Spássían - 2012, Side 5

5
VORIÐ 1981 varð til merkilegur leshringur.
Þá ákváðu hátt í 20 nemendur úr fyrsta
kvennabókmenntanámskeiðinu sem Helga
Kress kenndi við Háskóla Íslands að halda
áfram að hittast – og 11 þeirra hittast enn
reglulega. „Okkur fannst svo gaman að við
gátum ekki hugsað okkur að hætta,“ segir
Soffía Auður Birgisdóttir sem rifjaði upp
hvernig þessi langa saga hófst.
„Markmiðið var að halda áfram að lesa
kvennabókmenntir, þ.e. bækur eftir konur, og
sérstaklega ætluðum við að vera duglegar við að lesa
fræðilegt efni. Við höfum haldið því markmiði að lesa
kvennabókmenntir en þróunin hefur kannski helst verið
sú að við lesum minna af fræðigreinum en við gerðum
fyrst. En við lesum stóran hluta af nýjum skáldskap eftir
íslenskar konur og einnig erlend verk og við erum alltaf
með okkar feminísku gleraugu á nefinu, sem eru reyndar
orðin gróin þar föst, held ég að óhætt sé að segja.
 Upphaflega vorum við hátt í 20 sem byrjuðum að
hittast en fljótlega duttu nokkrir út, til dæmis tveir af
þeim þremur karlmönnum sem byrjuðu. Sá þriðji var
með í mörg ár, en hætti þó að lokum, eftir að hann fór
erlendis til náms og stofnaði eigin fjölskyldu. Kjarninn
sem eftir var, 13 konur, hefur verið með meira og minna
óslitið og ekki hætt þó margar hafi farið erlendis til náms.
Núna erum við 11 í hringnum. Ein, Elín Jónsdóttir, fluttist
til Skotlands til frambúðar og önnur, Gyða Jónsdóttir,
dó árið 1999, tæplega sjötug að aldri. Gyða var þó ekki
aldursforseti hópsins, það er Rannveig Löve, sem enn er
með, 92 ára.“
 Hringurinn reynir að hittast mánaðarlega en tekur
lengri frí á milli á sumrin. „Síðastliðin ár er yfirleitt
reynt að halda leshring þegar landsbyggðarkonan – ég
- er í bænum. Reyndar hefur leshringurinn líka tvisvar
sinnum komið á Höfn í Hornafirði þar sem haldnar hafa
verið leshringshelgar“, segir Soffía Auður, „þá er kátt
á hjalla, eldaður dýrindis matur, farið í gönguferðir og
sund, og mikið rætt saman, jafnt á náttfötunum sem
í spariklæðnaði“ Við höfum alltaf lagt ríka áherslu á
að skemmta okkur vel saman, við höldum árshátíðir
sem oft er mikið í lagt og við slík hátíðleg tækifæri
frumsýnir leikfélagið Moturmeyjar yfirleitt nýtt verk eftir
sig – en Moturmeyjaleikflokkurinn er alfarið skipaður
leshringskonum.
 Fundirnir fara yfirleitt þannig fram að þær hafa opnar
umræður um bækurnar sem þær eru að lesa. „Oft lesum
við upphátt texta sem við viljum ræða sérstaklega og
þegar við erum með ljóðabækur lesum við oft öll ljóðin
upphátt. Stundum segja einstakar leshringskonur frá
athyglisverðum bókum sem þær hafa verið að lesa, bæði
skáldskap og fræðiritum. Formið er frjálst og við ræðum
ýmislegt annað, allt frá persónulegum málefnum til
pólitíkur - enda þekkjumst við orðið afar vel eftir allan
þennan tíma. Sterk vinátta hefur þróast með okkur öllum
og er mjög mikilvæg. Engin okkar vill missa af leshring.
Mikið systralag er á milli okkar, enda köllum við hver
aðra „lessystur“. Í haust höfum við meðal annars rætt
um bækurnar Það kemur alltaf nýr dagur eftir Unni Birnu
Karlsdóttur og Hin ótrúlega pílagrímsganga Harolds
Fry eftir Rachel Joyce. Og við erum byrjaðar á að lesa
feminísku
gleraugun gróin
föst á nefið
Eftir Auði Aðalsteinsdóttur
Leshringurinn á Höfn í Hornafirði
haustið 2007. Frá vinstri: Ragnhildur,
Hrund, Sigurrós, Edda, Rannveig,
Soffía Auður og Hrefna.
YFIRLESIÐ