Heimsmynd - 01.04.1990, Page 54

Glæsilegt úrval af úrum,
klukkum og loftvogum,
ennfremur gull og
silfurvörum. Önnumst
viðgerðir á allskonar
klukkum og úrum.
Sérsmíðum gler á allar
tegundir úra.
Póstsendum.
VEUUSUNDI 31), v/Hallærisplan
S: 13014
alva Ósk er meyja og segist vera óskaplega smámunasöm og jarð-
bundin en námið í leiklistinni hafi þó hjálpað til að losa hana að-
eins frá jörðinni. Hún er náttúrubarn og saknar Eyjanna sinna
mikið, á bágt með að þola þá fólksmergð sem fylgir borgarlífinu,
vill geta upplifað samruna við náttúruna án þess að annað fólk sé
að flækjast fyrir henni á meðan. Þó segist hún vera mikil fé-
lagsvera, enda yngst í hópi sex systkina. Hún segist nærast á vin-
um og kunningjum og passa sig á því að láta kunningjahópinn
ekki takmarkast við leikhúsfólk: „Leikurum hættir svo til að finn-
ast það sem þeir eru að gera nafli alheimsins og gleyma að vera í
tengslum við það sem er að gerast í lífinu utan leikhússins,“ segir
hún. Leikhúsmál eru þó eflaust tíðrædd á hennar heimili því sam-
býlismaður hennar, Andri Örn Clausen, er líka leikari. Hún
kynntist honum þegar hún var í inntökuprófinu í Leiklistarskól-
ann og segir það mikla stoð að búa með einhverjum sem þekki leikhúsheiminn
af eigin raun, skilji hvað það er sem leggja þarf á sig til að ná árangri. „Það líta
svo margir á leiklistina sem einhvers konar leik,“ segir hún, „halda að það sé
minnsta mál í heimi að labba inn á svið og fara með einhvern texta. Foreldrar
mínir voru mótfallnir því að ég gerði leiklistina að ævistarfi, fannst alveg nóg
að hafa hana sem áhugamál. En það er ekki nóg. Leikhúsið er allt mitt líf og
meðan ég fæ að leika er ég alsæl.“
Hún segist ekki eiga nein draumahlutverk, hún sé ný í greininni og óreynd
og langi til að prófa allt. „Þó verð ég að viðurkenna að dramatísk hlutverk
höfða meira til mín en grínhlutverk, kannski af því að ég held að ég sé færari
um að takast á við þau.“
Þegar Elva Ósk var lítil dreymdi hana um að verða búðarkona, en þegar til
alvörunnar kom stóð valið á milli leiklistarinnar og læknisfræði: „Ég vann eitt
sumar á skurðstofum Landspítalans og varð alveg heilluð. Það er ákveðið mál
að í næsta lífi ætla ég að verða skurðlæknir." Dulspeki og spíritismi heilla hana
mikið og hún er nýinnrituð í Sálarrannsóknarfélagið. Hún er forvitin og vill
vita hvað býr að baki hlutunum, sættir sig ekki við það svar að „þetta sé bara
svona." Þessi forvitni hjálpar henni í leiklistinni, hún segist kafa ofan í pers-
ónurnar, reyna að ímynda sér fortíð þeirra og lífsreynslu, fara inn í þær og
gera að sínum. „Bæði Aðela og Malla eru ofsalega ólíkar mér, hvor á sinn
hátt. Þær eru algjörar andstæður og minn persónuleiki liggur þar einhvers
staðar mitt á milli. En það er mjög þroskandi að þurfa að lifa sig inn í svona
ólíkar persónur, maður verður víðsýnni og skilur manneskjurnar betur."
argir ungir leikarar upplifa viðskilnaðinn við skólann sem
hálfgert áfall, finnst þeir standa einir og varnarlausir í
grimmum heimi, en Elva Ósk hefur ekki fundið fyrir því.
„Ég hef verið heppin," segir hún, „ég hef haft nóg að gera
alveg síðan ég útskrifaðist. Ég óttast ekki samkeppnina og
atvinnuleysið, þótt auðvitað sé að mörgu leyti óþægilegt að
vita ekkert hvort maður hefur vinnu næsta ár. En það þýð-
ir ekkert að vera svartsýnn og ef mér tekst að vera heiðar-
leg, einlæg og samkvæm sjálfri mér óttast ég ekkert. Það er
svo auðvelt að ofmetnast í þessu starfi og margir sem koma
út úr skólanum gera þá skissu að halda að þeir viti þetta
allt og kunni og geti. Það er algjör misskilningur. Við erum
rétt að byrja á þessari braut og ég skammast mín ekkert
fyrir að þiggja ráð frá eldri leikurum og læra af því að
vinna með þeim. Auðvitað byggir maður alltaf á sinni eigin persónu og það
skiptir miklu að halda sínum persónuleika. Það er ekkert gaman að vera í leik-
húsinu ef maður er eins og allir hinir. En leikarinn má aldrei staðna. Hann
verður að vera opinn fyrir öllu og alltaf tilbúinn að þróa sig áfram. Annars
verður hann klisja og það er ekkert ömurlegra en að sjá fólk endurtaka sig á
sviðinu ár eftir ár.“
Enn sem komið er þarf Elva Ósk ekki að hafa áhyggjur af endurtekning-
unni, en hún viðurkennir að það sé viss hætta á því að leikstjórar læsi fólk inni
í ákveðnum týpum. „Ég yrði galin ef það ætti að fara að festa mig í hlutverki
heimsku ljóskunnar til dæmis, en sem betur fer hafa þau hlutverk sem ég hef
fengið hingað til verið mjög ólík og ég vona að það haldi áfram. En ég er opin
fyrir öllu og allt kemur til greina.“D
M
54 HEIMSMYND