Skírnir - 01.09.2006, Síða 227

Jói Tomm var náungi sem allir vildu þekkja og umgangast.
Hann þurfti ekkert að hafa fyrir því að vera vinsæll. Hvorki að
kjafta eða gera sig gleiðan, eða að sýna öðrum hroka og yfirgang,
enda var ekkert til af þessu í hans fari. Hann var ljúfmenni. Alltaf
til í hvað sem er. Alltaf til í að hlæja og vera með í einhverju
skemmtilegu. Og honum fannst ég vera fyndinn.
Þetta haust byrjaði árgangurinn að ganga til prestsins, undir-
búa ferminguna næsta vor. Sóknarprestarnir voru tveir og hvor
um sig skipti einhvernveginn í hópa og fyrir tilviljun vorum við
Jói í sama hópnum. En ekki margir aðrir úr okkar bekk. Það pass-
aði mér ágætlega að labba framhjá húsinu hans þegar ég var að fara
í kirkjuna og á leið í annan eða þriðja tímann var hann einmitt að
koma niður tröppurnar hjá sér þegar ég gekk hjá. Sjálfgefið að við
röltum þetta samferða. Og það er ekki lítill styrkur þegar maður
er nýbyrjaður í fermingahópi í hverfi þar sem maður þekkir næst-
um engan að koma gangandi með félaga sér við hlið, ég tala nú
ekki um sjálfan aðalgæjann í hverfinu, vinsælasta strákinn á svæð-
inu. Enda sagði enginn „djöfull er hann vitlaus þessi“ þarna í
spurningatímanum hjá prestinum þótt ég væri að bulla eitthvað.
Því ég bullaði. Spurði prestinn fáránlegra spurninga og Jói Tomm
hló. Þetta var gaman.
Það varð að reglu að ég kom við hjá honum á leiðinni í spurn-
ingatímana. Svo röltum við þetta saman. Og við hlógum og fliss-
uðum hjá prestinum. Hann var bara svona eins og prestar eru,
góðlegur og roskinn kall og kunni ekkert að halda uppi aga eins
og þaulæfðir skólakennarar. Þó fann hann upp á því snjallræði
eftir nokkra tíma að láta okkur Jóa ekki sitja saman heldur hvorn
sínum megin við ganginn. Þá slumaði auðvitað dálítið í okkur. Og
næst þegar ég labbaði við hjá Jóa á leið í spurningatíma var hann
búinn að finna lausn á málinu. Pabbi hans átti nefnilega handjárn.
Alvöru handjárn með lykli og öllu. Svo við læstum okkur saman
og skildum lykilinn eftir í skrifborðsskúffunni hans Jóa og geng-
um samanhlekkjaðir niðrí kirkju. Presturinn sagði okkur að sitja
ekki á sama staðnum, en einlægir á svip sýndum við honum hand-
járnin. Því miður yrði okkur víst ekki stíað í sundur. Prestinum
fannst þetta alvarlegt mál. Fylltist raunar áhyggjum fyrir okkar
endurfundir 473skírnir
Skírnir haust nota-1 13.11.2006 15:56 Page 473