Litli Bergþór - des. 2017, Blaðsíða 16

16 Litli-Bergþór
Íbúðin
Höfundur: Unnur Kjartansdóttir
„Þá er það klárt, hér eru lyklarnir.“ Ég þakkaði
fyrir og skutlaði lyklunum í vasann og hljóp út
í bíl, kveikti á útvarpinu og dreif mig af stað
því að ég vissi að Lára beið eftir
mér. „Loksins“ sagði Lára þegar ég
opnaði hurðina. „af hverju varstu
svona lengi ?“ „Æææ, ég náði í
lyklana að íbúðinni í leiðinni.“ Sagði
ég og settist á eldgamlan kollinn sem
var alveg að detta í sundur. „Var ég
ekki búin að segja þér að það væri
ekki góð hugmynd að kaupa hana“,
sagði Lára með pirrandi röddu.
„Lára þú veist að ég trúi ekki á allt
þetta bull sem að allir eru að segja
um þessa íbúð. Finnst þér líklegt að
þessi stelpa þarna hafi horfið vegna
þess að hún átti heima í þessari íbúð“
sagði ég ákveðin. „Ókei“ sagði Lára,
„en það þýðir ekki að koma grenjandi til mín ef
það gerist eitthvað.“ „Það er ekkert að fara að
gerast Lára, þetta verður allt í lagi.“
Það var gott að vera komin heim í nýju íbúðina
mína. Ég settist í sófann og kveikti á sjónvarpinu. Ég
sofnaði í smá stund, en heyrði svo útidyrahurðina
skellast. Mér brá og stóð snöggt upp úr gráum
sófanum sem ég keypti í nytjamarkaðinum, því
hann var ódýr og sá varla á honum. Ég hljóp inn
í herbergið mitt. Peran virtist vera sprungin því
það var allt dimmt og rofinn virkaði ekki. „Æj,
þetta er örugglega bara vindurinn“ sagði ég við
sjálfa mig og kíkti út um gluggann, en trén voru
alveg grafkyrr, það var blankalogn. „Vá, hvað
er ég að hugsa, það er ekki eins og
það sé einhver hérna inni“, hugsaði
ég og rölti aftur inn í stofu, settist
í sófann og hélt áfram að horfa á
glænýja flatskjáinn minn, en allt í
einu slokknaði á sjónvarpinu. Ég sá
andlit speglast á skjánum. Ég sneri
mér við en allt í einu varð allt svart.
Ég vaknaði með mikinn höfuðverk.
Ég leit í kringum mig, ég vissi ekkert
hvar ég var, ég reyndi að standa upp
en ég gat það ekki. Ég heyrði raddir
koma nær og nær og allt í einu stóð
maður fyrir framan mig. Hann tók í
ermina á peysunni minni. Ég kippti
hendinni að mér og peysan rifnaði.
Svo tók hann í höndina á mér og reif mig upp.
Hann babblaði eitthvað á frönsku sem ég skildi
ekkert í þótt ég væri búin að búa hér í hálft ár,
en auðvitað svaraði ég ekki, svo hann henti mér
inn í litla kompu sem ég gat varla hreyft mig í.
Ég var að fara á taugum. Hvar var ég? Hvernig
gerðist þetta? Ætlaði þessi maður að gera eitthvað
við mig?
Ég reyndi að róa mig niður, en á meðan var ég
að reyna að muna hvar ég hefði séð þennan mann
áður, því að ég kannaðist svo við hann. Hann var
Smásögur frá nemendum
Bláskógaskóla í Reykholti
Nemendur í 9. og 10. bekk Bláskógaskóla í Reykholti fengu það verkefni að skrifa smásögu í
íslensku fyrr í haust. Þau unnu þessar sögur eftir leið sem kölluð er: Skrifað í skrefum og nýtist
hún mjög vel og ekki síst fyrir þá sem eru að stíga sín fyrstu skref fram á ritvöllinn. Fyrst er
unnið með hugmynd eða atburð sem getur átt sér stað, næst er spáð í hvernig persóna getur lent
í slíkum aðstæðum. Þá er unnið með hvaða sjónarhorn höfundurinn hefur og hvort lýsingar
eiga að vera beinar eða óbeinar og svo má lengi telja. Það er skemmst frá því að segja að allir
nemendur skrifuðu læsilegar og skemmtilegar sögur og komu sjálfum sér og kennaranum á
óvart með miklum framförum í ferlinu.
Aðalheiður Helgadóttir, grunnskólakennari Bláskógaskóla