Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.2000, Síða 47

Ásgeir Valur Snorrason, svæfingahjúkrunarfræðingur:
Hugleiðing um viðbótarnám
í su^efm^AkjukYm
Nú þegar viðbótarnámi í svæfingahjúkrun er lokið langar
mig sem verknámsleiðbeinanda á Landspítala í Fossvogi
að óska þessum myndarlega hópi til hamingju með áfang-
ann og þakka fyrir ánægjulegt samstarf. Þegar námið fór
af stað var orðinn slíkur skortur á svæfingahjúkrunarfræð-
ingum að það var farið að há starfsemi svæfingadeilda í
Reykjavík verulega. Ekkert nám í svæfingahjúkrun hafði
farið fram frá árinu 1990 og nýliðun í stéttinni var allt of lítil.
Síðan Nýi hjúkrunarskólinn var lagður niður hafa
áherslur breyst varðandi viðbótarnám hjúkrunarfræðinga.
Áhersla hefur verið lögð á sérskipulagt B.S. nám og
meistaranám og hvort tveggja á vissulega rétt á sér. Hins
vegar má ekki vanrækja mikilvæga hópa hjúkrunarfræð-
inga sem hafa sérmenntað sig á ýmsum sviðum hjúkrunar
án þess að sú viðbótarmenntun leiði til háskólagráðu.
Þessir hópar hafa mátt þola það að vera sviptir sérfræð-
ingsviðurkenningu þar eð reglugerð var breytt árið 1993.
Þar að auki njóta hjúkrunarfræðingar, sem lokið hafa slíku
sérnámi, þess ekki á nokkurn hátt í launum og það er
sennilega leitun að stétt sem lætur bjóða sér það að menn
fari í svo umfangsmikið nám, kosti það sjálfir (220.000 kr.)
og njóti engra kjarabóta að loknu námi. Það er að verða
vandamál á íslandi hvernig standa á að menntun þessara
mikilvægu hópa. Svæfingahjúkrunarnáminu nú fylgdu ýmis
vandamál sem erfitt reyndist að leysa. Endurmenntunar-
stofnun, sem stóð fyrir bóklega hluta námsins, stendur
ekki að námi nema það standi undir sér fjárhagslega. Það
hefur í för með sér að hleypa þarf slíkum fjölda af stað í
námið að svæfingadeildirnar anni því vart og ekki sé útséð
með að allir fái vinnu strax að loknu námi.
Svæfingar eru mjög vandasamar, fela í sér mikla
ábyrgð og það hefur sýnt sig að þeir sem ekki hefja störf
fljótlega að námi loknu treysta sér ógjarna til starfa síðar.
Það er því mikið hagsmunamál að stofnanir taki höndum
saman og tryggi öllum nýútskrifuðum svæfingahjúkrunar-
fræðingum starf hið fyrsta til þess að þessi mikli mann-
auður glatist ekki. Hvernig standa á að slíku námi í fram-
tíðinni er spurning sem hagsmunaaðilar þurfa að taka
afstöðu til.
Meðalaldur svæfingahjúkrunarfræðinga er tiltölulega
hár og á næstu árum verður mikil þörf fyrir nýja svæfinga-
hjúkrunarfræðinga. Nauðsynlegt er því að sífellt sé einhver
fámennur hópur í námi sem svæfingadeildir geti sinnt vel
og tryggt sé að fái starf strax að námi loknu. Hugsanlegt
væri að þessir einstaklingar yrðu ráðnir á svæfingadeild-
irnar fljótlega eftir að þeir hæfu nám og fengju þannig
víxltengingu verknáms og bóknáms.
Nokkrir einstaklingar störfuðu á svæfingadeildum sam-
hliða svæfingahjúkrunarnáminu og gafst það afar vel. Það
er álit mitt að líta þurfi til fjarnáms sem vænlegs kosts
varðandi kennslu í bóklegum þætti svæfingarhjúkrunar-
náms í framtíðinni. Hvort skólar, sem annast kennslu í
svæfingahjúkrun erlendis, eru reiðubúnir til slíks samstarfs
er auðvitað á huldu. Það getur hins vegar ekki talist
hagkvæmt að í hvert skipti, sem farið er af stað með
viðbótarnám, krefjist það þess að búið sé til nýtt nám,
nánast frá grunni með nýrri námsskrá og nýjum fyrir-
lestrum, eins og hlýtur að verða ef námið er aðeins haldið
á 5-10 ára fresti. Fjarnámskennsla í hjúkrun hefur nú þegar
sannað sig á íslandi, bæði í grunnnámi og meistaranámi.
Við stöndum á þröskuldi nýs árþúsunds og það er Ijóst
að nám mun í framtíðinni taka á sig allt aðra mynd og
fjarnám er nokkuð sem á eftir að hljóta sífellt stærri sess í
allri kennslu. Að lokum óska ég hjúkrunarstéttinni til
hamingju með hina nýútskrifuðu svæfingahjúkrunarfræð-
inga sem reynast munu hjúkrunarstéttinni og heilbrigðis-
kerfinu mikill styrkur á komandi árum.
Fyrsta meistaravörnin í
hjúkrun við HÍ
iftfnHHj Fyrsta meistaravörnin í námsbraut í
hjúkrunarfræði við Háskóla íslands
meistaraverkefni sitt sem ber heitið
„The importance of nurse caring
WwTÍÁ/ behaviors, as perceived by patients
receiving care at an emergency
department.'1 Leiðbeinandi hennar var Helga
Jónsdóttir, dósent. Þrófdómarar voru Sigríður
Halldórssdóttir, prófessor við Háskólann á Akureyri,
og Auðna Ágústsdóttir, hjúkrunarframkvæmdastjóri
fræðslu og rannsókna á Landspítalanum í Fossvogi.
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 3. tbl. 76. árg. 2000
171