Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Page 30

Stjórn og varastjórn Sjálfsbjargar fyrir hálfum fjórða áratug, Sigurður Guðmundsson
formaður fyrir miðri mynd.
BAUÐ ORLOGUNUM
BIRGINN
s s
I heimsókn hjá Sigmari O. Maríussyni gullsmið
Slysið kom eins og högg inn í
tilveru 21 árs manns. Gjör-
breytti lífi hans. Skyndilega
þurfti hann að horfa fótalaus fram
á veginn. Fyrir 42 árum síðan var
lítið um hjálp-
artæki - elli-
heimilisvist var
úrræði þjóð-
félagsins fyrir
stórfatlað fólk.
Sigmar var einn
af þeim fyrstu
sem stóð upp-
réttur á tveimur
gervifótum - og
gekk út í lífið.
“Að halda áfram að lifa lífinu og
láta eins og ekkert sé! Það er það
sem gildir,” segir Sigmar.
Gestinum opnast notalegt um-
hverfi í gullsmíðastofu Sig-
mars, þótt umgjörðin sé bflskúr við
einbýlishús hans að Suðurbraut 9 í
Kópavogi.
Stórir gluggar vísa út í garð, um-
luktan trjágróðri. Styttan af hugsuð-
inum, gráskellóttum af veðrabrigðum,
er áberandi á borðinu í garðinum.
“Þarna tekst meira eftir honum en
inni í bókahillu. Vinir mínir sem gáfu
mér hann, eiga samt erfitt með að
skilja, af hverju ég læt hann sitja úti í
garði undir áföllum náttúrunnar”.
Lauf er óðum að kvikna á trjágrein,
þar sem auðnutittlingar héldu sig í
vetur. “Þetta eru örlitlir hnoðrar með
gult nef og rauðar fjaðrir á hausnum”,
segir Sigmar, “ég hélt þá aðeins vera
á norðausturhorninu, en þeir sækja
mig heim líka hér”.
Sérkennilegur helgiblær ríkir á
vinnustofu Sigmars. Eitthvað sem
maður skynjar fljótt, en getur ekki
skilgreint. Á veggjum hanga gömul
verkfæri: gæruhnífur, heynálar, blóð-
bíldur, álajárn, sögufræg exi - alþýðu-
verkfæri sem hætt er að nota, en vekja
upp tilfinningu fyrir löngu liðnum
tíma.
Glerskápar á gólfi geyma listaverk
gullsmiðsins, silfurmyndir greyptar á
slípaða steina, handunna krossa og
módelhringa með íslenskum ópal-
steinum.
Síðan er það maðurinn sjálfur.
Sem safnar þessu í kringum sig.
Sem skapar þessi fögru listaverk,
tengir saman silfur og stein. Per-
sónuleiki hans fyllir út í herbergið.
Hann gengur á móti gestinum og
heilsar með þéttu handtaki. Mynd-
arlegur maður með glettni og trega í
augunum, erfitt að sjá að hann sé
stórfatlaður. “Ég er ágætur á sléttu
gólfi”, segir hann.
Yngsta dóttir Sigmars, Áslaug er
stödd hjá pabba sínum með afa-
barn. “Hún var að fermast í vor, og
þetta er Hákon Þorri, skírður svo
kraftmiklu nafni að kveða mætti niður
meðþvídraug. Áður fyrr þurftu menn
að sveifla krossum í kringum sig til
að stugga burt illum öndum.”
Sigmar bregður á loft silfurkrossi
sem hann er að móta. “Þessi á að fara
í kapellu. Ég smíða töluvert af kross-
um, bæði á altari og konuhálsa.”
Á vinnuborði Sigmars bíður slípað
blágrýti úr Esjunni eftir að silfruð ímynd
affjalli og bæ sé greyptísteininn. Skiss-
an er tilbúin. Nafn þess sem listaverkið
fær í stórafmælisgjöf, tengist fjalli og
bæ. “Ég er alltaf að skissa eitthvað upp.
Fæ innblástur úr stuðlaberginu, og fjöllin
heima eru alltaf inni í mér...
Nei, eggin frá Langanesi eru ekki
komin”, svarar Sigmar viðskiptavini.
Heimabyggðin Þórshöfn, og fæð-
ingarbærinn, Hvammur í Þistilfirði,
eru greinilega ekki langt undan.
“Núna er mesta strokið í mér. Mig
langar alltaf norður, en mest á vorin.”
Sigmar segist tala daglega í símann
norður. “Þar á ég mjög margt skyld-
fólk og vini á hverjum bæ”.
Oddný Sv.
Björgvins
30