Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.1995, Síða 10

Bráðahjúkrun í snjóflóði
Neyðar-
móttaka á
ísafírái
Viðtal við Hörð Högnason
M
™ * ■lorguniiin, sem snjóflóðið féll á Súðavík, niissti Hörður Högnason, hjúkrunarforstjóri Fjórðungssjúkra-
hússins á ísafirði, af hópnum sem hélt til Súðavíkur. Vegna ófærðar og veðurhams var hann klukkustund að
komast til vinnu sinnar, um 3 km vegalengd. Verkefnið, sem beið hans loks þegar liann komst td vimiu, var að
undirbúa, ásamt öðru starfsfólki sjúkrahúss og hedsugæslu, komu Súðvíkinganna til ísafjarðar.
Undirbúningur á ísafir&i
„Við höfðum góðan tíma til að undirliúa okkur,“ segir
hann, „einar 5 klst. til að fara í gegnum hópslysaáætlun
og sníða aðstæður okkar að því sem við áttum von á að
við þyrftum að annast.“
Miðað við hópslysaáætlunina átti aðstaðan á sjúkra-
húsinu einungis að vera fyrir slasaða. En það var raf-
magnslaust á Isafirði og ekki gott fyrir Rauðakrossdeild
staðarins að taka á móti rúmlega 100 manna hópi í
fjöldahjálparstöðinni í Framhaldsskólanum þar sem ekki
var einu sinni hægt að hita vatn í katli. Því var brugðið á
það ráð að nota aðstöðuna á sjúkrahúsinu í staðinn.
Gestagangur þar og vinnuálag varð því mun meira en
hópslysaáætlun gerði ráð fyrir.
Annað verkefni Rauðakrossdeildarinnar var að finna
öllum Súðvíkingunum dvalarstað. Rúið var að kanna
gistirými í Framhaldsskólanum, á hótelinu og á gisti-
heimilum en það pláss nægði engan veginn fyrir þann
fjölda fólks sem búist var við. En þegar neyðin er stærst
er hjálpin næst og þegar upp var staðið voru langflestir
hýstir í heimahúsum. „ísfirðingar hringdu unnvörpum og
buðu húspláss,“ segir Hörður. „Þeir sem urðu eftir á
sjúkrahúsinu voru nokkrir þeir sem höfðu lent í flóðinu
og þar að auki misst ástvini sína í því. Fyrir þá var sett
upp aðstaða á nýrri legudeild sem stóð tilbúin en ónotuð.
Þar fekk áfallahjálparhópurinn frá Reykjavík einnig inni
þegar hann kom.“
Matsalur sjúkrahússins var greiningarstöð samkvæmt
áætlun. Þar gat greiningarhópurinn athafnað sig
noltkurn veginn í rólegheitum við umönnun og upphitun
fórnarlamba. Hörður segir að það hafi verið lán í óláni
að fólkið, sem fyrst kom,var ekki mikið slasað. Það hefði
verið erfitt að bregðast við ef fleiri en einn hefðu þurft á
bráðaskurðaðgerð að halda því að annar af tveimur
skurðlæknum sjúkrahússins, var í Súðavík.
Súðvíkingarnir, sem komu síðar, þurftu miklu meiri
læknisaðstoð. Þá var gott að fyrri hrinan var að mestu
afstaðin því þá gafst tími til að sinna þeim.
Sjúkrahúsið var eins og félagsheimili
„Fyrir utan að vera venjuleg stjórnunarstöð fjöldahjálp-
ar þá varð sjúkrahúsið eiginlega félagsheimili,“ segir
Hörður. „Td að halda fólkinu saman og átta sig betur á
þörfum þess og innbyrðis tengslum tók Rauðakross-
deddin á móti Súðvíkingunum í dagstofu sjúklinga. Þar
gat okkar starfsfólk sest niður með þeim, spjallað og gert
þeim frekar td góða. A meðan annaðist Rauðakrossdedd-
in skráningu eins og lög gera ráð fyrir og fann þeim húsa-
skjól í bænum.“ Herði er þetta samstarf hugleikið því
hann er einnig formaður Rauðakrossdeildarinnar.
„Aðstaðan á sjúkrahúsinu var mjög vel nýtt,“ heldur
hann úfram. „A legudeildinni voru þeir sem voru mest
slasaðir og á nýju deildinni áfallahjálparhópurinn og þeir
sem höfðu misst ástvini sína í snjóflóðinu. Fólkið hafði
stuðning hvað af öðru og það var handhægt fyrir áfalla-
hjálparfólkið að halda utan um hópinn sem þurfti aðstoð.
Síðan var stöðug umferð Súðvíkinga utan úr bæ td að
koma við og hedsa upp á þá sem voru hérna hjá okkur
58
TÍMARIT IIJÚKRUNARFRÆÐINGA 2.-3. tbl. 71 árg. 1995