Morgunblaðið - 15.09.2016, Blaðsíða 73

MINNINGAR 73
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2016
✝ Vigdís Páls-dóttir var
fædd á Hólum í
Hjaltadal 13. jan-
úar 1924. Hún lést
í Reykjavík 7. sept-
ember 2016.
Hún var yngst
sex barna hjón-
anna Guðrúnar
Hannesdóttur, f.
11. maí 1881, d. 11.
nóvember 1963, og
Páls Zóphóníassonar, skóla-
stjóra Bændaskólans á Hólum,
síðar búnaðarráðunauts, alþing-
ismanns og búnaðarmálastjóra,
f. 18. nóvember 1886, d. 1. des-
ember 1964. Systkini Vigdísar
voru Unnur húsfreyja, f. 23. maí
1913, d. 1. janúar 2011, Zóp-
hónías, skipulagsstjóri ríkisins,
f. 17. apríl 1915, d. 15. maí 2011,
Páll Agnar, yfirdýralæknir, f. 9.
maí 1919, d. 10. júlí 2003, Hann-
es, aðstoðarbankastjóri, f. 5.
október 1920, d. 23. júlí 2015,
Hjalti, framkvæmdastjóri, f. 1.
nóvember 1922, d. 24. október
2002.
Fjölskylda Vigdísar flutti frá
syni, prentara, leikara og leik-
stjóra, 25. ágúst 1951. Baldvin
fæddist á Arngerðareyri í Ísa-
firði 23. mars 1923, og lést 13.
júlí 2007. Börn þeirra eru Páll
Baldvin, f. 28. september 1953,
Inga Lára, f. 16. febrúar 1956,
og Guðrún Jarþrúður, f. 25.
nóvember 1960. Heimili Bald-
vins og Vigdísar var lengst á
Tjarnargötu 38.
Vigdís hóf störf í handavinnu-
deild Kennaraskóla Íslands fyr-
ir áeggjan Valgerðar Briem
fyrrum kennara síns 1964 og
kenndi þar næstu áratugi uns
hún lét af störfum 1989. Nutu
nemendur hennar þar yfirgrips-
mikillar þekkingar hennar og
verkkunnáttu í öllum greinum
handíða. Vigdís starfaði um ára-
tugaskeið á vettvangi Heimilis-
iðnaðarfélags Íslands. Vann þar
að stofnun tímaritsins Hugur og
hönd og réð miklu um efni þess
og útlit í nær tvo áratugi.
Vigdís varð bráðkvödd á Elli-
heimilinu Grund þar sem hún
dvaldi á þriðja misseri við bestu
umönnun eftir að henni var
ófært að halda heimili á Tjarn-
argötu.
Útför hennar verður frá Nes-
kirkju í Reykjavík í dag, 15.
september 2016, kl. 15.
Hólum 1928 og sett-
ist að í Reykjavík
1930 eftir tveggja
ára búskap á
Undralandi. Var
heimili Páls og Guð-
rúnar fyrst á Rán-
argötu en frá 1940
bjó fjölskyldan á
Sóleyjargötu 7.
Stundaði Vigdís
nám í Landakots-
skóla, Miðbæjar-
skóla og lauk þremur bekkjum í
Menntaskólanum í Reykjavík en
hætti þá námi. Vann hún skrif-
stofustörf í Reykjavík næstu ár,
en fór til hússtjórnarnáms á
Laugalandi veturinn 1942-1943,
starfaði í Útvegsbankanum í
nokkur ár en hóf nám í Hand-
íðaskóla Lúðvíks Guðmunds-
sonar og Kurt Zier og var í
fyrsta hópi handavinnukennara,
sem útskrifaðist úr skólanum
vorið 1949. Eftir það starfaði
hún við útsaum og kjóla-
skreytingar á saumastofu Felds-
ins um skeið, en vann aftur í Út-
vegsbanka Íslands þar til 1953.
Vigdís giftist Baldvin Halldórs-
Það var feimin og óörugg
menntaskólastúlka sem knúði
dyra á Tjarnargötu 38 fyrir
rúmum 40 árum. Húsfreyjan,
frú Vigdís Pálsdóttir, hafði gert
mér boð um að koma í heim-
sókn, hún vildi kynnast unnustu
einkasonarins frá fyrstu hendi.
Það var dæmigert fyrir Vigdísi
að ganga ævinlega hreint til
verks.
Vigdís hafði sterka nærveru,
fluggreind og glæsileg. Útlitið
var framandi, hún var dökk yf-
irlitum með há kinnbein og brún
skásett augu. Hún var skaprík
kona með ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og bjó yf-
ir hugrekki til að tjá þær, sem
féll ekki alltaf í góðan jarðveg.
Skoðanir hennar einkenndust af
réttsýni og hún hafði lítið þol
fyrir yfirborðsmennsku og fag-
urgala.
Vigdís var listræn kona og
mikill fagurkeri og báru heimili
hennar, handverk og listmunir
þess glöggt vitni. Vigdís var ör-
lát kona á margt, veraldlega
hluti, tíma sinn og þekkingu.
Vigdís var afar fróð og víðlesin
og jafnan með bókastafla sér við
hlið með bókum um sögulegan
fróðleik og fagurbókmenntir.
Undir lokin þegar minnið var
farið að gefa sig lét hún ekki af
þeirri iðju að lesa. Þegar maður
spurði hana um hvað bókin sner-
ist sem hún hafði við höndina
það sinnið svaraði hún „ég er
búin að gleyma því en bókin var
góð“. Tilfinning um góða bók sat
eftir og það skipti hana máli.
Þrátt fyrir allan myndugleik
og skapríki Vigdísar var hún
aldrei með óþarfa afskiptasemi
eða útásetningar við hina ungu
og fákunnandi tengdadóttur sína
þó ýmsu hafi verið ábótavant í
heimilishaldi og matargerð
hennar fyrstu árin. Vigdís var
vitur kona sem vissi að ungt fólk
þyrfti frelsi til að þroskast án af-
skiptasemi hinna reyndari. En
hún var alltaf boðin og búin að
rétta hjálparhönd eða veita góð
ráð. Á meðan Baldvins naut við
voru þau bæði máttarstólpar í
lífi barna sinna, barnabarna og
tengdabarna.
Ég var tengdadóttir Vigdísar
í hartnær aldarfjórðung og náin
vinkona til æviloka. Ég er þakk-
lát fyrir vináttu okkar sem aldr-
ei bar skugga á. Ég er þakklát
fyrir umhyggjusemina sem hún
sýndi mér og börnum mínum
alla tíð. Hún var mikill áhrifa-
valdur í lífi okkar.
Ragna Ólafsdóttir.
Látin er í hárri elli Vigdís
Pálsdóttir, föðursystir mín.
Dauðans tími kemur okkur
manneskjunum alltaf jafn mikið
á óvart, jafnvel þótt hans sé að
vænta.
Manni finnst um stund sem
þráður hafi verið dreginn úr lífs-
vef okkar og heimurinn sé til
muna gisnari og skjólminni en
áður. Þegar frá líður sést þó að
uppistaðan er sú sama og þræðir
minninganna traustir og hlýir.
Vigdís var mannkostamann-
eskja, greind, minnug og list-
feng.
Hún var afkastamikil handa-
vinnukona og leikni hennar og
smekkvísi á því sviði fágæt. Vig-
dís hafði mikinn áhuga á bók-
menntum og var margfróð, síles-
andi og menningarþyrst. Það
átti hún sammerkt manni sínum
Baldvini Halldórssyni leikara og
var að vonum gestkvæmt á hinu
fallega heimili þeirra og umræð-
ur fjörlegar. Vigdís lá ekki á
skoðunum sínum um menn og
málefni, skapstór nokkuð og
geðrík, stundum viðkvæm úr
hófi fram.
Mér var hún nákomin, alla tíð
gefandi og góð og vil ég þakka
henni samfylgdina. Síðustu árin
voru henni þungbær eftir að hún
gat ekki lengur notið hæfileika
sinna. Hún hefði í ævilok án efa
getað tekið undir kvöldbæn Sig-
urðar frá Brún:
Fel þú mig, Svefn, í svörtum, þykkum
dúkum,
sveipa mig reifum, löngum, breiðum,
mjúkum
réttu svo strangann þínum þögla
bróður.
Þá ertu góður.
Blessuð sé minning Vigdísar
Pálsdóttur.
Guðrún Hannesdóttir.
Nú er Dísa frænka farin frá
okkur síðust systkina hans föður
míns. Það hlýtur að vera erfitt
að lifa lengi og horfa á eftir fjöl-
skyldu og vinum.
Dísa frænka var stórbrotin
kona, hafði skoðanir á flestu og
lá ekki á þeim.
Hún var óþrjótandi visku-
brunnur sem alltaf var hægt að
leita í. Hún hélt til haga öllum
gömlum minningum sem er
mjög dýrmætt að geta fræðst
um, svona fróðleikur liggur ekki
á lausu. Hún sagði lifandi frá
með mikilli orðkynngi, sem
minnisstætt verður þeim sem á
hlýddu. Ég átti því láni að fagna
einkum síðustu árin sem hún
lifði að sækja til hennar fróðleik,
þær stundir voru mér afar dýr-
mætar.
Elsku Palli, Inga og Gunna;
hugur minn dvelur með ykkur í
sorginni.
Guðrún Þóra.
Vigdís Pálsdóttir handavinnu-
kennari er látin í hárri elli. Það
verða aðrir til þess að lýsa lífs-
hlaupi hennar og ævi. Ég vil að-
eins með örfáum orðum þakka
fyrir ógleymanlegar samveru-
stundir með henni og Baldvini
og fjölskyldunni allri, þar sem
oft var í huganum flogið út um
víðan völl og sviðsmyndir úr
Reykjavík löngu liðinna tíma
urðu ljóslifandi. Vigdís hafði víð-
tæka þekkingu á bókmenntum
og listum og lét skoðanir sína
hressilega í ljós. Ung fór hún til
náms í Svíþjóð og áttum við
margar skemmtilegar spjall-
stundir um ýmsar sænskar
skáldkonur. Skemmtilegast var
þó að heyra hana segja frá
mönnum og málefnum hér í
Reykjavík á árum áður. Oh,
hvað maður hefði oft átt að pára
hjá sér, en það er eins og það sé
alltaf til morgundagurinn.
Börnin þrjú hafa erft frásagn-
argáfu móður sinnar og eru
næstum því eins uppátektarsöm
í sínum ferðalögum og foreldr-
arnir þó þau taki ekki leigubíl
heim úr berjamó eins og Vigdís
og Baldvin gerðu eitt haustið.
Vigdísar verður sárt saknað.
Innilegar samúðarkveðjur.
Elísabet Brekkan.
Vigdís Pálsdóttir
✝ Einar ArnþórSnæbjörnsson
fæddist 31. mars
1942 í Geitdal í
Skriðdal og bjó þar
alla tíð. Hann lést á
Landspítalanum
10. júlí 2016.
Foreldrar Einars
voru hjónin Snæ-
björn Jónsson
bóndi frá Vaði, f.
16. sepember 1902,
d. 13. maí 1972, og Gróa Krist-
rún Jónsdóttir húsfreyja frá
Litla Sandfelli, f. 31. ágúst 1905,
d. 24. janúar 1997.
Bræður hans eru
Jón Snæbjörnsson,
f. 6. október 1939,
fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri Bún-
aðarsambands
Austurlands, og
Bjarni Snæbjörns-
son, f. 4. febrúar
1941, bóndi í Geit-
dal. Fósturbróðir
þeirra er Kjartan
Runólfsson, f. 31. mars 1932.
Útför Einars fór fram frá
Þingmúlakirkju 15. júlí 2016.
Einar frændi er nú farinn í þá
ferð sem ekki er deilt um að við
öll förum í fyrr eða síðar.
Er ég viss um að honum líður
vel þar sem hann er, þess fullviss
að annað tekur við á þeim stað.
Það voru forréttindi að fá að
vera með honum reglulega s.l. ár
þar sem hann barðist hetjulega af
æðruleysi við sitt erfiða krabba-
mein.
Einar minnti mann á það að
við þurfum ekki alltaf að hafa allt
það flottasta og besta af dauðum
hlutum í kringum okkur, betra
væri að rækta sjálfan sig og móð-
ur jörð, enda var hann bóndi alla
sína tíð, fæddur og uppalinn aust-
ur á héraði í Geitdal í Skriðdal.
Hann var víðlesinn um ýmsa
hluti sem kom oft fram í
skemmtilegum tilsvörum og
hann var með skemmtilega sýn á
hlutina. Eitt sinn vorum við að
spjalla saman á spítalanum við
Hringbraut, út um gluggann
blasti við Perlan á Öskjuhlíðinni.
Ég var að segja honum hvað væri
gaman að vera þar og fá sér kaffi
og njóta útsýnisins til allra átta,
hann hugsar sig um í smá stund
og strýkur skeggið og brosir: „þú
meinar það sem lítur út eins og
kúadella“. Við áttum síðan tvær
góðar ferðir upp í Perlu og nutum
útsýnis og veitinga.
Einar var meira og minna
sjálfmenntaður og hafði lesið um
ýmsa hluti og málefni. Kom það
vel í ljós þegar við fórum saman í
góða ferð á Þjóðminjasafnið, þar
var gaman að vera með honum,
hann var svo fróður um ýmsa
hluti þar.
Einar var bóndi sem helgaði
ævistarf sitt því að halda landinu
okkar í byggð með því að fram-
leiða mjólk, kjöt og þess háttar,
sem er svo mikilvægt fyrir okkur
landsmenn að hafa nóg af fyrir
okkur öll sem búum á Íslandi og
teljum svo sjálfsagt að svo sé.
Eitt af því sem við náðum að
gera saman var að fara í Hús-
dýragarðinn. Þótti honum vel
gert hvað íslenskum dýrum voru
gerð góð skil í garðinum, og að
við sem búum í borginni skyldum
fá fróðleik um mikilvægi ís-
lenskra dýra fyrir íslenskt sam-
félag og mikilvægi þess að halda
úti landbúnaði á Íslandi.
Einar náði nokkrum sinnum
að fara austur milli lyfjagjafa,
naut hann þeirra ferða mjög vel.
Þá náði hann að vera með bræðr-
um sínum sem hann hafði verið
með alla sína tíð. Í þessum ferð-
um hitti hann oft góða nágranna í
sveitinni sem hafa alltaf verið
hjálplegir við hann og Bjarna
bróður hans. Síðan en ekki síst
naut hann þess að vera í sveitinni
sinni, Skriðdalnum.
Að vera bóndi – ó, guð minn góður!
í grænu fanginu á sinni móður
og finna ljós hennar leika um sig
og lyfta sálinni á hærra stig!
(Jóhannes úr Kötlum)
Einar var mjög þakklátur fyrir
þá umönnun og hjálp sem hann
fékk hér í Reykjavík frá öllum
ættingjum og vinum. Hann var
líka mjög ánægður og ekki síst
þakklátur fyrir að fá að vera á 11
G síðasta spölinn í veikindum sín-
um, þar fékk hann góða þjónustu
og umhyggju frá öllu starfsfólk-
inu.
Sjáumst síðar, kæri Einar
Arnór Snæbjörnsson frændi.
Innilegar samúðarkveðjur,
Bjarni og pabbi.
Einar Örn Jónsson
og fjölskylda.
Einar Arnþór
Snæbjörnsson
Þegar við kveðj-
um hana Kristjönu
okkar Arnardóttur
er margs að minn-
ast. Krissa, eins og hún var
alltaf kölluð, starfaði sem mat-
ráður starfsfólks Kársnesskóla
við Skólagerði til fjölda ára.
Hún var kokkur góður og hafði
einstakt lag á að láta matinn
bragðast vel. Bökurnar hennar
voru mesta hnossgæti og ekki
má gleyma að nefna þegar hún
eldaði fyrir okkur, rétt fyrir
jólin, lærisneiðar í raspi – þá
vissum við að jólin voru að
koma.
Krissa var glaðvær og
skemmtileg kona og hláturinn
hennar var svo dillandi að hún
hreif alla með sér. Oft spunnust
skemmtilegar umræður á kaffi-
stofunni enda var Krissa op-
inská um menn og málefni.
Hún var mikil dama, kannski
bara svolítil pjattrófa, alltaf vel
tilhöfð, oftast í einhverju bleiku
Kristjana
Arnardóttir
✝ Kristjana Arn-ardóttir fædd-
ist 28. apríl 1958.
Hún lést 29. ágúst
2016.
Útför hennar fór
fram 6. september
2016.
og með bleika
varalitinn.
Það kom vel í
ljós í veikindum
Krissu hversu
kjarkmikil og dug-
leg hún var og sig-
urvissan fleytti
henni áfram. Verk-
efnið hennar var
ekki létt en hún lét
engan bilbug á sér
finna og hélt lífinu
áfram. Krissa átti auðvelt með
að tala um veikindi sín, sem var
hennar leið til að takast á við
þetta erfiða verkefni. Krissa
ætlaði sér alltaf að bera sigur
úr býtum en að lokum varð hún
að lúta í lægra haldi. Það er
sárara en tárum taki að þurfa
að kveðja þessa elsku en góðar
minningar um sterka konu með
mikinn baráttuvilja munu ylja
okkur um ókomna tíð.
Við sendum eiginmanni, syni,
foreldrum, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku Krissa.
Fyrir hönd starfsfólks Kárs-
nesskóla,
Ester Höskuldsdóttir,
Sigrún K. Ragnarsdóttir,
Sóley Ægisdóttir og
Þóra Haraldsdóttir.
Okkar ástkæra
MARGRÉT JENSDÓTTIR
lést 3. september. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu. Fyrir hönd aðstandenda,
.
Brynhildur, Hrafnhildur og Kolbrún Bjarnadætur.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
andláts og útfarar elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
TRYGGVA ÞÓRS JÓNSSONAR
rafverktaka,
Móabarði 16b, Hafnarfirði.
Færum starfsfólki á deild 11E á Landspítalanum þakkir fyrir
góða umönnun.
.
Þorbjörg Ólafsdóttir,
Ólafur Tryggvason, Fjóla Ólöf Karlsdóttir,
Aðalheiður Tryggvadóttir, Bogi Hjálmtýsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, bróðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
Boðahlein 25, Garðabæ,
lést á Landspítalanum í Fossvogi 7.
september. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
.
Sigríður Guðmannsdóttir,
Þóra Björk Ólafsdóttir, Sigurjón Sigurðsson,
Ragnheiður Ólafsdóttir, Eggert Ó. Bogason,
Rut Ólafsdóttir, Guðmundur Þórðarson,
Elísabet Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar