f. 1935, d. 2002. Helga giftist
1957 Franz Gíslasyni, sagnfræð-
ingi og þýðanda, f. 1935, d. 2006;
þau slitu samvistum 1964. Sonur
Helgu er Örn Franzson tækni-
fræðingur, f. 1962, kvæntur
Hólmfríði Sigurð-
ardóttur. Þau eiga
tvö börn, Erni Hrafn
Arnarson, f. 1986, og
Margréti Helgu, f.
2004. Sambýliskona
Ernis er Anna Gunn-
laug Friðriksdóttur
og eiga þau dóttur-
ina Hildi Kötlu, f. í
janúar 2016.
Helga varð gagn-
fræðingur og lagði
stund á röntgentækni í Leipzig
1961-64. Hún vann ýmis skrif-
stofustörf, lengst af sem póst-
maður, á Póststofu Reykjavíkur,
Tollpóststofunni og hjá Póstgíró
og tók þátt í félagsstörfum á veg-
um póstmanna; síðar á bæjar-
skrifstofu Seltjarnarnesbæjar.
Útför Helgu fór fram í kyrrþey
19. febrúar 2016.
Helga var mágkona mín í rúm-
an aldarfjórðung. Ég sá hana fyrst
þegar hún var 15 ára. Henni leist
víst ekkert á mig og fannst ég
hundleiðinlegur. En það átti eftir
að breytast og svo vildi til að sonur
minn fæddist á 17 ára afmælisdegi
hennar. Helga hafði orðið fyrir því
í bernsku að fá berkla í annan fót-
inn með þeim afleiðingum að hann
varð mun styttri en hinn. Á ung-
lingsárum var reynt að lagfæra
þetta með skurðaðgerð sem tókst
ekki betur en svo að hún var alla
tíð síðan dálítið skökk í mjöðm.
Þetta háði henni þó ekki mikið í
daglegu lífi eða skiptum við hitt
kynið. Hún ók sínum eigin bíl
meðan hún kærði sig um og var að
flestu leyti einkar sjálfstæð í hátt-
um.
Helga lauk gagnfræðaprófi á
sínum tíma og vann síðan ýmis
skrifstofustörf. Hún giftist
snemma Franz Adolf Gíslasyni,
blaðamanni og seinna afkasta-
miklum þýðanda þýskra og ís-
lenskra bókmennta. Hún fór með
honum til Leipzig árið 1961 þar
sem Franz lagði stund á sagn-
fræði, en hún innritaðist sjálf í
meinatækni og seinna röntgen-
tækni þar sem í ljós kom að hún
þoldi illa að taka mönnum blóð.
Hún lauk samt ekki því námi. Í
Leipzig eignaðist hún soninn Örn.
Þau Franz slitu samvistum og eft-
ir heimkomuna vann Helga einna
lengst á tollpóststofunni, sat um
tíma í stjórn Póstmannafélagsins
og var fulltrúi þess á þingi BSRB.
Helga var ein þeirra sem er
margt bráðvel gefið en skortir oft
úthald til að nýta hæfileika sína.
Hún átti auðvelt með að nema
tungumál og náði til að mynda
góðu valdi á þýsku. Því var hún
stundum fengin sem leiðsögumað-
ur í dagsferðir fyrir þýska túrista
þegar skemmtiskip tóku að venja
komur sínar hingað fyrir hálfri öld.
Hún var býsna næm á mann-
lega eðlisþætti sem sumir kalla
sálfræði. Hún var lagin í höndum
og vandvirk og var oft spilandi
skemmtileg með lipra frásagnar-
gáfu en gat verið afundin annað
veifið, kannski bara pirruð á lífinu
og uppákomum þess. Hún hafði
orð fyrir að vera glögg og rösk sem
starfsmaður en átti til að verða
gripin einhverju óþoli sem gat
komið fram í ýmiskonar fíkn. En
hún hélt ætíð sínu merkilega stolti
og sjálfræðisvilja. Í eðli sínu var
hún svolítil prinsessa á baun þótt
hún fæddist ekki inn í konungs-
hirð.
Helgu þótti alla tíð afar vænt
um börn okkar Vilborgar og var
mikill vinur þeirra. Ljósið í lífinu
síðustu áratugina voru barnabörn-
in, Ernir Hrafn og Margrét Helga,
og í banalegunni lifði hún að verða
langamma í rétt rúman hálfan
mánuð eftir að Hildur Katla fædd-
ist í Þýskalandi.
Árni Björnsson.
Helga
Harðardóttir
Elskulega
tengdamóðir mín,
Jóna Gústa, eins hún
oft var kölluð innan
fjölskyldunnar, er fallin frá. Mikill
er söknuðurinn. Nú koma allar
góðu minningarnar um þig og
þína hjartahlýju. Við kynntumst
fyrst fyrir 35 árum, á heimili ykk-
ar Óla tengdapabba í Hátúni 47.
Jóna var alla tíð mjög gestrisin
enda var stöðugur gestagangur á
heimilinu, sem var einhvers konar
miðstöð fyrir ættingja er voru að
koma eða fara í bæinn ofan af
Skaga og fleiri stöðum, enda alltaf
heitt á könnunni. Það var alltaf vel
tekið á móti okkur og aldrei komið
að tómum kofunum hjá þeim
hjónum.
Jóna gafst aldrei upp. Hún
veiktist af veirusjúkdómi 17. júní
1987 og missti máttinn, fyrst í fót-
unum, síðan breiddist lömunin um
allan líkamann. Hún var mjög
slæmt tilfelli – ótrúlegt að hún
skyldi lifa þetta af. Leið hennar lá
inn á Grensásdeild í endurhæf-
ingu í tvö og hálft ár, þar náði hún
sér ótrúlega vel upp úr veikind-
unum með aðstoð starfsfólks.
Hún ætlaði að bjarga sér – gat
síðan gengið með göngugrind og
mætti lengi í æfingar í sundlaug-
ina á Grensási í nokkur ár.
Það var sama hvað hún tók sér
fyrir hendur – allt lék í höndunum
á henni. Allar prjónaflíkurnar úr
prjónavélinni sem hún náði að
skapa – allt meira eða minna lista-
verk, sem öll ættin hefur notið
góðs af og fleiri. „Hvað langar þig
í!̈ ég skal prjóna það – var við-
kvæði hjá Jónu. Hún prjónaði á
morgnana og saumaði saman flík-
urnar eftir hádegi og á kvöldin
fyrir framan sjónvarpið, en sjald-
Jóna Ágústa
Viktorsdóttir
✝ Jóna ÁgústaViktorsdóttir
fæddist á Akranesi,
8. júní 1924. Hún
lést 17. janúar
2016.
Útför hennar
hefur farið fram.
an missti hún af
kappleikjalýsingum.
Síðasta prjónadress-
ið hefur sennilega
verið í október síð-
astliðinn. Þá var hún
heima og náði að
setjast við prjóna-
vélina. Hún nefndi
oft að ef hún gæti
ekki setið við
prjónavélina, þá
væri enginn tilgang-
ur í að lifa lengur.
Hún var mjög trú sínu fólki –
gerði aldrei upp á milli barnanna
sinna – passaði upp á að allir
fengju það sama. Henni leið aldrei
betur en að fá barnabörnin og
langömmubörnin í heimsókn.
Naut sonur minn Bjarki og dóttir
mín Ágústa Björg þeirrar hlýju
og umhyggju hjá henni, en þau
tengsl voru mjög náin. Ágústa
Björg var ekki gömul þegar hún
tók fyrsta strætó til ömmu og afa.
Þau hjónin höfðu alltaf nægan
tíma. Amma spilaði mikið við þau,
hún var ekkert að leyfa þeim að
vinna, það var alltaf spilað í al-
vöru. Einnig kenndi hún þeim alls
konur föndur eins og að prjóna og
hekla – Hún fylgdist alltaf vel með
öllum barnabörnunum og lang-
ömmubörnum.
Jóna ætlaði alltaf að vera
heima eins lengi og hægt væri og
hún stóð við það. Með aðstoð
Ólínu/Línu dóttur sinnar sem var
hennar stoð og sá um allar nauð-
synjar og aðstoða hana eftir bestu
getu. Án hennar hefði staðan ver-
ið önnur. Heimahjúkrun sinnti
henni einnig mjög vel. Síðan fór
ferðum hennar upp á spítala að
fjölga – en að lokum samþykkti
hún að sótt yrði um á hjúkrunar-
heimili, en þangað fór hún aldrei.
Það var gott að fá að kveðja þessa
góðu, hjartahlýju konu sátta –
hún fann sjálf að tíminn var kom-
in, hún var tilbúin að kveðja okkur
öll.
Bestu þakkir fyrir allt, Jóna
mín, ég kveð þig með söknuði.
Maria Muller (Maja).