Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 15

Gríma] SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN 13
Jarðbrú. Segja sumir, að hann skæri bláan blett af
tánni, þar sem hún snerti skörina, og legði þar plástur
yfir, en aðrir segja svo frá, að liann liafi borið [á blett-
inn] meðal eitt. En livort heldur var, þá batnaði bónda
við aðgerðir prests. — Síðan tók prestur öxi og hjó upp
pallskörina. Sáust þar þá tveir galdrastafir ristir neðan
á skörina, og afmáði prestur þá, því að það voru raunar
þeir, sem ollu meini bónda.
En sú var orsök þess, að stafirnir voru þarna, að
þenna sama sunnudag, er bóndi var til tíða genginn,
hafði Finnur á Hjaltastöðum komið að Jarðbrú og hitt
konu hans, mælzt til samfara við hana, en hún neitað,
en þó með stillingu, því að hún vildi með góðu varna
áleitni hans. Bauð hún honum inn og beina, en meðan
hún útbjó beinann, hafði Finnur rist stafina neðan á
skörina, og var tilætlan hans, að bóndi skyldi eigi
framar heiium fæti á jörð stíga. Þetta vissi Magnús
prestur þar heima á Tjörn, með hverjum liætti sem
það hefur mátt r erða.
f. Séra Magnús og Finnur.
Sökum þessa, sem hér á undan er frá sagt, og margs
annars, sem séra Magnús gjörði til að hindra illræði og
áleitni Finns [við menn], og að liann hjálpaði öllum,
er til hans leituðu, bæði í þessum og öðrum vandræð-
um þeirra, þá fór svo, að Finnur fékk hatur á presti og
hefði gjarnan viljað gjöra honum allt illt, hefði þess
verið kostur, en prestur sá jafnan við brögðum hans.
Þess er við getið, að eitt sinn síðla á vetri gekk Finn-
ur niður á Upsaströnd. Þegar hann fór niður hjá
Tjörn, kom séra Magnús þar út og sá mann sitja uppi
í þúfum þar spölkorn frá, og gjörði hann ekkert vart
við sig á bænum. Prestur gizkaði á, hver vera mundi.