Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 46

44 SNJÓFLÓÐIN í FIVANNEYRARHREPPI [Gríma
Eg gerði það, og við Guðmundur Hafliðason skrifuð-
um í sameiningu í símskeyti nauðsynlegar tilkynning-
ar um þessi hörmulegu slys. Var það fyrst og fremst
til sýslumannsins í Eyjafjarðarsýslu, sem þá var Páll
Einarsson; svo og til Steingríms læknis Matthíassonar,
til að biðja hann að tilkynna tveimur börnum þeirra
Neðri-Skútu-hjóna það, en þau lágu veik í sjúkrahúsi
Akureyrar.
Þegar við höfðum skrifað skeytin, fór eg með þau
fyrir hreppstjórann í símastöðina. Inngangurinn var
þá að austan, en rétt í því að eg var að ganga upp
tröppurnar að dyrunum, var þrifið aftan frá all-harka-
lega í öxlina á mér. Var það Sigfús Ólafsson í Árbakka
og var kominn að niðurfalli af mæði, því að hann
hafði hlaupið alla leiðina handan yfir í kafaófærðinni.
Sigfús sagði við mig: „Þú verður að senda strax menn
yfir um. Það er eitthvað af fólkinu í Skútu lifandi, en
í guðsbænum, vertu fljótur.“ — Eg brá strax við og
tók hvern þann mann, sem eg hitti á götunni og taldi
lið í, og bað hann að fara yfir um tafarlaust. Var það
auðsótt, en þó var einstaka maður, sem talaði um að
skreppa heirn fyrst og láta vita, hvað af sér yrði. Eg
sagði þeim, að það dygði ekki, og þeir fóru. Þeim, sem
vantaði skóflur, vísaði eg í verzlun, sem eg vissi að
hafði snjóskóflur; þeir skyldu bara taka þær og hraða
sér sem rnest þeir gætu. Allir brugðust vel við, og að
tíu mínútum liðnum voru tólf röskir menn komnir af
stað yfir um. Eg og Gunnlaugur Þorfinnsson fórum
síðastir. Eg var illa fær til göngunnar, því að eins og eg
gat um áður, var eg haltur. Færðin var afskaplega
slæm, og sóttist okkur því seint; svo var ekki um ann-
að að gera en að ganga fram fyrir og eftir veginum,
því að mýrarnar voru einn krapaelgur og ófærar. Sjáv-