Íþróttablaðið - 01.12.1967, Síða 28

meistari, þótt ég væri þrítug tveggja barna
móðir.
Var ég of gömul, já? Ég skyldi sýna þeim ...
Örlagastundin nálgaðist og kallað var til drátt-
ar um brautir í úrslitunum. Ég var heppin. Ég
dró brautina við hliðina á Maureen, og nú gæti
ég haft á henni nánar gætur. En vaxandi sjálfs-
traust mitt hrundi til grunna við viðbragðið. I
eitt af fáum skiptum á lífsleiðinni var ég sein
í viðbragði.
Einmitt, þegar ég var að hugsa um, að nú
mundi einhver „stela“, reið skotið af, og ég lá
eftir. Hinar voru komnar metra fram úr mér.
Hvað er einn metri ? Hvað er brot úr sekúndu ?
Ekki svo mikið, má segja — en í hlaupi, sem
ekki er lengra en 80 metrar, getur það táknað
mun sigurs og ósigurs.
„Þú ert búin að tapa, Fanny. Þú nærð þeim
aldrei.“ Þannig hugsaði ég, en svo gerði ég mér
ljóst, að enn var geysilangt í mark. Ég gæti
unnið upp það, sem tapað var. Ég þaut á eftir
Maureen og spretti úr spori eins og aldrei fyrr.
Hvað ég var fegin því, að heima í Hollandi
höfðmn við æft undir það að standast slíkan
vanda — að halda skýrri hugsun og ná fram
til jafns við keppinautana, þótt þeir fengju for-
skot í viðbragði. Um það bil, að við hlupum
yfir fimmtu grind, var ég komin á hlið við
Maureen, en ég var á svo mikilli ferð, að ég
lenti of nálægt grindinni, rak mig í hana og
missti jafnvægið. Það, sem skeði eftir það, er
mér aðeins óljós minning. Það var hræðileg
barátta, sem olli því, að grindahlaupsstíll minn
fór veg allrar veraldar. Ég reikaði eins og
drukkinn maður.
En þrátt fyrir það þóttist ég þess nokkurn
veginn fullviss, að ég hefði farið fram úr
Maureen, áður en í mark kom, en ég var ekki
eins viss um Shirley Strickland, sem hljóp á
fimmtu braut og var á hlið við mig í lokin.
Svo ég hrökk ónotalega við, þegar ég heyrði
brezka þjóðsönginn, rétt eftir að hlaupinu var
lokið. Hafði Maureen þá unnið eftir allt sam-
an ? Nei — hljómsveitin var að fagna konungs-
f jölskyldunni, sem var að koma á völlinn.
Ég varpaði öndinni léttar — en spennunni
var samt ekki lokið. Það varð að bíða úrskurð-
ar myndavélanna. Og á meðan dagskránni var
haldið áfram, horfðum við Maureen og Shirley
sífellt á rafljósatöfluna. Og loksins komu úr-
slitin. Fyrstu tvær tölurnar af númeri sigur-
vegarans birtust á töflunni.... sex.... síðan
níu.... ég stökk upp fagnandi. Ég var númer
692.
Við Maureen tókumst í hendur. Þetta hafði
verið stórkostleg keppni, og ég var hreykin af
að hafa sigrað slíka afbragðs íþróttakonu. Við
yfirgáfum völlinn og fórum út í bifreiðina, sem
beið okkar. Eiginmaður minn var jafn hrifinn
og ég sjálf. „Gott hjá þér, Fanny,“ sagði hann,
„þú ert ekki of gömul, þegar allt kemur til
alls“ — og þar með lauk hans hamingjuóskum.
En þarna var Geoffrey Dyson og kyssti
Maureen löngum, löngum kossi. Ah — jæja ....
Það er eins og einhver viðstaddur sagði eftir á.
„Þetta er munurinn á trúlofuðu pari og stað-
föstum, gamalgiftum hjónum.“
Þessi kafli er þýddur úr bókinni Olympic Odyssey,
sem brezka Olymplunefndin gaf út til að safna fé fyrir
Melbourne-lfeikma 1956.
Reykjavíkmmeistarar
í knattspyrnu
1 annál blaðsins hefur áður verið getið úr-
slita í Mfl. og 1. fl„ en hér birtum við skrá yfir
alla sigurvegara í Reykjavíkurmótum knatt-
spyrnumanna 1967:
Meistaraf lokkur: KR
1. flokkur: Fram
2. flokkur A: Valur
2. flokkur B: Fram
3. flokkur A: Valur
3. flokkur B: Valur
4. flokkur A: KR
4. flokkur B: Fram
5. flokkur A: Víkingur
5. flokkur B: KR
5. flokkur C: Fram
344