Breiðfirðingur - 01.04.1946, Page 69

breiðfirðingur
59
að vera.“ Matthías byrjaði svo ofanskráða vísu, og botn-
aði Ari samstundis.
Brynjólfi fannst vel við brugðizt, og á brotið var ekki
frekar minnzt. Ari var hagyrðingur ágætur, og lifðu
margar vísur hans á vörum Breiðfirðinga, og lifa enn,
en margar voru þær grófar, svo að varla eru prent-
hæfar, en einnig margar glettnar, og allar vel kveðnar;
skal ég nú geta þeirra ferskeytlna Ara, sem ég lieyrði
og nam.
Eitt sinn var Ari spurður að því, hve miklu mætti
koma að í einni ferskeytlu. „Og heilli mannsævi, ljúfur-
inn,“ var svar Ara. „Sýndu það þá,“ sagði spyrjand-
inn. Ari kvað þá þessa vísu:
Hann er að fæðast hérvistum.
Hann er að mæðast víða.
Hann er að gæðast heimslystum.
Hann er að klæðast návoðum.
Er Jóhann, sonur Ara, byrjaði að draga til stafs, kvað
faðir hans þessa vísu við hann:
í allan vetur, arfi minn,
áttu, ef getur, læra,
pennann fetum færa þinn
fleti á leturs skæra.
Um gamansemi Ara i kveðskap, skulu tilfærðar
nokkrar stökur: Kofnafar byrjaði í Breiðafjarðareyj-
uni í 17. viku sumars, að mig minnir á föstudag. Sú
vinna var erfið og óþrifaleg, og var það altítt, að kofna-
menn höfðu á „pela“ með sér til hressingar. Vildi það
þá koma fyrir, að sumir dreyptu heldur mikið á, og
urðu fyrir þá sök verkasmáir. Um þetta bil var þar í
eyjum maður, er Árni hét Gíslason, maður greindur
vel, og afburða-formaður, en ölhneigður um of. Eitt