Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.1995, Blaðsíða 9

•>
I)
?
Þóra Þráinsdóttir ásamt
skjólstæðingi á FSI.
„Starfsfólk þjappaðist meira
saman eftir þetta þó aðfyrir hafi
verið hér mjög góður starfsandi. “
ættingjum og nágrönnum sínum og á endanum varð það
skiljanlega of mikið fyrir flesta.“
Slysið varð um nótt og fólk kom fáklætt úr snjóflóð-
inu. Ofkæling var eitt helsta líkamlega vandamálið sem
við var að etja. Reynt var að hita sem flesta innan frá.
Pokar með innrennslisvökva voru hitaðir í örbylgjofni og
vökvinn síðan gefinn í æð. Peim sem gátu drukkið var
gefið volgt kakó. „Einnig voru notuð teppi og sængur,“
segir Þóra. „Fólkið í Súðavík hafði safnað saman teppum
og sængum úr heillegum húsum. Allt var sett á ofn og
síðan notað. Volgar áhreiður voru notaðar fyrst en síðan
skipt eða fækkað ábreiðum þegar fólkinu fór að hlýna.
Fólkið var fáklætt og það varð að breiða yfir það en jafn-
framt að gæta þess að hita ekki of mikið eða of hratt.“
Þóra dvaldist í Súðavík frá því kl. 10 um morguninn
til kl. 14 en þá fór hún með Súðvíkingum með Fagranes-
inu aftur til ísafjarðar. Hún segir líðan sína ekki hafa
verið upp á marga fiska á leiðinni heim og að hún hafi
lítið getað aðhafst. Til Reykjavíkur bárust fáar fréttir og
um tíma var símasambandslaust. Skip með liðsauka frá
tveimur landshornum velktust í stórsjó og miðaði seint á
leiðinni á slysstað. Birna, sem fór ekki frá Súðavík fyrr
en eftir rúman sólarhring, segist htið hafa orðið vör við
umheiminn þann tíma sem var ófært. „Við vorum á fullu
allan tímann og máttum ekkert vera að því að velta slíku
fyrir okkur. Það var ekki fyrr en um kvöldið og nóttina
að maður fór að átta sig á þessu sambandsleysi og í
hverju maður var lentur. Undir morgun var ég að gefast
upp en þá benti Þorsteinn Jóhannesson, yfirlæknir FSI,
mér ákveðinn á að víst gæti ég meir. Það gaf mér ein-
hvern veginn nýjan kraft. Mér fannst ég vera hálfgert
vélmenni. Þegar ég var búin að vera þarna hátt í
sólarhring og drengurinn fannst á lífi þá brotnaði ég hálf-
partinn niður. Það var alveg yndislegt að fá þau þarna
inn um morguninn ltrakkana tvo sem fundust eftir svona
langan tíma.“
Aftur á ísafirði
Varðskipið Týr komst loks til Isafjarðar með liðsauka frá
Borgarspítalanum sem annaðist áfallahjálp. Hann tók að
sér að veita þeim sem áttu um sárt að binda eftir slysið
andlega hjálp. Starfsfólkið á ísafirði gat því einbeitt sér
að störfum á deildinni. „Við höfum mjög gott fagfólk
hérna og síðan bættust fleiri við að sunnan. Fyrst á eftir
skipti það okkur iniklu máli að fá að vinna með fólkinu
frá Súðavík sem var orðið okkur svo kært. Þegar frá leið
og bera fór á þreytu meðal starfsfólks hefði hins vegar
verið gott að komast í burtu,“ segja Birna og Þóra.
Starfsfólkið á ísafirði gat einnig notfært sér áfalla-
hjálpina. „Þremur dögum eftir slysið fórum við í viðtal til
Rudolfs Adolfssonar og séra Sigfinns Þorleifssonar,“
segir Birna, „og annar fundur var síðan með Ilildi Helga-
dóttur og Rudolf. Seinni fundurinn var ineð öUum
hjúkrunarfræðingunum og var mjög góður. Þá sögðum
við Þóra frá því sem að við höfðum lent í og fengum svo
að heyra hvernig atburðarásin hafði verið hérna. Við
vorum mjög ánægðar með að fá Rudolf því við þekktum
hann frá áfallahjálparnámskeiðinu sem hann hélt fyrir
okkur í október. “
Þær segja að af hálfu sjúkrahússins hafi verið
fráhært skipulag á öllu þar innanstokks. „Það var komin
símadama á ganginn sem tók á móti símtölum sem snerust
um Súðavík. Starfsfólk deildarinnar stóð sig mjög vel
með röggsamri stjórn Ingibjargar Olafsdóttur, deildar-
stjóra. Mestu máli skipti þó að allir gerðu sitt besta,“
segja þær.
„Starfsfólk Jijappaðist meira saman eftir þetta þó að
fyrir hafi verið hér mjög góður starfsandi,“ segir Þóra.
„Margt af starfsfólkinu var að missa ættingja og vini. Við
hin vorum fær um að veita þeim hjálp vegna þess að við
fengum hjálp á réttum tíma. Þannig skiptir áfallahjálp
mjög miklu máh. Eftir svona slys snýst fyrst allt um lík-
Framhald á bls. 60.
TIMARIT IUUKRUNARFRÆÐINGA 2.-3. tbl. 71 árg. 1995
57