Litla tímaritið - 01.06.1929, Blaðsíða 52

I 1 T L A
T I M A R I T I Ð
hrörlegu vögnum, sem aðeins sjást að
næturlagi, eins og þeir skömmuðust sín
á daginn fyrir vesaldóm sinn.
Vagnstjórinn ók þeim heim til þeirra,
í Rue des Martyrs. Þunglyndislega gengu
þau upp. Nú var gleði hennar lokið. Og
hann hugsaði um, að klukkan tíu næsta
dag ætti hann að vera í stjórnarráðinu.
Hún fór úr yfirhöfninni, sem hún hafði
varpað yfir herðar sér, og gekk fram
fyrir spegilsins, til þess að sjá sig enn
einu sinni í öllu skrautinu. Allt í einu
rak hún upp óp. Djásnið var horfið.
„Hvað er að þér?“ spurði maður
hennar, sem þegar var hálfnaður með
að fara úr fötunum.
Hún snéri sér óttaslegin að honum.
„Ég hef ... ég hef ... ég hef týnt
hálsdjásni frú Forester".
Hann þaut upp af stólnum.
„Hvað segirðu? ... hvernig í ósköp-
unum hefur það atvikazt? ... Það er
ómögulegt. ...“ Og svo leituðu þau í fell-
ingum kjólsins og kápunnar, allsstaðar.
En þau fundu það ekki.
„Értu viss um, að þú hafir haft það,
þegar þú fórst út úr danzsalnum?"
„Já, ég handlék það úti í anddyrinu",
50