Breiðfirðingur - 01.04.1944, Síða 10

8
BREIÐFIRÐINGUR
bað liann að lána mér skektuna til Flateyjar. „Þú ratar
ekki út úr bæjarsundinu og drepur þig á leiðinni, karl
minn.“ Ég kvaðst öruggur að rata. „Ég er ekki viss um,
að þú sért borgunarmaður fyrir skektunni, karl minn.“
Ég kvaðst vera líftryggður. Þegar hér var komið, var ég
kominn út í skektuna og hafði Ólafur hvorki leyft það né
bannað. Við þæfum um þetta um stund og leysi ég utan
af seglinu á meðan. Lauk svo, að ég ýtti frá, án þess að
Ólafur hefði eiginlega heimilað mér skektuna. Var þá
heybáturinn að renna inn á hæjarsundið. Ég sigldi nú út
sundið í léttri golu og' tók stefnu á Flatcy. En Ólafur
tók kíki mikinn og hafði ekki af mér augun alla leið.
Lét hann heyhátinn doka við um stund og vera til taks,
þangað til ég var kominn framhjá hlindskerjum, þar sem
hann taldi mér liættast. Síðar þakkaði ég lionum vel
skektulánið og hlógum við háðir að. Þá sagði Ólafur við
mig: „Þú ert andskoti þrár, karl minn, engu síður en
ég.“ Fannst mér undir niðri Ólafur meta það við mig,
að ég lét ekki aftra mér.
Ólafur mun allajafna standa í endurminningu minni,
sem stórbrotinn og sérkennilegur persónuleiki, vammlaus
sæmdarmaður og höfðingi. Hann var prýði og stoð sveit-
ar sinnar og imynd þess sannasta og traustasta í Breið-
firðingum liinnar eldri kynslóðar. Tel ég vel farið að lialda
á lofli minningum slíkra manna, þó að Ólafur væri hlé-
drægur um það að slá sér fram til nokkurs opinbers
frama.
Snæhjörn i Hergilsey var hniginn á efri ár, er ég kom
í eyjar, og þó ennþá hreppstjóri. Hafði hann verið sæ-
garpur mikill eins og kunnugt er, harðger maður og kapps-
fullur og lítið um að láta hlut sinn fyrir öðrum og beitti
þá jöfnum höndum hyggindum og harðfengi, cf í það
fór. Ekki áttum við alls kostar skap saman og varð með
okkur engin vinátta, enda andstæðingar í stjórnmálum
og fleiri málum. En meinalaust var jafnan með okkur
og mat ég Snæhjörn mikils fyrir margra hluta sakir.