Breiðfirðingur - 01.04.1944, Side 58

56 BREIÐFIRÐINGUR
nú er liann lagður nár í jörð,
nú er hann orðinn skítur.
Séra Jakob átti oft góða hesta, enda þurftu Dalaprest-
ar á þvi að halda. Þeir höfðu 4 kirkjum að þjóna og
voru oft sóttir, hvort heldur var á nóttu eða degi, ýmist
til að sldrá börn, eða þjónusta sjúka, sem þá var siður.
— Sérstaldega lieyrði ég dáðst að bleikum fola, sem prest-
ur hafði fengið hjá Gunnlaugi bónda Guðmundssyni í
Álfatröðum. Um Bleik kvað séra Jakob:
Taumar leika mér í mund,
minn þegar Bleikur rennur;
þetta veika léttir lund,
lífs meðan kveikur brennur.
Þessi vísa hefir farið landshorna milli, en fáir vitað, livern-
ig hún var til orðin.
Stúlka að norðan sagði mér, að séra Jakob mundi
snemma hafa byrjað á þvi, að kasta fram stökum; ekki
kunni hún samt neitt eftir hann. Á skólaárum sínum var
liann kaupamaður í Steinnesi hjá Jóni prófasti og frú
Elínu, og kann ég nokkrar vísur eftir hann frá þeim tíma.
Frú Elín kenndi þær Herdísi tengdadóttur sinni, frænd-
konu minni; eru þær flestar kveðnar við frú Elísabet dótt-
ur hjónanna, sem þá var barn að aldri og mjög hænd að
séra Jakob. — Einu sinni, er illa lá á Elísabet litlu, hljóp
hún upp í fang hans. Þá kvað hann:
Oft fær setið mædd hjá mér
móins fleta hæðin.
Lítið get ég launað þér,
litla Beta, gæðin.
Öðru sinni grét Elísabet litla, af því að faðir hennar fór að
heiman, Þá kvað séra Jakob: