Litla tímaritið - 01.06.1929, Blaðsíða 15

L I T L A
T í M A R I T I Ð
, „Þið eruð níðingar, allir karlmenn!
Eg vildi að ég gæti brennt ykkur alla í
einum ofni eða höggvið ykkur sundur.
Ef einhver ykkar væri að deyja skyldi
ég hrækja í munn honum og ekki kenna
agnarögn í brjósti um hann. Auðvirði-
legar moldvörpur. Þið smjaðrið og sleikið
og dillið rófunum eins og flaðrandi hundar,
og við heimskar konur gefum okkur ykkur
á vald og þá er úti um okkur. Strax
troðið þið okkur undir fótunum . . .
vesælu slæpingjar!'1
Hún krossbölvaði, en það !á enginn
kraftur, engin illgirni, ekkert hatur til
þessara „vesælu slæpingja" í bölbænum
hennar. Málfærið samsvaraði engan veg-
inn efninu; það var rólegt og raddbrigðin
fjarskalega fábreytt.
Samt hafði allt þetta dýpri áhrif á mig
en hinar snjöllustu bölsýnisbækur og ræð-
ur, sem ég þegar hafði lesið allmikið
af og Ies enn í dag. Þetta var auðvitað
af því, að angist deyjandi manns er langt
um eðlilegri og stórfenglegri en hinar
nákvæmustu Iýsingar á dauðanum.
Eg var í sannleika vesæll — frekar
vegna kuldans en orða félaga míns. Ég
stundi lágt og nísti tönnum.
13