Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 45

FÁRVIÐRI
43
mjólk afbragðsdrykkur, en hann neytti
hennar ekki nema tvisvar á dag og
drakk þá aðeins einn bolla í senn.
Það var nú farið að rigna án afláts.
Lestarskröltið drukknaði í regnbuldr-
inu og öskrinu í vindinum.
„Það er engu líkara en hann blási
dálítið," sagði ungi maðurinn við
konu sína. Hún sveipaði fastar um
sig teppinu og svaraði ekki. Rao gerð-
ist áhyggjufullur vegna óveðursins.
Lestin stanzaði sem snöggvast á lít-
illi brautarstöð og rétt í sama bili var
hurðinni hrundið upp, og um klefann
fór ógurleg regn- og vindstroka. Inn
kom tötraleg stúlka í regnvotum föt-
um. Það var óðar kurr meðal klefa-
búa. En stúlkan lokaði dyrunum hægt
að baki sér og tók sér stöðu þar í
hominu. Vætan draup úr klæðum
hennar. Gamli maðurinn umlaði reiði-
lega „Veiztu ekki að þetta er annars
flokks vagn?“
„Ó, æruverði öldungur. Teljið þér
eftir fátækri konu, þótt hún noti þenn-
an blett til að standa á? Góðu menn,
þið góðu feður margra barna. Gefið
fátækri konu fáeina skildinga. Ég er
að deyja úr sulti. Þið eruð allir miklir
og auðugir menn. Ég er viss um að
þið viljið ekki láta fátæka konu
svelta í hel ....“
Rao leit á konuna. I augum hennar
sá hann bregða fyrir bliki, sem örfaði
hann miklu fremur til óvildar í henn-
ar garð heldur en hitt. Hún var sýni-
lega um þrítugt. Ekki var hún sælleg
að sjá, en hún var áreiðanlega ekki
komin að hungurdauða. Það var sjálfs-
traust í svip hennar, enda þótt hún
létist vera mjög hjálparvana. Rao vor-
kenndi fátæklingum og þeim, sem
bjuggu við hverskonar samfélagslegt
harðrétti, en hann var þó algerlega
andvígur betli. Þegar stúlkan vék
sér að honum, neitaði hann svo á-
kveðið að láta nokkuð af hendi rakna
að hún hörfaði óðara undan. Hún
sneri sér þá að mótbýlismanni þeirra,
þeim aldraða, beygði sig Iítið eitt niður
og kom við fætur hans, sem stóðu aft-
ur undan rekkjuvoðinni. Gamli mað-
urinn kippti að sér fótunum og hló um
leið hjákátlegum skríkjuhlátri.
„Hypjaðu þig burt. Hafðu þig á
burt héðan,“ sagði hann og var þó
ekki ómildur í tali.
„Segið ekki þetta, æruverði faðir.
Þér eruð ekki eins harðbrjósta og
þessi maður þarna. Hann á enga með-
aumkun til. Hann vílar ekki fyrir sér
að segja „nei“ við veslings fátæka
konu eins og mig.“
Rao fannst það ósvífið af konunni
að líkja þannig eftir raddblænum í
neitun hans, en hann varð að láta sér
það lynda. Hann hélt þó áfram að gefa
henni gætur. Gamli maðurinn var sem
á glóðum. Hann gat ekki ráðið við
sig, hvort hann ætti að kaupa sér frið
með smáskildingi og hljóta um leið
vanþóknun ferðafélaga sinna eða láta
hana halda áfram nöldrinu. Hann
byrsti sig óþarflega mikið þegar hann
endurtók skipun til hennar um að
hverfa á brott tafarlaust. Konan rak
upp mikla kveinstafi.
„Ég kom inn í þennan vagn af því
ég hélt að ríka fólkið gæti ekki séð
mig hníga í ómegin af hungri. Ég
hélt að ég gæti satt hungur mitt hér.
Fátæka fólkið á þriðja farrými er
miklu gjafmildara en þið. Það hreytir
ekki fúkyrðum í örsnauða konu, þótt
hún betli. Það veit, hvað ég líð og
hefur samúð með mér ....“