Litli Bergþór - des. 2017, Blaðsíða 17

Litli-Bergþór 17
dökkhærður en var örugglega kominn á aldur
því að hann var kominn með gráar strípur eða
kannski var þetta bara tískan í Frakklandi? Hann
var frekar lágvaxinn og á honum sást að honum
fannst greinilega gott að borða.
Ég fann að tíminn leið hægt og maginn í mér
öskraði af hungri. Ég var svo svöng að ég var
byrjuð að naga á mér varirnar. Það var allt dimmt,
en allt í einu varð allt himinbjart. Einhver opnaði
litlu hurðina á kompunni og stelpu, á aldur við
mig, var hent inn. „Hver ert þú“ sagði ég með
titrandi röddu, hún svaraði ekki. „Hver er þetta?“
hugsaði ég. Hún sat bara þarna og þagði. En ég
var svo skelkuð að ég fattaði ekki að ég væri að
tala íslensku í Frakklandi, svo ég spurði hana á
ensku hver hún væri. Hún sagðist heita Linda og
vera frá Svíþjóð. Þarna rann allt upp fyrir mér,
þetta var stelpan sem hafði leigt íbúðina á undan
mér, en hvarf sporlaust fyrir 3 mánuðum.
Ég hefði átt að hlusta á Láru.
Skrefið
Höfundur: Matthías Emil Lindum Óttarsson
Þarna ligg ég í vegkanti um miðja nótt og hugsa
með mér; hvað ég gerði vitlaust, hvað hafi
eiginlega gerst og hvers vegna ég ligg þarna.
Það er föstudagur og mikil rigning. Það stendur
maður undir þakrennunni á bílskúrnum. Hann er
klæddur frakka og með hatt og hann
kveikir í vindli á meðan bíllinn hans
hitar sig. Þessi maður er ég. Þetta
er síðasti vindillinn í pakkanum og
ég velti því fyrir mér hvort ég eigi
að koma við í sjoppunni og kaupa
fleiri. Ég sleppi vindlinum og traðka
á honum. Ég stíg inn í bílinn, tek
handbremsuna af og læt hann renna
niður gangstéttina, skipti í fyrsta
og keyri af stað. Ég er á leiðinni
í kirkjugarðinn. Það er minnst
klukkutíma leið svo ég stoppa á
Olíuverslun Íslands og kaupi mér
kalda kók í gleri og vindla til að
njóta á leiðinni. Það er farið að halla
af degi og kirkjan birtist handan hlíðarinnar. Ég er
á meiri hraðanum, ég legg bílnum á malarplanið
við hliðina á bíl prestsins og öðrum rauðum sem
ég hef ekki séð áður, með svart húdd. Ég labba
niður mjóan veg að gröf bróður míns og legg
flösku, fulla af konjaki við steininn. Ég man eftir
því hvað honum fannst þetta gott konjak, en ég hef
aldrei náð því niður. Í þeirri hugsun heyri ég hátt
hljóð eins og skell eða byssuskot. Eftir dágóða
stund birtist maður labbandi úr gráleitri kirkjunni í
svörtum klæðnaði. Hann labbar mjög skringilega,
svipað og Bubbi Morthens hefði skitið í sig. Hann
dregur á eftir sér svartan ruslapoka. Hann dregur
hann niður að nýrri gröf sem hefur aðeins verið
lokað nýlega því það er enn ekki gróið í sárið og
skóflurnar og grafan eru enn þarna. Maðurinn
hendir pokanum frá sér og tekur upp skóflu og
byrjar að grafa. Ég velti því fyrir mér hvað geti
verið í pokanum þangað til ég sé hendi stingast út
úr honum. Ég stífna algjörlega upp. Svartklæddi
maðurinn er enn að moka holuna,
svo ég laumast burt á meðan hann sér
ekki til. Ég byrja að læðast í burtu.
Það er þá sem hlutirnir verða erfiðir,
karlinn sér mig. Ég byrja að hlaupa
eins hratt og ég get með svartklædda
manninn rétt á eftir mér. Ég er fljótur
á bílaplanið og upp í bílinn. Ég set
lykilinn í og sný eins hörkulega og
ég get, tek hann úr handbremsu, set í
annan gír og spóla möl yfir helvítið.
Maðurinn stekkur upp í rauða
bílinn og brunar á eftir mér. Ég er á
öðru hundraðinu niður litla, grýtta
malarveginn. Malarvegurinn er sirka
þrír kílómetrar. Þegar vegurinn endar
tek ég snögga beygju upp á aðalveginn, skipti yfir
í fimmta gír og bruna langt á undan kvikindinu.
Hann er samt ekki lengi að ná mér aftur og nú er
hann orðinn pirraður og byrjar að skjóta á eftir
mér. Ég hef aldrei séð annað eins, hann hallar
sér út um gluggann á ryðgaða og sífellt hikstandi
Fordinum. En nú sé ég endann fyrir mér, maðurinn
er kominn upp að hliðinni á bílnum mínum. Hann
tekur gífurlega í stýrið til hægri og sendir mig
fljúgandi af veginum. Svo þarna ligg ég í vegkanti
um miðja nótt og hugsa með mér hvað ég hafi gert
vitlaust, hvað hafi eiginlega gerst og hvers vegna
ég liggi þarna. Maðurinn stígur út úr Fordinum
sínum, labbar að mér og ...