Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 11

Gríma] SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN 9
Eftir þetta fór Finnur heim til sín, og bar eigi til
tíðinda fram að miðjum vetri. Þá bar svo við eitt kvöld
í Stærra-Árskógi, er þau lijón, prestur og Valgerður
kona hans, sátu bæði inni í baðstofuhúsi sínu seint í
rökkrinu, en allt vinnufólk að vinnu sinni, að prests-
konan lítur út í gluggann snögglega, blóðroðnar og
segir um leið: „Hvað er að tarna, Jesús minn!“ — Fékk
hún því næst flog, svo að nær því varð að halda henni.
Að stundu liðinni raknaði hún þó við aftur, og var hún
þá spurð um orsök þessa tilfellis. — Hún kvaðst hafa
litið út í gluggann, því að sér hefði heyrzt eitthvað
koma upp á hann; hefði þá glugginn orðið eldrauður á
að sjá og eins og mannsmynd brugðið fyrir í þessari
rauðu skímu, en um leið hafi gripið sig svo mikil
hræðsla, að hún hafi ekki framar við sig ráðið né af
sér vitað. Eftir þetta hélt prestskonan við rúmið að
mestu og fékk flogaköst öðruhvoru, en þótt af henni
bráði í milli, var liún þó aldrei heilbrigð. Sjaldan sá
liún neitt [undarlegt] á þessu tímabili, en aðrir þóttust
sjá strák, sem var að leitast við að komast sem næst
henni, og þá fékk hún jafnan flogin. Strák þenna
töldu menn vera draug, sendan af Finni. Þó greindi
menn á um þetta. — Sagt var, að það hefði verið vandi
Egils prests, að sitja jafnan á stól í húsi sínu, en í þetta
sinn hafði hún setið á stólnum, en prestur á rúminu;
mundi sendingin hafa verið ætluð presti, en farið villt
á sætunum. En hitt er þó líklegra, að Finnur hafi eins
vel þótzt skaprauna presti með því að vinna konu hans
mein.
Þannig leið nú veturinn fram á góu, og þótti presti,
sem líklegt var, [mein sitt mikið] og bjóst við að þetta
mundi draga konu sína til dauða með miklum harm-
kvælum,einkum þar eð hann og fleiri álituþettagjörn-