Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.2000, Blaðsíða 21

c/narta
cðjarnadottír
Váxirkenníng
fyrír afbtirtastínf
a Land$pítaía
vcitt d ársfundij&kísspítaki
d.november 1989

rn0ti4«y'
'~&kí$$yi£ala
Jijrstjórí
'Íeíkíssfitalw
Heiðursskjalið hennar Maríu.
María segir svo að þegar flutt var í
nýja eldhúsið hafi margt breyst til
batnaðar m.a. var þá engin úrbeining.
Ég spyr Maríu hvernig það hafi
verið með flogaveikina, hvort hún
hefði ekki átt rétt á örorkumati og
bótum í samræmi við það, en María
svarar því til að hún hafi aldrei fengið
formlegt örorkumat, þó læknar segðu
að hún ætti tvímælalausan rétt til
75% mats, þannig að bætur þáði hún
aldrei. Hún segir að sér hafi liðið al-
veg sæmilega að vinna. Mestan
hluta starfstímans leigði María hjá
Landspítalanum, en hingað í Hátúnið
kom hún upp úr 1980.
“Ég held mér sé óhætt að segja að
ég hafi aldrei hlíft mér við vinnu, ég
var oft lasin, en þá mældi ég mig bara
ekki og fór samt, öfugt við ýmsar
aðrar sem tilkynntu sig veikar, en
sáust svo í bænum síðdegis. Slíkt lét
ég aldrei henda mig”, segir María og
ritstjóri veit annars staðar frá hversu
einstakur starfskraftur María var alla
tíð, samviskusöm og dugleg með af-
brigðum, féll aldrei verk úr hendi.
María segist hafa fengið krabba-
meinsæxli í kringum 1960 en
læknarnir náðu að nema það brott án
þess að það breiddi úr sér og það var
sannarlega lán. Upp úr 1960 var
gjörð mikil aðgerð á höfði Maríu, það
var opnuð æð við heilann og þar var
dauður blettur, aðgerðin tókst hið
besta og köstin hurfu. Hún þakkar
Ásgeiri Ellertssyni lækni alla hjálp-
ina sem ómetanleg hefði verið.
María segir að sér hafi verið gjörð
fyrir því grein að aðgerð þessi gæti
valdið því, að hún ætti í erfiðleikum
við að þekkja fólk eða muna manna-
nöfn, það gekk að hluta til eftir en
ekki svo að til mikils baga væri. Það
stóð heldur ekki aldeilis á svörunum
hjá henni Mariu þegar ritstjóri var að
rekja úr henni gamirnar, svo minnið
reyndist trútt.
María segist alltaf hafa verið dugleg
að blanda geði við fólk og sagðist
hafa verið dugleg að fara niður í bæ,
þar til fyrir tveim árum að ekið var á
hana. Hún var að fara í Hjartavernd
og það var bara bakkað beint á hana
og hún þeyttist langar leiðir og lenti
með fætur inn á milli hjóla. Þetta tók
fyrir ferðir hennar niður i bæ enda
aldrei náð sér eftir þetta.
María minnir á að meirihluti
slysa verði fyrir hreina óað-
gæslu og glannaskap, það ætti að taka
miklu harðar á þessum málum en nú
er gjört og María bendir á ýmsar
leiðir til þess. Eftir slysið lá María
um hríð á sjúkrahúsi, en lá annars
mest heima. “Ég er ekki mikið gefin
fyrir það að liggja fyrir”.
Hún María er samt mikið á ferðinni
hér innanhúss með göngugrindina
sína og spjallar við fólkið hér, hress í
anda og hýr á brá, kveður fast að orði
og skilaboð hennar til ráðamanna eru
skýr, því María segist alltof víða
verða vör við hreina neyð allsleysis-
ins og það sé þjóðarvansi að bregðast
ekki við því sem best og bæta kjör
þessa fátæka fólks sem skrimtir við
hungurmörkin.
Henni Maríu er þakkað vænt viðtal
og með því fylgir ljósrit af heiðurs-
skjali sem hún segist mikils meta og
við hér vitum svo sannarlega að hún
er heldur betur vel komin að því.
Farsældaróskir fylgja henni á veg.
ÍLÍL
Hlerað í hornum
Konunni minni ungu þótti ég of feitur
og vissi að m.a. var það af því að ég
læddist í ísskápinn á nóttunni. Mér
brá því eina nóttina þegar á bakhurð-
inni á ísskápnum blasti við mynd af
þessari elsku á bikini og neðan við
stóð: “Teygðu þig heldur í makann
en í skápinn”.
Afgreiðslukonan á pósthúsinu: “Þú
verður að setja annað frímerki á bréf-
ið, það er of þungt”: “Hvað segirðu,
ekki verður það léttara við það”.
Eiginmaðurinn hringdi í tengdamóð-
ur sína til að segja henni að þau hjón-
in hefðu eignast tvíbura.
Tengdamamma hváði, því símasam-
bandið var slæmt: “Geturðu endur-
tekið þetta?” “Ha, hvað, það efast
ég nú um. Ég er nú bara undrandi á
því að þetta skyldi gerast”.
“Kunningi minn fór með kærustuna
mína í bíó í gærkvöldi”. “Fórstu á
eftir þeim”. “Nei, ég var búinn að sjá
myndina”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
21