Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Side 37

✓
A“Hrafnaþingi”, ráðstefnu um ný
viðhorf í öldrunarmálum, sem
haldin var í Kópavogi 7. mars sl. kom
fram gagnrýni á hvernig oft er komið
fram við eldri borgara, svo sem að
talað er við þá eins og óvita.
í erindum sem flutt voru á ráðstefn-
unni kom frarn að forsjárhyggja er of
oft lögð til grundvallar í starfi með
eldri borgurum og velt var upp spurn-
ingu um hvort það þjónaði frekar
hagsmunum eldri borgara eða kerfis-
ins.
Hugsanlega má rekja þessa gagn-
rýni til þess að oft er litið á eldri borg-
ara sem einsleitan hóp. - Hóp með
sömu langanir, vilja og þarfir. - Hóp
sem settur hefur verið á sérstakan bás
í þjóðfélagsfjósinu. Vissulega má þó
færa fyrir því gild rök að því lengur
sem við lifum þeim mun fjölbreyttari
og sérstakari einstaklingar verðum
við.
Hlerað í hornum
Maður var að taka gröf í kirkjugarði í
logni og miklum hita, kastaði því
klæðum og var á nærklæðunum ein-
um ofan í gröfinni. Nú vildi svo hrap-
allega til að hann komst ekki upp úr
gröfinni og fór því að verða kalt, enda
kvöldaði að. Hann hrópaði hástöfum
á hjálp og loks slangraði þar að vel
hífaður náungi sem leit með undrunar-
Aráðstefnunni kom einnig fram
að sjálfræði eldri borgara er
eilítið brotakennt hugtak og að lögin
sem áttu að tryggja það eru ekki nægi-
lega afdráttarlaus. Varpað var fram
þeirri spurningu að ef til vill væru sér-
lög um málefni aldraðra tímaskekkja
því í þeim kæmi frekar fram að vemda
eldri borgara en virða.
Einnig kom fram á ráðstefnunni að
ellin væri oft skilgreind út frá því sem
hún er ekki fremur en því sem hún er
og að vera gamall væri fyrst og fremst
að vera ekki ungur lengur, í stað þess
að rökrétt væri að segja að ellin væri
eitt skeið í lífshlaupi og þroskaskeiði
mannsins eins og hin lífsskeiðin þ.e.
bernskan, unglingsárin og fullorðins-
árin. Því ætti líf okkar að vera ein
samfella þar sem upphafið, megin-
kaflinn og lokakaflinn væru í full-
komnu jafnvægi.
og óttasvip niður til þess í gröfinni.
“Hjálpaðu mér upp úr, ég kemst ekki
upp og mér er svo hræðilega kalt,”
kallaði sá í gröfinni. “Það er nú engin
furða að þér sé kalt. Það hefur
gleymst að moka yfir þig,” sagði sá
drukkni.
Vinurinn spurði hundeigandann hvað
hundurinn hans héti. “Það veit ég
ekki. Hann neitar að segja til nafns.”
Kynning
Um síðustu áramót tók við
framkvæmdastjórastarfi hjá
Styrktarfélagi vangefinna Kristján
Sigurmunds-
son, en hann
hafði áður
verið þar
starfsmanna-
stjóri. Krist-
ján tók við af
Tómasi Stur-
laugssyni
sem lengi
hafði gegnt
þessu starfi
af stakri prýði.
Kristján cr í'æddur 5. maí 1954,
elztur sex systkina. Hann lauk
stúdentsprófi frá MH 1976 og
prófi frá Þroskaþjálfaskólanum
1983 og sótti þar síðan fram-
haldsnám í stjórnun og starfs-
mannahaldi. Er við rekstrar- og
viðskiptanám við Endurmennt-
unarstofnun H.í. og er þar langt
kominn. Kristján hefur víðtæka
starfsreynslu m.a. verið gæzlu-
maður og þroskaþjálfi á Kópa-
vogshæli, kennari, forstöðumaður
sambýlis, fræðslufulltrúi Krabba-
meinsfélagsins, framkvæmda-
stjóri Greiningarstöðvar eitt ár,
launa- og tómstundafulltrúi
Styrktarfélags vangefinna og svo
starfsmannastjóri þar, starfsmaður
Átaks félags þroskaheftra,
leiðbeinandi á námskeiðum MFA.
Ýmsu öðru hefur hann gegnt s.s.
víða í trúnaðarstöðum og stjórn-
um. Hann hefur ritað fjölda greina
og tekið mörg viðtöl, komið mjög
víða við í málefnum þroskaheftra.
Kristján er mikill tónlistar-
iðkandi og unnandi, í kórum,
lúðrasveitum og hljómsveitum
m.a. í Sinfóníuhljómsveit íslands
eitt starfsár.
Hann er kvæntur Önnu Elísa-
betu Ólafsdóttur þroskaþjálfa og
lögreglumanni og eiga þau tvö
börn.
Kristjáni er alls góðs árnað í
sínu nýja starfi. Þar fer verka-
glaður þegn sem mun félaginu til
farsældar verða.
H.S.
Frá pallborðsumræðum Sjá bls. 22.
Niðurstöður af “Hrafnaþingi”, ráðstefnu
um ný viðhorf í öldrunarmálum sem
haldin var í Kópavogi
Kristján
Sigurmundsson
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
37