Litla tímaritið - 01.06.1929, Blaðsíða 38

L 1 T L A
T í M A R I T I Ð
uppruna sinn í því, að fyrir mörgum ár-
um hafði hann, á vissu tímabili, mikið
hugsað um að stytta sér aldur. Það var
þegar Kristján þóttist viss um, að Katrín,
sem nú var konan hans, mundi alls ekki
vilja hafa neitt saman við hann að sælda.
Seinna hafði hann þakkað forsjóninni
fyrir, að hann fór sér ekki að voða. Þá
var hann um tvítugt og allt lífið fram
undan. Margar gleðistundir hafði hann lifað
síðan. En nú var hann hátt á fimmtugs-
aldri og ekkert annað en gleðisnautt líf
eða dauði blasti við honum.
Mikið hafði hann hugsað um, hvort
Iífið væri sér í rauninni svo óbærilegt,
að hann gæti ekki lifað því lengur. En
því meir sem hann hugsaði um þetta,
því verra virtist honum ástandið vera.
Var það ekki algerlega óþolandi, þegar
Katrín sagði upp yfir alla í fermingar-
veizlu dóttur þeirra, að Kristján skildi
ekki nokkurn skapaðan hlut, af því að
hann væri svo vitlaus. Og varla leið sá
dagur, að hún hreytti ekki meira eða
minna ónotum í hann. I seinni tíð hafði
hún jafnvel núið honum því um nasir,
að hann væri svo aumur, að hann gæti
ekki einu sinni gefið henni fyrir almenni-
36