Íþróttablaðið - 01.09.1978, Blaðsíða 45

fyrir heimssýningunni 1967 og gerði
hana síðan að stöðugu ferðamannaað-
dráttarafli undir nafninu „Maðurinn og
heimur hans“. Með þessi afrek í poka-
horninu virðist, sem hann hafi talið að
hann gæti afrekað hvað sem væri.
Drapeau bauð upphaflega í leikana
1972, en tapaði fyir Miinchen. Drapeau
gerði sér ljóst að til þess að vinna al-
þjóða Ólympíunefndina yrði að bæta
sálrænum brögðum fremur en við-
skiptalegri tækni. Mennirnir í nefnd-
inni vildu að gengið yrði á eftir sér, eins
og ástmögur, sem vill mikla athygli og
eftirgengni áður en látið er til leiðast.
Næstu árum eyddi hann í að ferðast
með þotum um heiminn, elta uppi
nefndarmenn og biðla til þeirra.
Þegar að því kom að bjóða í leikana
1976 voru Moskva og Los Angeles
helztu keppinautarnir. Los Angeles í
tilefni 200 ára afmælis bandarísku
byltingarinnar og Sovétmenn til þess að
vekja athygli á sér á viðskiptamörk-
uðum heims. Báðar þessar borgir voru
taldar standa sterkar að vígi en Mont-
real, Los Angeles með öll helztu
íþróttamannvirki byggð og Sovétmenn
vegna þess að þeir treystu á stuðning
austurblokkarþjóðanna. Drapeau hafði
hins vegar aflað sér svo mikillar þekk-
ingar á störfum alþjóða Ólympíu-
nefndarinnar að hann skildi nefndar-
menn betur en Bandaríkjamenn og
Rússar. Hann vissi að flestir nefndar-
menn voru auðmenn, sem nutu helzt
gjálífistómstunda um borð í snekkjum
sínum eða einkaklúbbum. Hann vissi
líka að meðal nefndarmanna var vax-
andi uggur um að leikarnir væru að
verða of stórir og brátt kæmi að því að
nefndin hætti að ráða við verkefnið.
Þegar að opnun tilboðanna kom og
fundir voru haldnir um þau sagði
Drapeau „í Montreal verður tryggt að
haldnir verða mannlegir leikar, göfugir,
en með einföldu sniði. Með því að
forðast óhóflega eyðslu er hægt að
halda leika, þar sem tekjur mæta
kostnaði“.
Það sem Drapeau meinti var að hann
myndi tryggja nefndinni að hún fengi
sína fagurlega skreyttu tertu og gæti
líka borðað hana. Hann lofaði öllu því
tildri og umstangi, sem er hjarta leik-
anna og sem nefndarmenn unna öllu
öðru fremur og að hann myndi gera
þetta fyrir verð, sem myndi eyða gagn-
rýninni sem nefndin hafði fengið fyrir
að leyfa óhóf í leikjahaldi. Orð hans
Glæsileikan skal ekki skorta. En dýrt er Drottins orðið. Myndin er af likani mannvirkja
vegna Olympiuleikanna í Moskvu 1980.
voru eins og ljúf tónlist í eyrum nefnd-
armanna, sem að sjálfsögðu úthlutuðu
Montreal leikunum. Drapeau þakkaði
fyrir sig með því að láta fljúga þotu-
farmi af góðgæti frá Montreal til Ev-
rópu.
Það er eitthvað smitandi við Ólym-
píuleikana, sem sumir kalla Olympíu-
hitasótt. Fyrir íþróttamanninn er það
hið örvæntingarfulla átak að ná því
marki að komast þangað og vinna
gullið. Þetta er skiljanlegt, en öðru máli
skiptir um gestgjafana og guðfeður
leikanna í nefndinni.
Það leið ekki á löngu áður en
draumur Montrealbúa um hóflega
leika hvarf í vímu hitasóttarinnar. Ól-
ympíunefndin IOC neitaði fljótlega að
íþróttamenn og aðrir gestiryrðu hýstir í
heimavistum skóla í borginni og krafð-
ist þess að byggt yrði Olympíuþorp.
Síðan komst Drapeau að þeirri niður-
stöðu að íþróttamannvirkin, sem fyrir
voru og átti upphaflega að notast við,
væru ekki nægilega glæsileg. Gerðar
voru áætlanir um hönnun íþróttaleik-
vangs og annarra mannvirkja, sem voru
stjarnfræðilegar.
Þá komu til sögunnar alþjóða íþrótta-
ráðin. IOC sér í raun og veru aðeins um
45