Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 47

FÁRVIÐRI
45
þessa stuttu leið yfir brautarpallinn.
Hann opnaði ósjálfrátt ferðatöskuna,
rótaði í henni og rak þá hendina í
vasaljós. ViS það gladdist hann ósegj-
anlega mikiS. Hann hafSi ekki hug-
mynd um aS hann hefði vasaljós með-
ferðds. Hann hafði ekki hugmynd íim
neitt. Hann fór nú í þurr föt, þar á
meðal ullarpeysu, vafði hálsklútnum
um höfuð sér og eyru og brynjaði sig
þannig gegn kuldanum. AS svo búnu
settist hann á stól og skeytti ekki um
að loka töskunni. Hann reyndi að
forSast þenkingar um vandræði sín.
Hann sá að lestarljósin tóku að hreyf-
ast og hugkvæmdist þá að einhvers-
staðar hlyti að finnast stöðvarvörður.
Hann gekk fram í dyrnar og kom þá
auga á tvo menn, sem streittust móti
veðrinu yfir um brautarpallinn. Hann
kallaði til þeirra og brýndi raustina
eins og hann gat. Mennirnir námu
staðar. Hann gekk þá til þeirra og sá
að annar þeirra var stöSvarstjórinn og
hinn buröarkarl.
„Eg verð að komast inn til bæjar-
ins,“ sagði Rao ákafur.
„Engin leið. Vegurinn er tepptur.
Hver einasti þumlungur er þakinn
föllnum trjástofnum. Allt hefur geng-
ið úr skorðum, símalinurnar, rafstöð-
in, allt sem heiti hefur. Þér verðið að
láta fyrirberast í biðsalnum í nótt.
Lestin heldur kyrru fyrir á næstu
stöð, þar til í fyrramálið. Það er
spáð ógurlegu fárviSri, ;sem standi um
það bil þrjú dægur.“
„En það er enginn annar í biðsaln-
um“.
„Ég get ekki1 gert við því maður
minn. Þér verðið að búa þar um yð-
ur eins og bezt gegnir."
Að svo mæltu hélt stöövarstjórinn
leiSar sinnar. Rao sneri aftur inn í
biðsalinn og lét fallast í hægindastól
fullur örvæntingar. ÞaS hvarflaði ekki
að honum, að betra væri að loka dyr-
unum, svo vatn og vindur Iéki ekki
lausum hala um herbergið. Tveir
gluggahlerar voru þegar horfnir út í
veöur og vind. Það greip hann ósegj-
anleg hræSsla, yfirþyrmandi angistar-
skelfing. Enginn var honum nærri.
Myrkrið og hráslaginn á þessari braut-
arstöð og hamslaus ofsinn í veðrinu tók
hann heljartökum líkt og ægilegasta
martröð.
Allt í einu vissi hann af einhverjum
inni hjá sér. Hann sá óljóst móta fyr-
ir einhverri veru, sem leið inn um
opnar dyrnar. Hann brá upp vasa-
ljósinu og sá þá betlikonuna standa
þar holdvota frá hvirfli til ilja og
skjálfandi á beinunum. Rennblautt
hárið loddi við andlit henni, og vatn-
ið streymdi niður eftir lokkunum.
„Af hverju lokuðuð þér ekki dyrun-
um? Þá hefði yður verið hlýtt,“ sagði
hún eins hárri röddu og henni var
unnt, svo hann næði að heyra til henn-
ar. Hann stóð ósjálfrátt upp og fór að
bisa við að koma hurðinni fyrir, og
hún kom honum til hjálpar. En
stormurinn buldi með auknum ofsa
móti þeim, svo lokukengurinn lét
undan. Þau þokuðu hurðinni fyrir á
nýjan leik og ýttu siðan húsgögnum
upp að henni innanverðri: stóru borði,
tveimur stólum og kommóðu. Rao
furðaði sig á að hann skyldi ekki hafa
lokaS dyrunum fyrr. Hann var nú dá-
lítið öruggari en áður og líka var hon-
um ekki eins kalt. Ógurleg brothljóð
kváðu við einhversstaðar í námunda.
„Þarna hefur eitthvað fokiS um
koll. Kannski hluti af stöðvarbygging-