Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Síða 13

fyllist ég ekki harmi þó ljóðabók sé
prentuð og bundin án minnar vitundar.
Og þjóðskáld má ég ekki heyra nefnd.
- Ein var sú náttúra þessa manns, að
kunna skil á maskínum betur en flestir
menn. Ef bíll bilaði, traktor eða
jafnvel saumavél, var sent eftir þess-
um galdrameistara, og hann beðinn að
koma vélinni í lag. Þetta háttalag olli
því, að maðurinn þurfti oft að bregða
sér á bæ til viðgerða og var þá heldur
dauft yfir malarmönnum, þar til hann
sneri til búða, alsæll að venju. Eg hef
oft hugleitt það, hversu miklu betur
mönnum mundi líða, ef þeir héldu
gleði sinni gegnum lífið. Eg held
meira að segja, að klaufi geti gert við
maskínur, ef hann er nógu skapgóður,
svo maður tali nú ekki um kvenhyll-
ina. Af þessu geta tregglaðir og
baðstofukaldir menn dregið nokkurn
lærdóm.
essar hugleiðingar mínar frá
unglingsárunum eru sundur-
lausir þankar um það tímabil, er mað-
urinn, hver og einn, er óráðin gáta.
Það er háttur ungra manna að líta
björtum augum til framtíðarinnar á
þessu æviskeiði, og ekki má gleyma
því, að okkur er sagt á hverjum tíma,
að unga kynslóðin eigi að erfa landið.
En hvernig höfum við farið með þann
arf, er okkur var falinn? Eg held, að
hver og einn verði að svara því eftir
bestu getu. “Höfum við gengið til
góðs, götuna fram eftir veg?”
Björn Stefánsson
Hlerað í hornum
Maður einn ókvæntur var lengi í fæði
hjá konu einni hér í bæ. Að lokum
tóku þau saman og urðu hjón. Þá
sögðu gárungarnir að hún hefði tekið
karlinn upp í skuld.
Kona ein vinnur hjá innheimtustofnun
hér í borg. Hún hafði lengi ógift verið
en svo frétti frændi hennar að hún
væri tekin saman við mann einn.
Honum varð þá að orði: “Hún hefur
náttúrulega tekið hann upp í afnota-
gjöldin.”
Vilhjálmur Hjálmarsson sá heið-
ursmaður er ómannglöggur mjög.
Hann sagði eitt sinn frá því að úti á
flugvelli hér í Reykjavrk hefði maður
komið á móti sér brosleitur vel og
hann þá reiknað með því að þarna
væri kominn kjósandi að austan, tók
innilega í hönd hans og heilsaði
manninum sem brást ókunnuglega
við en sagði: “Taxi - taxi”. “Þá sýnd-
ist honum ég vera svona leigubíl-
stjóralegur,” sagði Vilhjálmur en
maðurinn var útlendingur ofan í
kaupið.
Austfirðingur einn, afar flámæltur, var
að stýra atkvæðagreiðslu og sagði frá
hvaða tölur ætti að rita á atkvæða-
seðilinn fyrir framan nöfn manna.
Auðvitað sagði hann: “A seðilinn skal
reta,” o.s.frv. Menn þóttust ekki skilja
og hváðu við í sífellu svo hann endur-
tók þetta tvisvar og enn hváðu menn.
Þá fauk í fundarstjóra og hann hreytti
út úr sér: “Jæja, skrefa þá á seðilinn.”
Maður einn kom til prestsins síns og
kvartaði yfir því að hann fyndi hvergi
hjólið sitt, einhver hlyti hreinlega að
hafa stolið því.
Prestur sagði honum að koma til
kirkju næsta sunnudag en þá mættu
flestir bæjarbúar. Prestur sagði
honum að sitja innst í kór svo hann
gæti séð framan í mannskapinn,
sjálfur sagðist hann svo fara með
boðorðin og þegar hann kæmi að: Þú
skalt ekki stela þá skyldi hann gá að
svip manna, enda myndi prestur mæla
þau af sérstökum áherzluþunga. A
eftir hitti prestur manninn og spurði
hversu gengið hefði. “Alveg ágæt-
lega,” sagði maðurinn, “því þegar þú
komst að: Þú skalt ekki girnast konu
náunga þíns, þá mundi ég allt í einu
hvar ég hafði skilið hjólið eftir.”
***
Bóndi einn eystra var heldur kaldur í
svörum á stundum en þó glettinn vel.
Þegar hann var við annan mann að
taka gröf móður sinnar var allhart
frost og þeir lengi dags að pjakka og
moka. Þegar skyggja tók að ráði
spurði meðgrafarinn hvort þetta væri
nú ekki orðið nógu djúpt. Þá sagði
sonurinn: “Jú, hún fer nú fjanda-
kornið ekki að klóra sig upp úr þessu”.
Ur sjúkraskrám
Úr MS blaðinu
Sjúklingur lærði söngnám.
Sjúklingur er svo hress að hann gæti farið landleiðina til Akureyrar.
Móðir getur látið barnið sitja með því að láta fæturna í hring.
Leitað er að náraherníu liggjandi og standandi.
Sjúklingur borðar reglulegt mataræði.
Að höfðu samræði við lækni féllst hann á að koma sjálfviljugur inn.
Sjúklingur fékk þá langsótt kvef.
Sjúklingur var í morgun að drekka te og borða maís þegar að bar mann sem
heitir Kristmundur.
Sjúklingur hefur aldrei fundið fyrir þessum verkjum nema þegar hann
vaskar upp í sumarbústað en er ráðlagt eftirlit, ef verkirnir koma fram við
önnur tækifæri.
Sjúklingur hefur verið í vandræðum með gervifótinn, en hann hefur haft
fjóra fætur frá því að hann lenti í slysinu, en þann síðasta fékk hann í apríl
sl.
Sjúklingi batnar ef lagst er ofan á hana (medicin).
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
13