Breiðfirðingur - 01.04.1944, Síða 11

breiðfirðingur
9
Skapmaður var Snœbjörn mikill og geðríkur, en reynsla
langrar æfi hafði þá kennt honum að temja svo skap
sitt, að lítt sá í liug honum. Snæbjörn var fróður maður,
tungutakið fagurt og Kjarnyrt, skáldmæltur vel og ágæt-
lega ritfær.
Síðla sumars bar það við eitt sinn, fyrsta sumarið, sem
ég var í Flatey, að bátur kemur ofan úr Múlasveit á foss-
andi róðri í logni og þótti sýnt, að verið var að sækja
lækni. Var læknir tilbúinn að kalla, er báturinn kom að.
Sá liörmulegi atburður hafði þá skeð, að Hafliði sonur
Snæbjarnar, ágætismaður á bezta aldri, er bjó á Skálmar-
nesmúla, hafði særzt af voðaskoti ofarlega í læri, þar
sem liann var einn á báti nokkuð undan landi og var hann
mjög aðfram kominn af blóðmissi, er honum kom mann-
hjálp. Var þegar farið eftir lækni, en Hafliði var látinn
áður en komið væri með lækninn upp eftir. Snæbjörn lók
sér hinn hörmulega sonarmissi ákaflega nærri, en bar
sig þó með stillingu. Hafliði var jarðsunginn á Stað á
Reykjanesi. Komum við þar síðla kvölds með líkið, en jarða
skyldi daginn eftir. Höfðum við eilt herbergi báðir uin
nóttina, Snæbjörn og ég. Nokkru eftir að ég var lagztu
til hvíldar, varð ég þess var, að svo er Snæbirni þungt 1
hug, að hann má ekki sofa. Fer ég þá að tala við hann
og fannst mér lionum léttir að því, en þó mátti gjörla
finna, hvernig þungar, myrkar liugsanir brutust ham-
förum í þessu sterka skapi. Mér kom Egill Skallagríms-
son til liugar, þá er honum sveið það, að hafa ekki sakar-
afl við sonarbana sinn. Þessa nótt talaði Snæbjörn ná-
lega alla. Sagði mér sögu eftir sögu af hinum eldri Breið-
firðingum, rakti fvrir mér ættir og ýmsan fróðleik og
sagði mér drjúgum úr æfisögu sjálfs sin með svo guli-
fallegu tungutaki og frásagnarblæ, að mér verður jafnan
minnisstætt. Hefði ég gjarnan viljað eiga fleiri vökunæt-
ur með Snæbirni og njóta af fróðleik hans, og hefði hon-
um verið minni harmur í hug en honum var þcssa nótt
á Stað. En kynni okkar urðu aldrei verulega náin. Við