Íþróttablaðið - 01.12.1986, Page 68

SPÍGAT??
Þjálfararnir Kristín Ragna Pálsdóttir t.v. og Anna Borg.
Óhaett er að fullyrða að fimleikar er
ein af þeim iþróttagreinum sem nýtur
lítils skilnings og vinsælda hjá al-
menningi. Hvað áhorfendur snertir þá
er ekki hægt að tala um metaðsókn á
mótum. Það eru helst vinir og vanda-
menn sem koma til að horfa á. Al-
menningur segir íslenska fimleika-
fólkið það lélegt að ekkert sé gaman
að horfa á það. Sjálfsagt er þetta rétt
svo langt sem það nær. Því er ekki að
neita að við eigum mjög góðar fim-
leikakonur „alla vega miðað við
aðstæður" eins og einn viðmælandi
minn komst að orði. Spurning hvers
vegna íslenskt fimleikafólk er ekki
betra en raun ber vitni má án vafa
rekja til aðstöðuleysis. Eiga íþrótta-
áhugamenn og forsvarsmenn íþrótta-
hreyfingarinnar einhverja sök þar á?
Ekki er nokkur vafi á því að svo er.
Staðreyndin er sú að í þeim íþrótta-
greinum sem hlúð er að næst góður
árangur, jafnvel á heimsmælikvarða. í
þeim greinum sem verða útundan
næst einfaldlega ekki góður árangur.
Það er spurning hvort hægt sé að ætl-
ast til þess. Þessi fullyrðing gildir um
fimleikana þrátt fyrir að geysilegur
áhugi sé meðal stelpna í dag.
DEILDIN STOFNUÐ
1981
Fyrir fimm árum ákváðu tvær stúlk-
ur að koma á móts við þann áhuga sem
ríkir meðal ungra stúlkna á greininni í
Garðabæ. Þetta voru þær Kristín
Ragna Pálsdóttir og Rósa Ólafsdóttir,
sú síðarnefnda er reyndar hætt en
Kristín er enn að þjálfa í Garðabæ.
Deildin er vissulega ung en á þessum
stutta tíma sem deildin hefur verið við
lýði hefur nokkur árangur náðst. Þær
unnu fyrstu hópakeppnina sem haldin
hefur verið hér á landi en hún var í
68