Gríma - 24.10.1932, Qupperneq 18

ie ÞÁTTUR ÁP JÓHANNESI STERKÁ
löttu hann þess, því að illt orð fór jafnan af duggur-
um og þóttu þeir oft illir viðureignar. En Vigfús sat
fastur við sinn keip og kvað ekki mundu saka, þótt
hann heimsækti þá; fékk hann sér bát og reri einn
fram að duggunni. Sáu menn úr landi að Flandrar
skutu stiga niður til hans og fór hann þegar upp á
dugguna. Nokkru síðar fóru að heyrast hljóð og fór
sjómönnum ekki að verða um sel, því að þeir þekktu
að það var Vigfús, sem æpti afskaplega á hjálp.
Þótti ekki fýsilegt að sækja hann í greipar Flandra,
því að vanir voru þeir að beita hnífum og öðrum egg-
vopnum við landsmenn. Féllust sjómönnum hendur
og urðu engir til að fara. Bar Jóhannes að í þessu,
og þegar honum var sagt, hvernig komið væri, sagði
hann að reyna skyldi hann að heilsa Flöndrum og
ekki léti hann kvelja eða drepa Vigfús án þess að
hafast neitt að, en einhver yrði að fara með sér. Var
hik á sjómönnum, en loksins réðist til farar með Jó-
hannesi maður sá, er Jón hét og var talinn að vera
hraustmenni. Hlupu þeir út í bát og reru í skyndingu
út að duggunni, en á meðan heyrðust alltaf hljóðin í
Vigfúsi. Þegar þeir komu fram að duggunni, kvaðst
Jóhannes ætla að ráða til uppgöngu, en bað Jón að
taka bát Vigfúsar og binda hann aftan í þeirra bát,
bíða svo með ár í hendi og veit sér liðveizlu, ef
Flandrar veittu sér eftirför, þegar hann kæmi með
Vigfús. Síðan klifraði Jóhannes upp á dugguna. Þeg-
ar Jón hafði bundið bátana, klifraði hann upp stig-
ann á eftir Jóhannesi og litaðist um á þilfarinu. Varð
honum nokkuð hverft við, því að Flandrar stóðu þar
í hóp, höfðu lagt Vigfús niður og gerðu sig líklega
til að skera hann á háls. Var Jóhannes á leið til
þeirra, og er Flandrar urðu hans varir, réðist einn af