Stefnir - 01.04.1950, Qupperneq 74

72
STEFNIK
Hann liélt á hattinum í vinstri hendi. Hann lagði hann á borðið.
Og vinstri hendi hans, sem féll við hliðina á honum, tók aftur að
hamra á borðið. Högg fingra hans voru regluleg, mjúk — svipuð
og ritsímatif. Hann fann við hlið handar sinnar til nærveru einhvers,
sem kom henni úr jafnvægi. Hann horfði. Hönd hennar hvíldi hæ-
versklega á brún borðsins hennar megin. Hann aðgætti hönd hennar,
og frá henni kom gegnum hönd hans, til hans, sárþýður straumur,
sem brátt varð óþolandi.
„Ef þér væruð góðar,“ — hann heyrði orð sín koma þur, hann
var ekki í tengslum við orð sín, og hann undraðist þau,“ — ef þér
væruð góðar, mynduð þér ekki á þessum tíma sólarhrings, senda mig
gangandi sex mílna leið að dyrum heyrnarlausrar konu.“
Það var ekkert munnvatn í munni hans, og það sem hann sagði,
virtist snerta hann aðeins lítið eitt, eins og það væri formáli með
sjálfsagðri niðurstöðu.
„Þér mynduð lofa mér að vera. Þér mynduð finna — þér mynduð
gefa mér stað til þess að hvíla höfuð mitt á.“ Herbergið dró andann
með þeim. Skær rödd hans vakti undrun hans:
„Þér hafið herbergi?“
Andartak svifu orð hans milli augna hans og hennar. Síðan hurfu
orð hans, eins og augu hennar hefðu gleypt þau.
Andlit hennar beindist að litlum stiga á bak við hana.
„Farið þarna upp —- og bíðið.“
Andlit hennar hafði ekki verið annað en leiðarvísir. Það sýndi
enga tilfinningu, enga viðurkenningu. Hann tók hatt sinn, en skildi
tösku sína eftir við skrifborðið.
Það var ekki gestastiginn. Það var dimmur bakstigi, sem beygði
til hálfs, svo að myrkt var á efri stigapallinum. I gegnum handriðið
að neðan sást aðeins ljósbjarmi. Hann stóð hreyfingarlaus í myrkrinu
og beið.
Hugur hans var alveg tómur. Hann beið ekki hreyfingarlaus af
því, að hann óttaðist að vekja einhvern, ef hann hreyfði sig. Hann
beið hreyfingarlaus og hugsunarlaus, tilfinningarlaus, af því að
hann var í jafnvægi: algerlega fjötraður í yfirvofandi nærveru ein-
hvers.
Hann beið langa stund.