Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 30

28 SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN [Grlma
Hugði leita hefnda samt
hænu lágum bana; —
byssu steyta biður rammt
og bað að fá sér hana.
Hinna ei bærist höndin sein,
livað ei kokkur skildi;
grautarhrærir greip upp stein
og grýta Alart vildi. —
Kokkurinn loppinn hæfði ei hund,
þótt hengdi síðu briina;1)
hann er sloppinn hels úr mund
og liingað kominn núna.
Það eg skil, að þræla skap
í þeirn er lundum plátu. —
Heyrið til: það hundurinn drap,
hinir dönsku átu. —
Svo er sagt, að prestur átti hund þann, sem hann
kallaði Turk2) og oft fylgdist með honum, þá er hann
embættaði að Urðum. Hundurinn var þjófgefinn og
hnuplaði þar oft ýmsu matar kyns; var kvartað undan
þessu við prest, og lét hann drepa hundinn. Næsta
sinn, er prestur messaði á Urðum og var setztur þar í
stofu, orti hann vísu þessa:
Nú er í burtu nauð af gest,
nú er sessinn auður;
nú má vera í náðum flest,
nú er hann Turk minn dauður.
Prestur var vanur, þá er hann kom að Urðum, að
brjóta upp á ýmsu umræðuefni við konu Jóns bónda,
1) Var síðbrýndur.
2) = Tyrki. - J. Jóh,