Morgunblaðið - 06.09.2018, Qupperneq 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2018
✝ Gréta JónaJónsdóttir
fæddist á Ísafirði 6.
september 1933.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 15.
mars 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Jóns-
son matsveinn, f.
1907, d. 1964, og
Fjóla Erlends-
dóttir, f. 1913, d. 1973. Systkini
Grétu voru Ólöf Andrea, f. 1931,
d. 2018, Karl Theódór, f. 1932,
d. 1986, og Hafdís, f. 1935, d.
1935.
Kjörforeldrar Grétu voru Jón
B. Pétursson, f. 1902, d. 1969, og
Kristjana E. Guðjónsdóttir, f.
1898, d. 1977. Uppeldisbróðir
Grétu var Reynir Jónsson, sem
er látinn.
Gréta giftist 27.12. 1951 Her-
manni B. Sigurðs-
syni, vélstjóra og
skipstjóra, f. 12.7.
1926, d. 18.12.
1986, og eignuðust
þau sjö börn.
Börn þeirra eru
Sigurður Helgi, f.
1950, Kristján, f.
1952, Kristinn Rún-
ar, f. 1954, d. 2011,
Guðmundur Vík-
ingur, f. 1957, d.
1986, Herdís, f. 1959, Jón Ben-
óný, f. 1960, og Hermann Grét-
ar, f. 1968. Gréta og Hermann
bjuggu allan sinn búskap á Ísa-
firði.
Barnabörn þeirra eru 20 og
barnabarnabörn 24.
Eftirlifandi sambýlismaður
Grétu er Ragnar Þorbergsson, f.
15.3. 1928.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey 27. mars 2018.
Elsku yndislega Gréta amma
mín.
Mikið á ég erfitt með að sætta
mig við að þú sért farin frá okkur
en um leið er ég afar þakklát fyrir
að hafa átt þig fríska og nokkuð
heilbrigða öll þessi ár. Ég trúi því
að þú sért á betri stað núna og í
góðu yfirlæti hjá afa og þeim
bræðrum.
Elsku amma, ég kveð þig með
söknuði í hjarta og þakklæti. Ég
minnist um leið allra þeirra góðu
stunda sem við höfum átt saman
síðustu árin.
Langt úr fjarlægð, elsku amma mín,
ómar hinzta kveðja nú til þín.
En allt hið góða, er ég hlaut hjá þér,
ég allar stundir geymi í hjarta mér.
Ég man frá bernsku mildi og kærleik
þinn,
man hve oft þú gladdir huga minn.
Og glæddir allt hið góða í minni sál,
að gleðja aðra var þitt hjartans mál.
Og hvar um heim, sem liggur leiðin mín
þá lýsa mér hin góðu áhrif þín.
Mér örlát gafst af elskuríkri lund,
og aldrei brást þín tryggð að hinztu
stund
Af heitu hjarta allt ég þakka þér,
þínar gjafir, sem þú veittir mér.
Þín blessun minning býr mér ætíð hjá,
ég björtum geislum strái veg minn á.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt og guð geymi þig.
Þín ömmustelpa,
María Rebekka.
Gréta Jónsdóttir vinkona mín
hefði átt afmæli í dag, 6. septem-
ber. Hún var fædd árið 1933 og
hefði því orðið 85 ára. En hún lést
15. mars 2018. Útför hennar fór
fram frá Guðríðarkirkju 27. mars
og að bálför lokinni var hún jarð-
sett 16. júní í Ísafjarðarkirkju-
garði hjá Hermanni manni sínum
og Kristni syni sínum. Gréta eign-
aðist sjö börn, 20 barnabörn og 24
barnabarnabörn. Hún var stolt
móðir og amma af hópnum sínum.
Mig langar að minnast hennar
með fáum orðum.
Þeir sem best þekktu hana
vissu hvernig lífið hennar var, en
það fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um hana. Ég veit að hún
myndi ekki vilja að ég færi að
segja ævisögu hennar. Hana
þekktu fjölskyldan og vinir. Henni
vil ég þakka 45 ára samferð og
aldrei kom maður til hennar öðru-
vísi en að hlöðnu veisluborði. Þá
var hún hvað glöðust ef hún gat
veitt vel, sem hún alltaf gerði. Það
munar um hvern vininn sem
hverfur á braut. Nú verður ekki
farið oftar í kaffi til Grétu og ekki
fæ ég heldur hringingu frá henni.
Ég á eftir að sakna hennar úr
vinahópnum. Allar stundirnar
sem við áttum saman í ferðalögum
bæði innanlands og utan verða
núna geymdar í sjóði minning-
anna, sem enginn tekur frá mér.
Gréta var mjög berdreymin og
lunkin við að ráða drauma. Síðasta
drauminn sem hún sagði mér frá
réði hún á þann veg að hún ætti
eftir sjö til átta ár, en það urðu ein-
ungis sjö til átta vikur. Síðasta
kvöldið er ég sat hjá henni var hún
samt ekkert á leiðinni að kveðja,
bað mig bara að fara heim og hvíl-
ast, hún myndi heyra í mér á
morgun. Að morgni fékk ég hring-
ingu. Hún hafði kvatt einum og
hálfum tíma eftir að ég fór. Takk
fyrir samfylgdina, elsku Gréta.
Sjáumst hinum megin „þá getum
við í gleði okkar gengið saman
Hlíðarveginn“.
Urður Ólafsdóttir.
Gréta Jóna
Jónsdóttir
✝ Sólrún fæddistí Reykjavík 1.
maí 1951. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Hrafnistu í
Reykjavík 30.
ágúst 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Þóra Krist-
jánsdóttir frá Ein-
holti í Biskups-
tungum, f. 1923, d.
2015, og Guðbjörn
Guðmundsson byggingameist-
ari frá Böðmóðsstöðum í
Laugadal, f. 1920, d. 1999.
Seinni kona Guðbjörns var Her-
dís Guðmundsdóttir, f. 1925, d.
1992.
Systkini Sólrúnar eru: Arn-
björg Edda, f. 1943, Hafdís
Karólína búsett í Svíþjóð, f.
1946, Kristján Valberg, f. 1947,
d. 2009, Guðmundur, f. 1949,
Ásgerður, f. 1955, og Arin-
björn, f. 1957. Hálfsystur henn-
Laugarnesskóla og síðar Lind-
argötuskóla. Eftir gagnfræða-
próf lá leiðin til Englands og
síðar Danmerkur en þar kynnt-
ist hún eiginmanni sínum Ólafi.
Eftir heimkomu var Sólrún
heimavinnandi húsmóðir allt
þar til hún hóf nám við Lista-
braut FB en þaðan lauk hún
stúdentsprófi 1985. Að stúd-
entsprófi loknu lá leiðin í Mynd-
lista- og handíðaskólann og út-
skrifaðist hún frá skúlptúrdeild
vorið 1992. Síðar lauk hún námi
í uppeldis- og kennslufræðum
við HÍ. Árið 1994 hóf Sólrún
störf sem myndmenntakennari
við Hofsstaðskóla í Garðabæ en
einnig nutu eldri borgarar í
Garðabæ leiðsagnar hennar í
myndlist í allnokkur ár. Fyrir
rúmum tveimur árum varð Sól-
rún að láta af störfum vegna
veikinda.
Sólrún sótti ótal listnámskeið
hérlendis og erlendis. Hún hélt
einkasýningar á verkum sínum
og tók þátt í fjölda samsýninga
í gegnum tíðina.
Útför Sólrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 6. sept-
ember 2018, og hefst athöfnin
klukkan 15.
ar samfeðra eru:
Jóhanna, f. 1963,
og Þuríður, f. 1968.
Sólrún giftist 4.
desember 1971
Ólafi Sigurðssyni
rafvirkjameistara,
f. 1945. Börn
þeirra eru: 1)
Hjörtur Þór, f.
1973, búsettur í
Finnlandi. Maki
Sari Roukonen, f.
1967. Þeirra dætur: Salka Kar-
ólína, f. 2002, og Hilla Sólrún, f.
2006. 2) Sigríður Guðmunda, f.
1975. Maki Raymond Hoff-
mann, f. 1969. Dætur þeirra
eru: Sóley, f. 2010, og Saga
Rán, f. 2013. Sonur Sigríðar af
fyrra hjónabandi er Ólafur Sær
Sigursteinsson, f. 2002. 3) Pétur
Hannes, f. 1975, búsettur í
Hong Kong. 4) Jóhannes Smári,
f. 1986.
Sólrún stundaði nám við
Mig langar til að minnast lífs-
förunautar míns, Sólrúnar Guð-
björnsdóttur, sem kvatt hefur
okkur eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm sem gefur fæst-
um grið.
Það er margs að minnast frá
öllum þeim árum sem við áttum
saman bæði í blíðu og stríðu en
það sem stendur margfaldlega
upp úr þegar litið er til baka er
ánægjustundirnar.
Við eignuðumst fjögur börn
sem öll hafa komist til manns og
eigum orðið fimm barnabörn sem
hafa auðgað líf okkar og veitt okk-
ur mikla gleði. Hugurinn reikar
aftur í tímann þegar við vorum að
reisa okkur heimili, bæði að Leir-
ubakka 22 og Stekkjarseli 7. Við
lögðum okkur hart fram og það
var ekki spurt hvað klukkan væri
þegar þurfti að gera hlutina, þú
vílaðir ekkert fyrir þér þegar drífa
þurfti hlutina áfram. Við áttum
góða tíma með krökkunum í ferða-
lögum bæði hér innanlands sem
utan sem eru okkur öllum ógleym-
anlegir.
Þá eru hátíðisdagar eins og jól
og áramót og önnur tímamót ótal-
in þar sem snilli þín í matargerð
og fleiru naut sín og við hlökkuð-
um öll til og biðum með eftirvænt-
ingu.
Nú er komið að leiðarlokum og
við sem eftir sitjum með eftirsjá
og sorg í hjarta viljum trúa því að
þú sért farin til annarrar víddar
þar sem menningin og listin
blómstrar og þú færð að njóta þín.
Við eigum alltaf eftir að sakna
þín Guð blessi þig og veri með þér.
Ólafur.
Sólrún Guðbjörnsdóttir, góð
vinkona, er fallin frá. Leiðir okkar
lágu saman er ég fór að starfa við
Hofsstaðaskóla í Garðabæ seint á
síðustu öld. Þar hreifst ég strax af
dugnaði hennar og listfengi, í leik
og starfi. Sólrún var einstaklega
flinkur kennari og náði vel til nem-
enda sinna. Það var sama hvaða
verk Sólrún tók sér fyrir hendur,
allt lék í höndunum á henni. Hún
vildi hafa fallegt í kringum sig á
öllum sviðum, allt í réttum skorð-
um og úthugsað.
Við ferðuðumst saman innan-
lands og utan. Mér er einkum
minnisstæð ógleymanleg ferð til
Grikklands, þar sem við heimsótt-
um helstu sögustaði þessa dásam-
lega lands. Staði sem eru vörður í
sögu mannkyns og menningu og
maður hafði heyrt og lesið um frá
barnæsku. Því var það einstök
upplifun að fá að standa agndofa
við vöggu vestrænnar menningar,
sem skapaðist á þessum slóðum
samkvæmt því sem við lásum í
kennslubókunum.
Það var svo fyrir áhrif Sólrúnar
að ég endurnýjaði kynni mín af
Laugardalnum og svæðinu þar
austur úr. Ég var líka tíður gestur
á Böðmóðsstöðum þar sem hún
átti yndislegan bústað sem bar
henni fagurt vitni um dugnað og
skemmtilegheit. Sólrún smíðaði,
lagði stíga, bjó til leirfugla sem
hún kom fyrir í móanum við húsið,
bjó til skraut og nytjahluti úr gleri
og járni. Og hún þæfði og prjón-
aði. Svo útbjó hún litla tjörn í mó-
ann, ræktaði skrautblóm í gróður-
húsinu og grænmeti í garðinum. Í
þennan sælureit Sólrúnar heim-
sóttum við hana, vinkonur sem
hún leiddi saman úr mörgum átt-
um og erum við óendanlega þakk-
látar fyrir þau tengsl á meðan við
fáum að lifa. Fyrstan skal nefna
nornaklúbbinn, en meðlimir hans
sakna sárt allra góðu spádómanna
hjá henni úr tarotspilunum og úr
kaffi/rauðvínsbollanum að lokinni
dýrindis máltíð, allt frá henni og
eða bændunum í kring. Svo var
setið á pallinum og skrafað fram á
rauðanótt, þegar sveitin skartaði
sínu fegursta í litadýrð árstíðanna.
Þá á ég Sólrúnu og aldarvinkonu
og sálarsystur hennar, Erlu Frið-
riksdóttur, að þakka fyrstu skref-
in mín í golfinu og öll þau
skemmtilegheit sem það hefur
leitt af sér og enn er ekki séð fyrir
endann á því. Nú svo var það
bókaklúbburinn, Les-píurnar og
öll uppfræðslan sem þar hefur
gengið á. Og ekki má gleyma
bridgeklúbbnum sem ekki verður
til umræðu hér. Spilamennska var
ef til vill ekki það sem best lá fyrir
Sólrúnu sökum keppnisskaps og
hvass viðmóts, ef henni mislíkaði
spilamennska okkar hinna.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir vináttu og yndislegar minn-
ingar. Í mínum huga var Sólrún
sigurvegari. Hún var af þeirri
kynslóð sem ekkert var mulið
undir.
Hún fór sextán ára að heiman,
menntaði sig eftir að hafa eignast
fjögur börn, fyrst til stúdentsprófs
og svo í myndlistinni og tók svo
kennararéttindin í Háskóla Ís-
lands. Dugnaður hennar og styrk-
ur kom einnig fram í því hvernig
hún tókst á við krabbameinið, sem
að lokinni nokkurra ára strangri
baráttu, með þokkalegum hléum,
lagði hana að velli. Ég sendi Óla,
börnunum og fjölskyldunni allri,
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Sólrúnar
Guðbjörnsdóttur.
Kristrún.
Það er komið að kveðjustund,
mín kæra, en allt of fljótt. Við
kynntumst í Laugarnesskóla
haustið 1961. Tvær stelpur nýjar í
bekknum og þú spurðir hvort sæt-
ið við hlið mér væri laust. Með
þessum orðum hófst vinátta sem
staðið hefur fram á þennan dag
með svo til daglegum sam-
skiptum.
Það sem við höfum upplifað
saman er hafsjór skemmtilegra og
ógleymanlegra minninga. Minn-
inga frá skólaárum, unglingsár-
um, barnauppeldi, sumarbústaða-
ferðum, ótal mismunandi
námskeiðum, skemmtilegum af-
mælum og klúbbum sem við vor-
um í og ótal ferðum á listasöfn
hérlendis og erlendis þar sem
listaverk voru skoðuð og skil-
greind út í það óendanlega þannig
að þetta endaði í stórum listaverk.
Viðburðaríku og skemmtilegu
ferðirnar okkar til ýmissa landa.
Það er stór hópur góðra vina sem
við höfum eignast í gegnum tíðina
og átt með margar ógleymanlegar
stundir, það var alltaf eitthvað um
að vera og við áttum eftir að gera
svo margt.
Það var fátt sem þú ekki gast
gert og orðin ég get ekki voru ekki
til í þinni orðabók. Hvort sem það
var að saga, bora, negla, mála,
leira, sauma, prjóna, útbúa skart-
gripi og skúlptúra eða töfra fram
dýrindis veislumat. Þú varst list-
ræn og það liggja eftir þig ótal fal-
legir hlutir. Þú varst vinur vina
þinn og ekkert var til sparað þeg-
ar þú tókst á móti gestum.
Þú varst ein af þessum baráttu-
konum, dugleg, ákveðin og þrjósk,
stundum það þrjósk að það gat
verið erfitt að fá þig til að skipta
um skoðun þegar þú varst búin að
ákveða eitthvað. Þessi ákveðni og
þrjóska hafa oft komið sér vel í líf-
inu og þá sérstaklega í erfiðum
veikindum.
Takk, kæra vinkona, fyrir vin-
áttuna og allar fallegu minning-
arnar sem ég mun geyma um
ókomna tíð. Nú er sætið laust og
mun verða þar til næst.
Kæri Óli, Hjörtur, Sigga, Pét-
ur, Jói og fjölskyldur, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Erla.
Sólrún var ein af þeim fyrstu
sem ég kynntist í Hofsstaðaskóla.
Fyrstu árin í „Nýja Hofsstaða-
skóla“ kenndi hún bæði mynd-
mennt og smíði og átti stóran þátt
í að hefja listgreinar til vegs og
virðingar innan skólans.
Sólrún opnaði mér nýjar víddir
og nýja sýn og var alltaf reiðubúin
að aðstoða mig við val á efni, litum
og aðferðum í myndrænni
kennslu.
Einu sinni unnum við saman
skemmtilega kennsluáætlun um
fjölgreind. Kennslan átti að fara
fram í haustlitadýrð á Þingvöllum.
Sú ferð var aldrei farin en við Sól-
rún fórum aðrar ferðir saman,
ýmist tvær eða með öðrum. Það
Sólrún
Guðbjörnsdóttir
Sími 5 @utfarir.is · www.utfarir.is· 67 9110 · utfarir
Rúnar Geirmundsson
Sigurður Rúnarsson
Þorbergur Þórðarsson
Elís Rúnarsson
Stofnað 1990
Traust fjölskyldufyrirtæki í áratugi