Morgunblaðið - 27.09.2018, Blaðsíða 54

54 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2018
✝ Unnur Rann-veig Halldórs-
dóttir fæddist á
Ísafirði 17. apríl
1945. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 17.
september 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Halldór
Halldórsson
bankastjóri, f. 27.
nóvember 1900, d.
5. desember 1949, og Liv Ingi-
björg Ellingsen, f. 5. janúar
1910, d. 17. mars 1967. Syst-
kini hennar voru Bergljót
starfsmaður utanríkisþjónustu
Bandaríkjanna, þau skildu
einnig.
Börn Halldórs og Sifjar
Svavarsdóttur eru Kári, Logi
og Máni, f. 23.4. 2001. Eigin-
kona Halldórs er María Hall-
dórsdóttir. Börn Bryndísar eru
Sandra Liv, f. 1996 , Jón Gísli,
f. 2000, faðir Sigurður Gísla-
son, Victoria Liv, f. 2010, og
Benjamín Örn, f. 2011, faðir
Jón Þórhallsson.
Eftir grunnskólanám lærði
Unnur hraðritun í London og
stundaði verslunarnám í Bodö í
Noregi. Hún starfaði síðan við
ýmis skrifstofustörf, m.a. hjá
Sjónvarpinu, Flugleiðum, Úr-
vali-Útsýn og Stjórnunarfélagi
Íslands.
Útförin fer fram í Kópavogs-
kirkju í dag, 27. september
2018, klukkan 13.
María, f. 1936, Ótt-
ar Pétur, f. 1937,
d. 1992, Inga
Kristjana, f. 1939,
Hildur Björg, f.
1947, og Friðrik
Steinn Kristjáns-
son, sammæðra, f.
1956.
Fyrri maður
Unnar var Martin
Max Meyer og
börn þeirra eru
Bryndís Liv Meyer, f. 1969, og
Halldór Gerhard Meyer, f.
1970. Þau skildu. Seinni maður
Unnar var Albert E. Schrock,
Elsku mamma, það er skrítið
að þú sért farin á vit annarra
ævintýra og ég fái ekki að vera
hluti af því. Það er gott að þú
fékkst hvíldina eftir langvarandi
veikindi og þú ert örugglega á
góðum stað. Við systkinin áttum
viðburðaríkan tíma með þér, þú
varst svo sjálfstæð og sterk og
barst þig með svo mikilli reisn.
Ég man þegar ég var lítil
hugsaði ég vá er þetta mamma
mín? En líf þitt var erfitt, mikil
líkamleg og andleg veikindi.
Þrátt fyrir það varst þú svo
mikil fyrirmynd. Bernskuárin
okkar systkinanna voru eitt æv-
intýri. Ekki eins og maður les í
bókunum heldur sem við feng-
um að upplifa á eigin skinni. Og
ekkert smáræði. Við fluttum úr
Háaleitishverfinu til Washington
D.C. Þaðan til Tyrklands og svo
fór mamma með Albert til Sene-
gal og Pretoriu í Afríku. Við
fengum að upplifa að heimurinn
væri aðeins stærri heldur en
litla Ísland. Við lærðum að
bjarga okkur í allt annarri
menningu og kringumstæðum.
Snemma lærði ég að trúa á það
góða í alls konar aðstæðum. Ég
lærði að það er bara á mann
sjálfan að treysta þegar upp er
staðið og oft er maður einn. Þú
varst frábær fyrirmynd, ólst
okkur systkinin upp af mikilli
hörku; agaður kærleikur. Samt
svo blíð og góð.
Þegar ég var yngri hélt ég að
ég myndi hafa endalausan tíma
með þér. Svo fór tíminn að
styttast og við áttum margar
stundirnar í lokin sem voru bara
þögn. En minningarnar lifa. Og
Guð minn góður hvað við eigum
margar minningar um þig, alls-
konar, broslegar, skemmtilegar,
erfiðar og góðar. Þegar við
bjuggum á Hjarðarhaganum
áttum við tímabil þar sem við
systkinin vorum vakin snemma
á morgnana til fara ýta Skod-
anum í gang niður brekkuna.
Okkur fannst það ekkert nema
sjálfsagt og alltaf svo gaman
þegar hann loksins hrökk í
gang. Það var svo mikið líf og
fjör í kringum okkur og þetta
ævintýri okkar var á svo mikilli
hraðferð að það var eins gott að
vera með á nótunum. Mamma
var alltaf með allt á hreinu en
við systkinin gátum verið svolít-
ið utan við okkur. Örugglega
með athyglisbrest á háu stigi.
Ég gleymi því aldrei þegar við
systkinin vorum svo flutt hingað
heim, við áttum bókað flug til
Senegal. Við byrjuðum á að
læsa okkur úti, fenginn var
lyklasmiður, áttum eftir að
sækja passana um morguninn,
flugum til Parísar. Misstum af
fluginu frá París til Senegals,
þurftum að láta bólusetja okkur
í París en á leiðarenda komumst
við.
Mamma, þú varst hrikalega
skemmtileg og dásamlegt að það
skuli ekki allir vera eins. Þú
hafðir kjark til að vera öðruvísi
á köflum. Gast farið þínar eigin
leiðir, þrjósk og þver. Svona var
þetta bara. Þrátt fyrir erfið lík-
amleg veikindi, áföll og miklar
þjáningar, vantaði ekki húmor-
inn og blíðuna. Svo fallegt
hjarta sem lifir með mér um
ókomin ár.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma mín.
Tárin streyma í stríðum straumum
Hvað geri ég ég án þín, elsku
mamma mín
Hvernig get ég lifað út daginn?
Allt svo tómlegt hér án þín!
Ég veit að þú munt yfir mér vaka
verða mér alltaf nær
þú varst og ert alltaf mér best
Elsku móðir mín kær.
(Katrín Ruth)
Bryndís Liv Meyer.
Ver þú sæl, elsku litla rós – systir
mín!
Sumarið er horfið – langt á braut.
Allir söngfuglar þess eru horfnir.
(Jóhann Jónsson)
Nú þegar haustar og farfugl-
arnir fljúga á brott kveður Unn-
ur systir mín þetta líf og fer í
ferðina sem við öll munum fara
fyrr eða síðar.
Við vorum sex systkinin, tveir
bræður og fjórar systur, og var
ég næst á eftir Unni í röðinni.
Eins og títt var í barnmörgum
fjölskyldum þurftum við Unnur
að deila herbergi saman. Og
eins og oft vill vera gekk á ýmsu
í sambúðinni en þetta var líka til
að styrkja böndin enda var kært
á milli okkar alla tíð.
Unnur var hávaxin, sterk-
byggð og glæsileg kona. Hún
var gegnheil, skemmtileg og víð-
lesin. Hún átti gott með að læra
en þurfti að hverfa frá námi í
MR vegna veikinda. Hún
greindist með sjaldgæfan rist-
ilsjúkdóm og fór móðir okkar
með hana til London í uppskurð.
Þessi sjúkdómur gerði vart við
sig með hléum, mestan hluta
ævinnar.
Unnur fór síðar til náms í
verslunarfræðum í Bodö í Nor-
egi og lærði síðar hraðritun í
Minneapolis.
Unnur var lengst af einstæð
móðir tveggja barna og vann oft
myrkranna á milli til þess að ná
endum saman. Hún vann sem
ritari m.a. hjá Sjónvarpinu,
Flugleiðum, Úrvali-Útsýn og
Stjórnunarfélagi Íslands. Það
var ekki hægt annað en dást að
því hversu dugleg og atorkusöm
hún var í sínum störfum.
Unnur var tvígift og með
seinni manni sínum, sem starf-
aði í bandarísku utanríkisþjón-
ustunni, bjó hún um áratug er-
lendis, m.a. í Tyrklandi,
Senegal, S-Afríku og Bandaríkj-
unum. Hún naut þess að kynn-
ast þar framandi menningar-
heimum. Mér eru alltaf
minnisstæðir dagar sem við
hjónin áttum með Unni þegar
hún bjó í Washington, þar var
hún öllum hnútum kunnug. Hún
tók á móti okkur og ók með okk-
ur um borgina og sýndi okkur
allt það markverðasta.
Undanfarin þrjú ár þurfti
Unnur að takast á við illvígan
sjúkdóm. Það var aðdáunarvert
að fylgjast með þrautseigju
hennar og æðruleysi í veikind-
unum. Það er óskiljanlegt
hvernig henni tókst, helsjúkri,
að vera heima eins lengi og raun
bar vitni.
Börnin hennar, Bryndís og
Halldór og fjölskyldur þeirra,
reyndust Unni vel í veikindum
hennar og sendi ég þeim og
barnabörnunum innilegar sam-
úðarkveðjur. Einnig stóðu vin-
konur hennar, Auður frænka og
Sigrún, vel við bakið á henni all-
an tímann sem hún var veik.
Unnur var sátt við að fara og
hvíldinni fegin.
Guð blessi minningu Unnar
systur.
Hildur Björg.
Elskuleg systir mín, Unnur
Halldórsdóttir, er látin úr
krabbameini eftir langvarandi
og erfið veikindi. Hún tókst á
við sjaldgæfan sjúkdóm (Peutz-
Jeghers syndrome) gegnum árin
og var hún aðeins 16 ára þegar
einkennin urðu fyrst ljós. Þá var
hún í þriðja bekk í Menntaskól-
anum í Reykjavík og var lögð
inn á spítala vegna blóðleysis.
Leit hófst að ástæðunni.
Efir sex mánaða legu á borg-
arsjúkrahúsinu Heilsuverndar-
stöðinni við Barónsstíg var hún
send á Hammersmith-spítala í
London og skorin upp. Fundust
þá smáæxli í mjógirni, sem
blæddi úr, og hluti af görn var
fjarlægður. Þetta var einn af 17
uppskurðum sem hún gekkst
undir. En sjúkdómur þessi veld-
ur því að æxli vaxa í mjógirni og
þegar þau stækka loka þau
görninni og þá er bráðaupp-
skurður nauðsynlegur. Þetta var
mesti ógnvaldur sem hún þurfti
að lifa við og sem fáir kunnu skil
á þá enda tíðnin talin 1 á móti
milljón. Í dag er tíðni sjúkdóms-
ins sögð 1 á móti 300 þúsund.
Önnur sjúkdómseinkenni frá
fæðingu eru brúnir blettir á
vörum.
Unnur var bókhneigð, las
góðar bókmenntir, tónlistargáfa
hennar einstök og hún var heim-
spekingur sem sífellt var að
gera sér grein fyrir tilverunni.
Lífshlaup hennar var, þrátt fyrir
ævilanga vanheilsu, viðburða-
ríkt.
Með fyrri manni sínum, Mart-
in Meyer, eignaðist hún tvö ynd-
isleg börn, Halldór og Bryndísi
Liv, og barnabörnin eru orðin
sjö.
Seinni maður Unnar var Al-
bert Schrock, starfsmaður í ut-
anríkisþjónustu Bandaríkjanna.
Þau bjuggu víðsvegar um heim-
inn ásamt börnum Unnar af
fyrra hjónabandi. Þau voru í
Washington DC í Bandaríkjun-
um, í Izmir í Tyrklandi, seinna í
Senegal í Afríku og í Pretoria í
Suður-Afríku.
Unnur var heimsborgari, sem
talaði mörg tungumál og þar á
meðal reiprennandi tyrknesku.
Hún var hávaxin og grönn, bar
sig eins og drottning. Innri ró
og æðruleysi einkenndi hana og
hún var því vinamörg. Missir
okkar allra er mikill því ynd-
islegri mannveru er varla að
finna. Fari hún í friði og Guð
vaki yfir henni. Unnur trúði á
annað líf, efaðist aldrei. Með
söknuði kveð ég elsku systur
mína um leið og ég votta börn-
um og barnabönum hennar mína
dýpstu samúð.
Bergljót systir.
Ég kveð þig, hugann heillar minnig
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðarstund,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.)
Það leið nákvæmlega eitt ár
og einn dagur á milli komu okk-
ar Unnar Halldórsdóttur í þenn-
an heim. Þrátt fyrir að vera í
sama í stjörnumerkinu vorum
við mjög ólíkar, en okkur samdi
alveg ljómandi vel og ég man
ekki til að við höfum nokkurn
tíma rifist.
Það líkaði öllum við Unni, hún
var þannig manneskja. For-
dómalaus, afslöppuð, þrautseig,
ljúf í lund og mjög gestrisin,
hún talaði ekki illa um náung-
ann og tók fólki eins og það er.
Svo var hún falleg, há og grönn,
göngulagið tignarlegt.
Kynni okkar hófust fyrir
rúmlega 40 árum er við unnum
báðar hjá Flugleiðum, en sam-
einingu Loftleiða og Flugfélags
Íslands var þá nýlokið. Það var
líf og fjör hjá hinu nýstofnaða
félagi og lengi eftir sameiningu
mátti heyra „vinnur hjá okkur“
eða „vinnur hjá hinum“ þegar
rætt var um ýmis mál sem
snertu starfsmenn hins nýja fé-
lags. Hún kom frá „okkur“ og
ég frá „hinum“. Þetta breyttist
hratt og fyrr en síðar voru allir
orðnir Flugleiðastarfsmenn.
Þetta voru skemmtileg ár. Góðir
vinnufélagar sem einnig hittust
stundum utan vinnu og gerðu
sér glaðan dag. Þarna var lagð-
ur grunnur að okkar vináttu
sem stóð til hinstu stundar. Oft
hittumst við ekki í langan tíma,
en þegar það svo gerðist, var
það eins og við hefðum sést í
gær og þráðurinn tekinn upp
þar sem frá var horfið.
Á Flugleiðaárunum var Unn-
ur nýorðin einstæð móðir og lít-
ið um peninga. Þegar buddan
var tóm varð samt að redda salti
í grautinn og vinnufélagarnir
léttu undir með smáláni, svo
komu mánaðamót og hún skilaði
lánsfénu samviskusamlega.
Svona gekk þetta upp. Þetta
voru hennar aðstæður og það
tók því ekki að fjargviðrast yfir
því. Máltækið „þetta reddast“
átti hún með rentu.
Unnur átti við talsvert heilsu-
leysi stríða allt frá unga aldri.
Hún sigraðist á flestu og átti
löng tímabil þar sem hún naut
sín vel. Albert, seinni maður
hennar, var í bandarísku utan-
ríkisþjónustunni og bjó hún með
honum í Washington DC, Izmir,
Pretoríu og Senegal. Á þessum
stöðum fengu vinir og fjölskylda
herlegar móttökur og ekkert var
til sparað við að skemmta gest-
unum.
Fyrir tveimur vikum hittumst
við í síðasta sinn og áttum afar
ljúfa stund. Henni leið alveg
bærilega og var vel spjallfær.
Við rifjuðum upp margt sem við
höfum brallað saman og hlógum
dátt. Ferðin til Hawaii, samvera
og ferðalög í Tyrklandi og Suð-
ur-Afríku. Eilífðarmálin bar
einnig á góma án þess að nein
niðurstaða fengist, enda ekki á
okkar valdi.
Þegar ég svo kvaddi sagði
hún: „Nú ætla ég að sofa vel og
fá mér göngutúr í fyrramálið.“
„Ekki málið,“ svaraði ég,
„hringdu bara“. Það varð ekkert
af þessum áformum, því rúmum
sólarhring síðar var hún lögð
upp í lokaferðina. Ég votta
börnum hennar Bryndísi Liv og
Halldóri og fjölskyldu hennar
samúð mína.
Far þú í friði, kæra vinkona.
Sigrún Hlín.
Unnur
Halldórsdóttir
Ástkær faðir minn, sonur, bróðir og frændi,
GUÐJÓN VÍDALÍN MAGNÚSSON,
lést mánudaginn 10. september.
Útför hans fer fram frá Landakirkju
laugardaginn 29. september klukkan 14.
Blóm og kransar eru vinsamlegast
afþakkaðir, þeim sem vilja minnast hans
er bent á Kraft, stuðningsfélag ungs fólks með krabbamein.
Tómas Ingi Guðjónsson
Magnús S. Magnússon Sigurlína Sigurjónsdóttir
Signý Magnúsdóttir Hermann Guðmundsson
Birgir Magnússon Guðný Ósk Guðmundsdóttir
Magnús S. Magnússon
og fjölskyldur
Eiginmaður minn, ástvinur, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
LÚÐVÍG A. HALLDÓRSSON,
fv. skólastjóri í Stykkishólmi,
lést í faðmi fjölskyldunnar miðvikudaginn
19. september.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju föstudaginn 28. september
klukkan 15. Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir. Þeim
sem vilja minnast hans er bent á að styrkja Alzheimersamtökin.
Guðrún R. Kristjánsdóttir Guðrún I. Árnadóttir
Grétar F. Jakobsson Guðrún H. Hjálmarsdóttir
Lára Lúðvígsdóttir Sigurður G. Guðjónsson
Halldór Lúðvígsson Margrét Sigurðardóttir
María R. Lúðvígsdóttir Björgvin G. Sigurðsson
afa- og langafabörn
Faðir okkar og tengdafaðir,
STEFÁN KEMP,
Skagfirðingabraut 23,
sem lést þriðjudaginn 4. september, verður
jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju
föstudaginn 28. september klukkan 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elísabet Kemp Jón F. Hjartarson
Helga Kemp Jean Gudeman
Kristbjörg Kemp Guðni Kristjánsson
Birna Kemp Ragnar G. Þórðarson
Ástkær eiginkona mín og besti vinur,
VIKTORIYA SEMINA OLEGOVNA,
lést 12. september.
Útför hennar fer fram frá Húsavíkurkirkju
laugardaginn 29. september klukkan 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
Arnar Berg Grétarsson
Elskuleg eiginkona mín, móðir, amma og
langamma,
INGIBJÖRG EÐVARÐSDÓTTIR,
lést á öldrunarheimilinu Lögmannshlíð 24.
september. Útför hennar fer fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Gunnlaugur Kárason
og fjölskylda
Elskulegur sonur minn
KENNETH PÁLL PRICE
andaðist þriðjudaginn 11. september.
Jarðarför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Aðalheiður Þórhallsdóttir