Morgunblaðið - 06.09.2018, Blaðsíða 58

58 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2018
✝ Erling GarðarJónasson fædd-
ist í Reykjavík 24.
júní 1935. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 30. ágúst
2018.
Erling Garðar
var sonur hjónanna
Jónasar Sveins-
sonar, fram-
kvæmdastjóra
Dvergs í Hafnar-
firði, f. 1903, d. 1967, og Guð-
rúnar Jónsdóttur húsmóður, f.
1903, d. 1985. Hann ólst upp í
Mjósundi 15 í hópi systkina
sinna, Sveins, f. 1925, d. 1974,
Jóns Aðalsteins, f. 1926, d. 2011,
Kristínar Sigurrósar (Rósu), f.
1930, Guðmundar Helga, f.
1933, d. 2006, og Guðrúnar
Marsibilar (Maju), f. 1939.
Erling Garðar kvæntist Jó-
hönnu Guðnadóttur, f. 1937, ár-
ið 1955. Börn þeirra eru fimm
talsins: 1) Þorbjörn Ágúst, f.
1955, d. 2015. Börn hans og
Hildar Karenar Jónsdóttur eru:
a) Hneta Rós, f. 1980. Hún er
gift Styrmi Guðmundssyni, f.
1978. Börn þeirra eru Freyja, f.
2008, Ýmir, f. 2011 og Alvar, f.
2016; b). Margrét Rán, f. 1984.
Dóttir hennar og Hectors Silva
1950-1954, rafvirki og verk-
stjóri hjá RARIK frá 1955 til
ársins 1960 og um skeið ljósa-
meistari í Þjóðleikhúsinu. Hann
hélt síðan til frekara náms í
Kaupmannahöfn og lauk þar
prófi í raforkutæknifræði árið
1965 frá Köbenhavns Teknik-
um. Erling Garðar hóf störf sem
forstjóri RARIK á Austurlandi
árið 1966 og gegndi því starfi
fram á mitt ár 1990. Samhliða
því var hann skólastjóri Iðn-
skóla Egilsstaða á árunum 1968-
1972. Hann var síðan í þrjú ár
innkaupastjóri RARIK í Reykja-
vík áður en hann tók við fram-
kvæmdastjórn umdæmis RARIK
á Vesturlandi árið 1993 og starf-
aði þar til ársins 2000. Hann sat
í stjórn RARIK á árunum 1979-
1982.
Erling Garðar vann að fjöl-
mörgum framfaramálum á
Austur- og Vesturlandi. Hann
gegndi ýmsum trúnaðar- og fé-
lagsstörfum. Hann var jafnaðar-
maður og tók virkan þátt í póli-
tísku starfi, bæði á sveitar-
stjórnarstigi og landsvísu. Hann
var um tíma oddviti Egilsstaða-
hrepps og sat í bæjarstjórn
Stykkishólmsbæjar sem oddviti
S-listans. Síðustu árin áttu Sam-
tök aldraðra hug hans allan;
hann sat þar í stjórn og var for-
maður samtakanna í átta ár eða
til ársins 2015.
Útför Erlings Garðars fer
fram frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði í dag, 6. september 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
er Alma Ariana
Silva, f. 2011; c) Jó-
hann Garðar, f.
1988. Sambýliskona
hans er Jónína H.
Ólafsdóttir, f. 1986.
2) Karl Guðni, f.
1963. Eiginkona
hans er Vaiva Dril-
ingaité, f. 1962. Þau
eiga tvö börn a) Ig-
nas, f. 1986, og b)
Moniku Jóhönnu, f.
2000. 3) Irma Jóhanna, f. 1968.
Eiginmaður hennar er Geir
Svansson, f. 1957. Þau eiga tvö
börn a) Grímu, f. 1996, og b)
Svanhildi, f. 2002. 4) Rósa Guð-
rún Erlingsdóttir, f. 1970. Sam-
býlismaður hennar er Otti Hólm
Elínarson, f. 1967. Börn þeirra
eru fjögur, a) Rebekka, f. 1995,
Hildur Agla, f. 2004, Jóhanna
Katrín, f. 2005, Erling Hólm, f.
2008. 5) Jónas Garðar, f. 1973.
Fleiri börn ólust upp á heimili
þeirra Erlings Garðars og Jó-
hönnu á Egilsstöðum, lengst þau
Guðjón Sveinsson, f. 1950, d.
2006, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
f. 1960, d. 2015, og Karólína
Gunnarsdóttir, f. 1958.
Erling Garðar lauk sveins-
prófi í rafvirkjun árið 1958, var
sjómaður hjá Eimskip á árunum
„Þarna kemur besti vinur
minn,“ sagði pabbi á sjúkra-
stofunni nokkrum dögum fyrir
andlátið. Hann hélt áfram og
sagði starfsfólkinu að við tveir
gætum ekki án hvor annars
verið. Það voru orð að sönnu.
Pabbi minn var mikill fram-
kvæmdamaður og hann náði yf-
irleitt markmiðum sínum. Hann
gafst ekki upp, hvorki gagnvart
verkefnum sínum né ástvinum.
Hann elskaði börnin sín og
þegar á móti blés sleppti hann
ekki af okkur hendinni. Ég
reyndist honum nokkur áskor-
un. Þegar verst lét í lífi mínu
var hann til staðar og ég mun
aldrei getað fullþakkað honum
lífsbjörgina.
„Þetta kemur allt saman,“
sagði pabbi iðulega og þetta
endurtók hann þegar ekki sást
til sólar í mínu lífi. Hann kom
mér til manns þó að væri það
nokkur barátta. Þannig var
pabbi. Hann var einstaklega
kærleiksríkur maður.
Hann átti friðsælt andlát
umvafinn nánustu ástvinum
sínum. Þegar andlátið var stað-
reynd minntist ég stefs úr ljóði
Tómasar Guðmundssonar sem
hann fór gjarnan með og lýsir
honum mjög vel:
Þú hafðir fagnað með gróandi grös-
um
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz
hjarta
í hverjum steini sló.
Pabbi hafði glímt við lang-
varandi veikindi og ég trúi því
að hann hafi verið hvíldinni feg-
inn. Ég uni honum hvíldarinnar
en ég mun samt sakna hans.
Pabbi vildi gefa og kenna.
Þegar ég lagði við hlustir
kenndi hann mér ótalmargt.
Nú þegar hann er allur er
minningin um hann mér hins
vegar fyrst og fremst áminning
um mikilvægi þess að ég sé til
staðar fyrir mína nánustu og að
ég lifi sem réttsýnn og heið-
arlegur maður. Vinátta hans og
kærleikur lifir sem ljós í huga
mínum og hjarta og mun gefa
mér styrk til að takast á við líf-
ið af æðruleysi.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr)
Jónas Garðar Erlingsson.
Faðir okkar var rafveitu-
stjóri Austurlands og var leið-
andi í uppbyggingu samfélags-
ins á Egilsstöðum. Hann var
jafnaðarmaður og var m.a. odd-
viti bæjarstjórnar fyrir Alþýðu-
flokkinn á Egilsstöðum. Móðir
okkar, Jóhanna Guðnadóttir,
var ekki síður atorkusöm og
hélt stórt heimili í húsi Raf-
magnsveitunnar þar sem gesta-
gangur var mikill. Þangað
komu vinir og ættingjar,
stjórnmálamenn og börn í
heimabyggð og að sunnan. Sum
börnin komu reyndar til lengri
dvalar og voru í umsjá mömmu
og pabba. Á Egilsstöðum voru
allir í fjölskyldunni kenndir við
Rarik: Jóhanna í Rarik, Irma
og Rósa í Rarik, o.s.frv. Heim-
ilið var hálfgert félagsheimili
þar sem mikið var um að vera.
Þaðan eigum við góðar minn-
ingar um kærleiksríkt heimili
og góða foreldra.
Við lögðum hart að okkur við
skíðaæfingar, oft í lyftulausum
brekkum, og var faðir okkar
óþreytandi þjálfari og áhuga-
maður um velgengni okkar.
Hann stóð fyrir uppbyggingu
skíðasvæðisins í Fagradal og
ók oft með okkur systkinin á
skíði í Oddskarðið. Hann var
jafnan fararstjóri okkar og
annarra keppniskrakka að
austan, hvort heldur sem haldið
var norður á Andrésar And-
arleikana eða í aðra landshluta
á landsmót. Við kepptum líka í
frjálsum, fótbolta og handbolta,
enda var það pabba mikið
kappsmál að við söfnuðum stig-
um fyrir íþróttafélögin á svæð-
inu. Hann sá líka til þess að við
lærðum öll á hljóðfæri og skil-
aði það sér í tónlistarferli eldri
bræðra okkar.
Gott er að minnast lengri og
styttri ferðalaga um landið með
pabba. Hann var mikill nátt-
úruunnandi og naut sín hvergi
betur en íslensku fjallaum-
hverfi. Hann sagði oft að fjöllin
hafi dregið sig heim frá Dan-
mörku þar sem hann hafði
menntað sig. Þegar hann fékk
boð um að starfið á Egilsstöð-
um fór hann úr mun betur
launuðu starfi í Kaupmanna-
höfn.
Hann fræddi okkur um stað-
hætti og náttúru Íslands, sagði
okkur sögur um ábúendur
bæja, miðlaði skemmtiefni úr
öllum landsfjórðungum, kenndi
okkur hvar væru helstu veð-
urskil og um samspil jökla og
veðurfars. Pabbi var náttúru-
unnandi, en á sama tíma var
hann líka virkjanasinni, enda
starfaði hann að rafvæðingu og
uppbyggingu hitaveitu á
stórum landssvæðum.
Pabbi var ekki orðinn tíu ára
þegar hann byrjaði að skutla
Alþýðublaði Hafnarfjarðarinn
um lúgur í Hafnarfirði. Það lýs-
ir eldmóði hans, en hann tók
virkan þátt í pólitísku starfi allt
sitt líf – jafnt á heimaslóðum, í
Kaupmannahöfn og síðar frá
Austurlandi og Stykkishólmi.
Sigurrós Sveinsdóttir, föður-
systir hans, var þar mikill
áhrifavaldur og hann minntist
hennar, vegna einstakrar góð-
vildar og baráttuþreks.
Hún var í framlínu íslenskr-
ar jafnréttis- og verkalýðsbar-
áttu í áratugi. Hann talaði um
að hún lýsti veg hans og þegar
litið er til baka má sjá að það
voru orð að sönnu. Bæði
brunnu þau fyrir bættum hag
og öryggi aldraðra á efri árum.
Ef einhverju þurfti að breyta,
gekk pabbi í málin og lét ekki
úrtölur eða óvinveittar aðstæð-
ur draga úr sér. Hann var
óþreytandi og óeigingjarn bar-
áttumaður fyrir auknum jöfn-
uði.
Við systur og börn okkar
munum minnast hans af mikilli
hlýju og þakklæti.
Irma Jóhanna og
Rósa Guðrún.
Erling Garðar tengdafaðir
minn tók mér einstaklega vel
frá fyrstu kynnum okkar, er
Irma kynnti mig fyrir foreldr-
um sínum. Hann var sérlega
ljúfur maður, ræðinn, opinn
fyrir öllu og algerlega fordóma-
laus. Við deildum áhuga á bók-
um og bóklestri. Ljóðin voru
uppáhald Erlings og hann gat
lygnt aftur augum og farið með
helstu perlur eftirlætisskálda
sinna, einkum Jóhannesar úr
Kötlum.
Síðar átti ég eftir að koma
Erling af stað í golfíþróttinni,
sem reyndist ávísun á ótal un-
aðsstundir því hann unni úti-
verunni, íþróttinni og félags-
skapnum nánast frá fyrsta
degi. Um tíma lagði hann næst-
um nótt við dag á golfvöllunum.
Honum tókst með ástundum og
metnaði að verða prýðisgóður
kylfingur, þó að hann kynntist
íþróttinni seint, og ég minnist
með hlýhug þeirra stunda sem
við áttum saman á golfvöllun-
um.
Þegar dætur okkar, Gríma
og Svanhildur, voru komnar til
sögu kynntist ég afanum Er-
lingi Garðari, barnelskum og
mildum. Þau Jóhanna hlupu oft
undir bagga við barnagæslu. Þá
kom vel í ljós hvað Erling var í
blóð borið að nálgast alla á
jafningjagrundvelli, einnig
barnungar dótturdætur. Hann
virti skoðanir þeirra og vilja, og
var örlátur á ástúðina.
Hann var jafnaðarmaður
eins og þeir gerast bestir og
virti rétt barna jafnt sem full-
orðinna og var reiðubúinn að
berjast fyrir því að sá réttur
yrði ævinlega virtur.
Erling Garðar var glettinn
maður og geðprúður, stundum
dálítið stríðinn. Kátínan og lífs-
gleðin gagnaðist honum vel í
lífinu, líka þegar hann þurfti að
glíma við erfiðleika og harm.
Ég er þakklátur fyrir kynnin
og rausnina sem Erling sýndi
jafnan mér og mínum í öllum
okkar samskiptum. Hans verð-
ur sárt saknað. Vertu nú kært
kvaddur, elskulegur.
Geir Svansson.
Elsku afi með bláu blíðlegu
augun.
Það var svo dýrmætt að fá
að eiga með þér stund rétt áður
en þú kvaddir í faðmi fjölskyld-
unnar.
Ég minnist þín sem ljúfs og
góðs afa. Með stórt hjarta og
stórt faðmlag. Afi var alltaf á
ferðinni og við vorum mikið
saman í bíl, sérstaklega á milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur.
Mörg góð samtöl áttu sér stað í
þessum bílferðum. Við rifjuðum
saman upp eina minnisstæða
bílferð skömmu fyrir andlátið.
Við vorum á leiðinni austur á
Egilsstaði.
Ég var lítil skotta nýkomin
frá Danmörku og var að kynn-
ast öllu þessu fólki sem við átt-
um að. Frændur og frænkur,
amma og afi sem ég hafði ekki
hitt svo oft vegna áranna í
Kaupmannahöfn. Nú var ferð-
inni heitið til Egilsstaða að
heimsækja ömmu og afa. Afi
var vel undirbúinn með dýnu
aftur í svo ég gæti hvílt mig á
leiðinni. Hann notaði hvert
tækifæri til að dekra við mig og
ég ljómaði með munninn fullan
af sælgæti.
Við fórum síðan nokkrum
sinnum þessa löngu leið saman.
Þegar fór að bera á bílþreytu
efndi afi til samkeppni, sá far-
þegi sem var fyrstur að berja
áfangastaðinn augum fékk ís að
launum. Þessi leikur rifjast enn
upp fyrir mér, svona kenndi afi
okkur að lesa í landið og átta
okkur á því hvar við vorum
stödd.
Elsku afi, takk fyrir að halda
mér í faðminum þínum daginn
áður en þú kvaddir.
Ég mun alltaf varðveita þá
minningu.
Hneta Rós.
Nú þegar Erling Garðar
mágur minn er fallinn frá koma
minningar í hugann. Ég var 15
ára er ég kynntist honum.
Hafði ég orðið var við að systir
mín og hann væru að skjóta sér
saman.
Njósnaárátta unglingsins fór
að sjálfsögðu af stað og fékk ég
rækilega staðfestingu. Skömmu
síðar hittumst við. Hann heill-
aði mig gersamlega, talaði við
mig sem jafningja, sagði svo
skemmtilega frá. Hann var um
þær mundir í millilandasigling-
um. Hafði komið til ótal staða
og var nýkominn frá Rio de Ja-
neiro. Frásagnir hans af þess-
um ferðum voru svo skemmti-
legar, litríkar og sannfærandi
að unglingurinn ég varð frá
mér numinn. Á þessum árum
var það ekki algengt að ungt
fólk færi til útlanda, en mikið
langaði mig. Hugsaði sem svo
hvort það myndi nokkurn tíma
gerast.
Erling Garðar, eða Gæi eins
og við kölluðum hann, vann sér
strax traust móður minnar og
föður. Ekki aðeins það heldur
sinnti hann ömmu minni Guð-
rúnu í Holti af mikilli alúð og
natni. Hann las fyrir hana
næstum blinda og kom lífi í til-
veru hennar og varð hún strax
aðdáandi hans. Svo barst mér
fregn um að ekkert yrði af
samvistum Gæa og Jóhönnu.
Man ég greinilega hvar ég var
þegar mér barst þetta til
eyrna.
Það greip mikil angist.
Skyldi ég missa hann Gæa. Allt
fór þetta samt vel og var ég
þakklátur Jóhönnu stóru systur
minni og er það enn. Ég tók
gleði mína aftur. Það var mikill
kraftur í Gæa. Hann nam raf-
virkjun og lét ekki staðar num-
ið. Hann fór til Danmerkur í
tæknifræðinám ásamt fjöl-
skyldunni. Hann var jafnaðar-
maður inn að beini og tók þátt í
starfi ungra jafnaðarmanna þar
og víðar, sem Ingvar Carlsson
seinna forsætisráðherra Svía,
minntist síðar. Er heim kom
bjuggu þau hjón fyrst í Hafnar-
firði. Hann var mikill og stoltur
Hafnfirðingur og þar vildi hann
helst búa, eðal „Gaflari“ ef svo
má segja. Það varð hlutskipti
þeirra hjóna starfs hans vegna
að búa lengi á Egilsstöðum og í
Stykkishólmi. Hann tók virkan
þátt í sveitarstjórnarmálum á
báðum stöðum með góðum ár-
angri. Hann var líka í framboði
til Alþingis fyrir Alþýðuflokk-
inn í Austurlandskjördæmi. Er
þau hjón bjuggu á Egilsstöðum
reyndum við hjón að heim-
sækja þau eins oft og fært var.
Þangað var gott að koma,
reyndar yndislegt. Móttökurn-
ar voru alltaf með eindæmum.
Jóhanna alltaf með veislumat
og Gæi fór með okkur um alla
nærliggjandi firði og miðlaði
fróðleik. Á þeim ferðum er mér
minnisstætt hve marga vini
hann átti og alls staðar velkom-
inn.
Gæi var frumkvæðismaður
og hvar sem hann beitti sér
hafði hann áhrif. Hann naut
virðingar og þakklætis þeirra
er til þekkja. Í stórfjölskyld-
unni var hann sem klettur.
Þrátt fyrir gríðarlegt annríki
hafði hann alltaf tíma, alltaf
reiðubúinn að aðstoða, hjálpa.
Dætur mínar eru þakklátar
fyrir ráðleggingar er leitað var
til hans um hans sérfræðisvið.
Við hjónin erum þakklát fyrir
frábær kynni. Ég hefi núna
misst Gæa, sem ég óttaðist
mest 15 ára gamall.
Elsku Jóhanna systir mín og
afkomendur hafa auðvitað
misst mest og höfum við ríka
samúð með þeim. Áreiðanlegt
er að Erling Garðar Jónasson á
góða heimvon.
Karl Steinar Guðnason.
Ég hef þekkt Erling Garðar
alla mína tíð. Framan af var
hann maðurinn hennar Jó-
hönnu föðursystur minnar eða
pabbi Tobba, Kalla, Irmu, Rósu
og Jonna. Hann kenndi mér á
skíði en í seinni tíð var hann
mér haukur í horni.
Það eru um tveir mánuðir
síðan ég átti síðast erindi við
Erling Garðar. Þá hafði ég ekki
hitt hann í langan tíma. Það
skipti engu máli, þegar ég leit-
aði til hans, hvort sem það
sneri að rafmagni, hitaveitu eða
sveitarstjórnarmálum almennt,
þá brást hann við hress og kát-
ur.
Hann gaf sér tíma til að
ræða og aðstoða við úrlausn
þeirra mála sem lágu fyrir.
Hann var ráðagóður og fljótur
að átta sig á kjarna málsins.
Erling Garðar
Jónasson
✝ Sigríður Krist-jánsdóttir
fæddist 27. nóv-
ember 1928 á Suð-
ureyri við Súg-
andafjörð. Hún lést
á Elliheimilinu
Grund 29. ágúst
2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján
Guðmundsson, f. 14.9. 1895, d.
19.9. 1965, og Sveinbjörg Elín
Júlíusdóttir, f. 2.1. 1897, d. 16.1.
1971.
Systkini Sigríðar: Esther Haf-
liðadóttir (sammæðra), f. 1921, d.
2011, Unnur, f. 1923, d. 2015.
Helgi, f. 1925, d. 2002. Karl, f.
1926, d. 1944. Marta, f. 1930, d.
2016. Dagrún, f. 1936, Sólveig, f.
1937, Karlotta, f. 1947
Sigríður giftist Þorleifi Hall-
bertssyni 14.9. 1955, f. 27. apríl
1931, d. 27.10. 2010.
Sigríður og Þorleifur eignuð-
ust fjögur börn. 1) Kristján, f.
1952. Maki Kristín Kristjáns-
dóttir. Þeirra börn: a) Sveinbjörg
Erla, sambýlismaður Claus
Skovmosen, barn hennar er
Hrafnkell Már. b) Sigríður K.
Maki Karsten
Storm. Þeirra börn
eru Kristján og
Cornelius, og c)
Guðmundur Unnar,
sambýliskona hans
er Jeanette Tand-
rup. Sonur Krist-
jáns er Ólafur
Þórður. Maki er
Guðrún Sólveig.
Þeirra börn: Gabrí-
el Óli, Margrét Líf og Hákon
Dan. 2) Ingunn Margrét, f.1957.
Maki Leó Pálsson. Þeirra börn:
a) Þorleifur Fannar. Börn hans
Óskar Leó, Ernir Ingi og Karl Ís-
ar. b) Unnur Ósk. 3) Sigurbjörg,
f. 1959. Maki Sölvi Bragason.
Barn Sigurbjargar: a) Oddbjörg
Kristjánsdóttir. Maki Ægir Örn
Símonarson. Börn þeirra eru Sig-
urbjörg Ósk og Guðmundur Örn.
Barn Ægis: Stefán Kári. Barn
Sölva: Rannveig Ósk 4) Sigþór, f.
1967. Maki Aðalheiður Gylfadótt-
ir. Þeirra börn: a) Gylfi Þór, sam-
býliskona Elísabet Albertsdóttir
og barn þeirra Aron Mikael. b)
Dagbjört Heiða.
Útförin fer fram frá Digranes-
kirkju í dag, 6. september 2018,
klukkan 13.
Elsku Sigga okkar, á kveðju-
stund hvarflar hugurinn til baka.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.
Það hefur fækkað ört í okkar
stóra systkinahópi sem áður taldi
níu. Það var oft glatt á hjalla í
Sandgerðinni, litla húsinu okkar
á Suðureyri.
Áttum við skemmtileg og ynd-
isleg ár og það var gaman að alast
upp í litla þorpinu okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Guð blessi þig og við þökkum
samfylgdina.
Þínar systur,
Dagrún, Sólveig, Karlotta
og Soffía.
Sigríður
Kristjánsdóttir