Íþróttablaðið - 01.09.1978, Blaðsíða 31

i
i
„Landsliðs-
þjálfarirm verður
að velja liðið — standa
og falla með því sem hann gerir"
,,Menn
eru ekki
nógu
samstilltir til
þess að ná
verulegum
árangri. “
> fcr eftir
liöinu vegivar
þegar ég var sextán ára, sagði Jóhann
Ingi, — og var þá með yngri flokkana,
eins og gerist og gengur. Fyrst var ég
með fimmta flokk karla hjá Val, og var
einnig nokkuð með kvennaflokka hjá
félaginu. Síðan tók ég við eldri flokk-
um, var m.a. með 2. flokk ÍR, en stóra
stökkið hjá mér var svo er ég fór í nám
til Júgóslavíu. Þangað fór ég árið 1976.
Ég tel mig mjög heppinn með hvernig
sú ferð tókst til. Ég dvaldi þarna hjá
ákveðnu félagi og fékk að fylgjast með
allri þjálfun hjá því, og að auki fékk ég
að fylgjast með öllu því er júgóslav-
neska landsliðið gerði á þeim tíma. Það
sem var einna mikilvægast fyrir mig var
að ég fékk að taka þátt í öllu sem þarna
var að gerast — vera með á æfingunum
og fékk því verklega reynslu. Fékk að
finna hvaða áhrif þessi þjálfun hafði á
mig.
— Þú tókst það upp hjá sjálfum þér
að fara þessa ferð?
— Já, ég gerði það. Ég var lengi bú-
inn að hafa áhuga á því að fara. Ég var
búinn að uppgötva það að ég hafði eins
gaman af því að þjálfa og að spila, en
tækifærin til þess að menntast hér sem
þjálfari voru hins vegar ekki mikil.
Þetta var reyndar ekki kostnaðarsamt
fyrirtæki fyrir mig, þar sem ég fékk
góða aðstoð frá Júgóslava sem býr hér á
landi, knattspyrnuþjálfaranum Mile,
og ég fékk að búa hjá fjölskyldu hans. í
Júgóslavíu dvaldist ég í á þriðja mánuð,
en fór síðan til Vestur-Þýzkalands og
fylgdist nokkuð með handknattleikn-
um þar. Áður en ég fór í Júgóslavíu-
ferðina hafði ég dvalið í Sviss eitt sumar
og leikið þar með 2. deildar liði, og það
víkkaði einnig sjóndeildarhringinn hjá
mér.
— Hvað tók svo við þegar þú komst
heim?
— Fyrsta verkefnið sem ég tók að
mér sem þjálfari var landslið 21 árs og
Rætt
víð
Jóhaivn
Inga
Gunnars-
son
landslibs-
þjálfara
31