Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 22

20 SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN [Gríma
en máske þeir minnki núna
fyrst menn hafa ei á þeim trúna.
Ein vísa er enn til frá því séra Magnús var á Grund.
Var honum skammtaður súr að ofaníláti á málum, og
gazt honum ekki að því. — Þá orti hann:
Sízt mér fellur súrinn vel,
settur lofts í kofann.
Mér kemur í hug að kaupa þél
að konunum hér fyrir ofan.1)
Svo er sagt, að breytt væri til urn ofanílátið upp frá
því.
Vinnukona prests, er Gunnvör hét, datt af baki eitt
sinn, er hún reið af engi. Var það á brú einni yfir ós
þann, er fellur úr Tjarnartjörn, og féll hún í ósinn.
Þá kvað prestur:
Gunnvör rak upp gríðar-hljóð,
garpa ná vill fundi.
Blesi þar við brúna stóð,
en brúðurin var á sundi.
Einu sinni sem oftar fór séra Magnús fram að Urð-
um til tíðagjörðar. Það var snemma vetrar, og var hált
að ríða, því að glerungur var og hörzl. — Þá kvað
prestur:
í götunni hálka bilar blakk,
blánar fálkaströndin,
gómabálkar skrölta, á skakk
skákast kjálkaböndin.
Jón hét maður og var Eyjólfsson. Hann dreymdi
einu sinni, að rnaður kæmi til hans og segði við hann,
að aðeins þrír menn af öllum Svarfdælingum yrðu sálu-
) Þar uppi á bæjunum.