Dagblaðið Vísir - DV - 02.02.2018, Blaðsíða 47

sakamál 47Helgarblað 2. febrúar 2018
myrtar. Margar hugsanlega konur
sem hann hitti á bar og tók mynd-
ir af.“ Hvað sem þessu líður þá gaf
Bill aldrei nokkrar upplýsingar
um önnur fórnarlömb en Shari
og Tracey og var dæmdur fyrir
morð á þeim. Árið 1998 hætti Bill
við að áfrýja dómnum og sagði að
dvölin í San Quentin væri orðin
óbærileg.
Viðurnefnið
Bill, sem hafði ekki haft lög-
fræðing á sínum snærum í tíu ár,
réð lögfræðing og fól honum að
flýta yfirvofandi aftöku. Um sama
leyti byrjaði hann að yrkja um líf-
ið í San Quentin og fékk í fjölmiðl-
um viðurnefnið Dauðadeildar-
skáldið. Lögfræðingur Bills,
Darlene Ricker, var spurð hvað
Bill myndi segja um endurnýj-
aðan áhuga lögreglunnar á máli
hans. Darlene sagði að myndirn-
ar hefðu verið til í 20 ár og engin
leynd hvílt yfir þeim. „Ég er sann-
færð um að Bill mundi segja:
„Maðurinn var ljósmyndari. Vá,
ótrúlegt að þeir skyldu finna ljós-
myndir í eigu hans.“
Fékk krabbamein og lést
Nokkrum dögum fyrir áform-
aða aftöku virðist sem á Bill hafi
runnið tvær grímur. Hann lýsti
sig saklausan af öllu sem honum
hafði verið gefið að sök og vildi að
aftökunni yrði frestað. Bill varð
greinilega að ósk sinni því hann
var aldrei tekinn af lífi. Hann fékk
krabbamein og maðurinn með
ljáinn sótti hann 10. mars 2008. n
Með eiginkonu og barni William
Bradford með eiginkonu sinni, Cindy,
og nýfæddu barni þeirra. Bradford
var síðar dæmdur fyrir morðin.
Harmleikurinn
á Suðurgötunni
Lyfjafræðingurinn Sigurður Magnússon varð sér, eiginkonu sinni og þremur börnum að bana
F
yrir bitur örlög er öll þessi
myndarlega fjölskylda kvödd
samtímis,“ sagði í minningar-
grein í Morgunblaðinu um
lyfjafræðinginn Sigurð Magnússon.
Sigurði var lýst sem hlédrægum,
gáfuðum og vinsælum einstaklingi
sem þó endaði ævi sína – og fjöl-
skyldu sinnar – á skelfilegan hátt á
Suðurgötunni í Reykjavík einn vetr-
ardag í febrúar 1953.
Lá enn í rúmi sínu
Fjölskyldan var búsett í Dillons-
húsi á Suðurgötu 2 en um þetta
leyti starfaði Sigurður, sem var 35
ára, sem lyfjafræðingur í Reykja-
víkur Apóteki. Kona hans, Hulda
Karen Larsen, var 32 ára og börn
þeirra þrjú, Magnús 6 ára, Sigríður
4 ára og Ingibjörg 3 ára. Á heimil-
inu bjó einnig systir Huldu Karen-
ar, Ásdís að nafni, og hafði hún far-
ið til vinnu um níu leytið þennan
örlagadag. Um það leyti var Hulda
að gera sig klára fyrir daginn;
börnin voru að klæða sig en Sig-
urður lá enn í rúmi sínu.
Allir látnir
Nokkrum klukkustundum síðar,
eða í hádeginu, kom móðir Huldu
inn í húsið og blasti þá við henni
hryllileg sjón. Allir í þessari ungu
og fallegu fjölskyldu voru látn-
ir. Rannsókn lögreglu hófst strax
og fljótlega beindist grunur lög-
reglu að því að fjölskyldan; Sig-
urður, Hulda og börn þeirra þrjú,
hefðu látist af völdum eitrunar.
Á náttborði Sigurðar fannst glas
sem merkt var eitur og bréf sem
hann hafði skrifað. Í frétt Alþýðu-
blaðsins, daginn eftir þennan vo-
veiflega atburð, var vísað í bréf
sem sakadómari lét blaðið hafa.
Um bréfið sem Sigurður skildi eftir
sig segir meðal annars:
„Á náttborði húsbóndans var
glas merkt: Eitur, og bréf hafði
hann látið eftir sig til Ásdísar þar
sem hann skýrir frá því að hann,
sem undanfarið hefur verið meira
og minna sjúkur, hafi í örviln-
an náð í eitur, sem hann hafi gef-
ið þeim öllum og verði þau dáin
þegar að þeim verði komið. Kveðst
hann ekki geta skilið börnin og
konuna eftir.“
Lágu hlið við hlið í fötunum
Í umfjöllun Alþýðublaðsins kom
fram að móðir Huldu, sem búsett
var í Ytri-Njarðvík, hafi komið að
fjölskyldunni í hjónarúminu þar
sem fimmmenningarnir lágu hlið
við hlið í fötum. „Þykir ekki fara á
milli mála, að öll hafi þau látizt mjög
fljótlega af völdum eitursins. Hins
vegar var ekki vitað, hvaða eitur-
tegund hafi verið um að ræða.“ Síð-
ar kom í ljós að eitrið í flöskunni var
kamfórublanda sem einnig inni-
hélt blásýru. Var talið fullvíst að Sig-
urður hefði fengið lyfin í tengslum
við vinnu sína sem lyfjafræðingur.
Af þeim sökum var talið fullvíst að
hann hefði skipulagt ódæðið.
Það, hvað varð til þess að ung-
ur maður í blóma lífsins ákvað að
svipta sig lífi og drepa fjölskyldu
sína í leiðinni, var tilefni til vanga-
veltna á sínum tíma. Sigurður
var fæddur árið 1918, lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1937 og lokaprófi
í lyfjafræði frá Philadelphiu árið
1943. Ári síðar var hann ráðinn til
starfa í Reykjavíkur Apótek þar sem
hann starfaði allt til dauðadags.
Þjáðist af heilabólgu
Í bókinni Ísland í aldanna rás seg-
ir að svo virðist sem Sigurður hafði
þjáðst af heilabólgu, sjúkdómi sem
orsakast yfirleitt af veirusýkingu.
Sjúkdómnum getur fylgt mjög
slæmur höfuðverkur, hnakka-
stífleiki, hiti og minnkuð meðvit-
und. Í dag er hægt að eiga við sjúk-
dóminn með því að gefa veirulyf í
æð en á þessum árum var erfiðara
að fá meina sinna bót – og virð-
ist sjúkdómurinn hafa lagst þungt
á Sigurð. Í umfjöllun bókarinnar,
sem Morgunblaðið vitnaði til í um-
fjöllun sinni, fyrir nokkrum árum,
kemur fram að heilabólga geti í
sumum tilfellum leitt til geðrænna
kvilla. Hvað nákvæmlega amaði að
Sigurði er ekki að fullu vitað; hvort
hann hafi glímt við geðræn veik-
indi, óháð heilabólgunni, eða ekki.
Hann hafði þó dvalið á sjúkrahúsi
um nokkra hríð áður en hann lést
og af lýsingum á þessum tíma má
ætla að hann hafi þjáðst af alvar-
legu þunglyndi. Þannig var jafn-
vel talið nauðsynlegt að lögreglu-
maður vekti yfir honum svo hann
yrði ekki sjálfum sér og öðrum að
skaða. Eftir sjúkrahússleguna virt-
ist Sigurður vera að komast yfir
veikindin.
Ein minningargrein birtist um
Sigurð í Morgunblaðinu þann 4.
mars árið 1953 og var hún merkt
ónefndum starfsbróður hans.
Í greininni sagði meðal annars
að hann hefði verið einarður í
skoðunum, kíminn og það hafi átt
sinn þátt í vinsældum hans með-
al samstarfsfólks. „Hann fékk lyf-
söluleyfi fyrir tveimur árum, en
gat ekki hagnýtt sér það vegna
veikinda. Og nú, þegar ættingj-
ar og vinir þóttust sjá fram á fulla
heilsu – þá er hann farinn. Það
er mikill mannskaði að mönnum
eins og Sigurði Magnússyni.“ n
Sorglegur atburður Sigurður var 35 ára þegar hann ákvað að svipta sig, eiginkonu
sína og þrjú börn lífi.
Minningargrein Hér má sjá
stutta minningargrein sem birtist
í Morgunblaðinu um Sigurð.